«Από τη μέρα που μου διαγνώστηκε καρκίνος του μαστού στο τελευταίο στάδιο έμαθα πάρα πολλά πράγματα. Για παράδειγμα πώς τα απλά και καθημερινά πράγματα στη ζωή μπορούν να προσφέρουν χαρά και να σε κάνουν ευτυχισμένο. Το πώς χτυπάει από χαρά η καρδιά σου όταν το παιδί σου τρέχει κατά πάνω σου γυρνώντας από το νηπιαγωγείο μέχρι και την τύχη να έχεις ένα σύζυγό πιστό που να σε αγαπάει».
Τα παραπάνω λόγια ανήκουν στην 38χρονη Claire Wood, η οποία πεθαίνει από καρκίνο του μαστού. Κι όμως αυτό που την ενδιαφέρει περισσότερο δεν είναι ότι θα φύγει από τη ζωή αλλά ότι θα προκαλέσει πόνο και θλίψη σε δικούς της ανθρώπους.
«Το σημαντικότερο μάθημα που πήρα από τη μέρα που έμαθα ότι θα πεθάνω ήταν η ανιδιοτελής και συμπαράσταση των φίλων μου. Νιώθω πολύ άσχημα που “φεύγοντας” θα τους προκαλέσω τόσο πόνο. Με έκαναν πιο πλούσια και γεμάτη από ότι θα μπορούσα να φανταστώ. Η ανταπόκριση αυτή με έχει βοηθήσει να αντιμετωπίσω την ασθένειά μου, να συμπεριφέρομαι κανονικά και να αισθάνομαι ακόμα κοριτσάκι».
Η Claire Wood διαγνώστηκε με καρκίνο του μαστού το Μάιο του 2012 και στην αρχή έπεισε τον εαυτό της αλλά και τους γύρω της ότι θα νικήσει την αρρώστια. Θήλαζε την μόλις 11 μηνών κόρη της όταν κατάλαβε ότι κάτι δεν πήγαινε καλά. Το αριστερό της στήθος είχε γίνει διπλάσιο σε σχέση με το δεξί. Επισκέφθηκε το γυναικολόγο της και της είπε ότι βλέπει έναν όγκο στο στήθος.
Η Claire η οποία σύμφωνα με τους θεράποντες ιατρούς της θα πεθάνει πολύ σύντομα κατέψυξε τα ωάριά της ώστε ο σύζυγός της να μπορέσει να προσφέρει στην κορούλα τους ένα αδερφάκι.
«Ήθελα πολύ να κάνουμε ακόμα ένα παιδί. Ξέρω πια ότι αυτό δεν είναι εφικτό. Θα ήθελα η κόρη μου να αποκτήσει έστω και με αυτό τον τρόπο ένα αδερφάκι από μένα».
Η 38χρονη γυναίκα αναφέρθηκε και στο σοκ που πέρασε μόλις οι γιατροί της ανακοίνωσαν από τι έπασχε: «Ήμουνα μαζί με το σύζυγό μου στο γιατρό. Μου είπε πως έχω καρκίνο του μαστού, πρέπει να υποβληθώ σε μαστεκτομή, μετά να κάνω θεραπείες κλπ. Το σοκ ήταν μεγάλο. Το πρώτο πράγμα που σκέφτηκα ήταν ότι δεν θα δω την κόρη μου να μεγαλώνει. Με τον σύζυγό μου δεν μπορούσαμε να το πιστέψουμε». «Οι μέρες που μου μένουν», λέει η Claire «είναι λιγοστές αλλά πολύτιμες. Τουλάχιστον έτσι με έκαναν να το δω οι φίλες μου. Μπροστά σε αυτές μπορώ να κλαίω και να μοιράζομαι τις σκέψεις και τους φόβους μου».
Όπως λέει η ίδια αυτό που τη στενοχωρεί περισσότερο είναι ότι δεν θα δει την κόρη της να μεγαλώνει, να σπουδάζει, να παντρεύεται. Ούτε εγγόνια δεν θα έχει τη χαρά να δει. Έχει όμως αποδεχτεί την κατάσταση και μία συμβουλή που δίνει σε όλους τους ανθρώπους είναι να ζουν την κάθε μέρα σαν να είναι η τελευταία.
