Η μικρή καρδιά του χτυπούσε γρήγορα. «Δεν υπάρχει πια επιστροφή», είπε ο καρδιοχειρουργός, βάζοντας τον μόλις δέκα ημερών Finn Jones σε συσκευή καρδιακού και πνευμονικού bypass.
Η επέμβαση διήρκεσε πεντέμισι ώρες.
Ο Finn, σύμφωνα με τη Daily Mail, γεννήθηκε με τον οργανισμό του να δουλεύει σαν δύο αποσυνδεδεμένα κυκλώματα. Αίμα με πολύ μικρή περιεκτικότητα σε οξυγόνο κυκλοφορούσε στο σώμα του αλλά δεν έφτανε στους πνεύμονές του για να «γεμίσει» οξυγόνο ενώ αίμα πλούσιο σε οξυγόνο κυλούσε στους πνεύμονές του χωρίς να μπορεί να φτάσει τα υπόλοιπα όργανά του.
Μέχρι πριν από λίγες δεκαετίες τα μωρά αυτά είχαν μικρές πιθανότητες επιβίωσης. Το 30% των βρεφών που δεν υποβάλλονταν σε κάποια θεραπεία πέθαιναν στην πρώτη εβδομάδα της ζωής τους, το 50% τον πρώτο μήνα και το 90% πριν κλείσουν ένα χρόνο ζωής.
Η δημοσιογράφος της Daily Mail Louise Tickle παρακολούθησε όλη την πορεία του γενναίου Finn, από τις επικίνδυνες επεμβάσεις και τη Μονάδα Νεογνών μέχρι το θριαμβευτικό ταξίδι στο σπίτι του.
Οι γονείς του Philip και Kathryn της μίλησαν για τη στιγμή που, στον 6ο μήνα της εγκυμοσύνης της Kathryn, ο γιατρός τους είπε για τη διάγνωση του αγέννητου γιου τους.
«Μας ζωγράφισαν μια εικόνα της καρδιάς του και μας έδειξαν πως το αίμα δεν κυκλοφορούσε όπως έπρεπε, ήταν σαν γροθιά στο στομάχι», αφηγείται ο Philip.
«Μέχρι να ακούσουμε πως είναι κάτι που αντιμετωπίζεται μας φάνηκε αιώνας», θυμάται η Kathryn.
Όταν γέννησε ήξεραν τι τους περίμενε, και εκείνους και το μωρό τους.
Παρά το ποσοστό επιτυχίας στις επεμβάσεις ανοιχτής καρδιάς, που φτάνει το 97% στο νοσοκομείο όπου βρέθηκε ο Finn, προφανώς δεν είναι μια εύκολη υπόθεση. Διήρκεσε πάνω από πέντε ώρες και κανείς δεν πήρε ανάσα στο διάστημα αυτό: ούτε ο επικεφαλής χειρουργός, ούτε ο βοηθός του, ούτε τα υπόλοιπα έξι μέλη της ιατρικής ομάδας που έδιναν τη δική τους μάχη για το νεογέννητο αγοράκι.
Όταν οι γονείς του ακούν πως όλα πήγαν όπως αναμενόταν, τα πρόσωπά τους φωτίζονται. Γελούν, χειροκροτούν, ανασαίνουν με ανακούφιση. Η δημοσιογράφος εξομολογείται πως κλαίει από χαρά για τους τρεις τους.
Δυο μέρες αργότερα όμως το σκηνικό αλλάζει. Η πίεσή του έπεσε πολύ και χρειάστηκε οι γιατροί να ανοίξουν και πάλι
το στήθος του.
«Δεν μπορούσαν να καταλάβουν τι συμβαίνει γιατί η καρδιά του λειτουργούσε μια χαρά», εξηγεί ο Philip. «Εκείνη την ημέρα διαλύθηκα. Όταν οι γιατροί είπαν πως έκαναν ό,τι μπορούσαν και πως του είχαν δώσει ό,τι φάρμακο μπορούσαν, δεν είχα πια άλλη αντοχή», θυμάται.
Ο Finn δεν ανταποκρίθηκε σε τίποτα και βρέθηκε λίγα λεπτά μακριά από το να τοποθετηθεί και πάλι σε bypass. Αυτό θα εξασφάλιζε λίγο χρόνο αλλά δεν αποτελεί θεραπεία ούτε συμβάλλει στη σταθεροποίηση και την ανάρρωσή του.
«‘Δεν υπάρχει τίποτα άλλο που να μπορούμε ιατρικά να κάνουμε για το γιο σας’, μας εξήγησε ένας από τους γιατρούς», λέει η Kathryn, «δεν θα ξεχάσω ποτέ τα λόγια του».
Η επιδείνωση του μικρού αγοριού ήταν ένα μυστήριο αλλά με τον ίδιο απρόσμενο τρόπο ανέκαμψε και η κατάστασή του σταθεροποιήθηκε.
Υποβλήθηκε και σε νέα επέμβαση που πήγε καλά, αλλά πάλι λίγες ημέρες μετά, παρότι όλο κέρδιζε δυνάμεις, υπήρξε νέα κρίση: εμφάνισε υγρό στον πνεύμονα με αποτέλεσμα να μην μπορεί να αναπνεύσει καλά και να αγωνίζεται για το πιο αυτονόητο πράγμα.
Ακολούθησε νέα επέμβαση- με όλους τους κινδύνους που εγκυμονούσε, που επίσης στέφθηκε με επιτυχία, αλλά ήταν ήδη πολλά αυτά που είχε περάσει πριν κλείσει δέκα μέρες ζωής.
Άξιζε; Άξιζε. Γιατί στις 5 Νοεμβρίου, πέντε εβδομάδες αργότερα, ο Finn πήρε εξιτήριο και, όπως αφηγείται ο μπαμπάς του, «πήγαμε σπίτι πετώντας… πυροτεχνήματα».
Το μόνο που θυμίζει πια την περιπέτειά του είναι η ουλή στο στέρνο του κι άλλη μια στην κοιλιά του, σημάδι του αγώνα που έδωσε το αγοράκι αλλά και της αγωνίας που πέρασαν οι γονείς του.
Όπως εξηγεί ο νεογνολόγος Dr Tim Watts «πίσω από το 97% επιτυχίας των επεμβάσεων συμβαίνουν πολλά. Τα στατιστικά πολλές φορές κρύβουν όλα αυτά που αυτά τα μωρά περνούν για να επιβιώσουν».
Για την Kathryn τη διαφορά έκανε η υποστήριξη που είχε από τις νοσοκόμες που φρόντιζαν τον γιο της. «Ξέρει πως το δικό σου άγγιγμα είναι διαφορετικό από το δικό μας ή των γιατρών», της είπε μια νοσηλεύτρια, «μπορεί να σε ακούσει και να σε μυρίσει κι αυτό του κάνει καλό».
Ασφαλής στο σπίτι του πια και επτά μηνών αγόρι ο Finn κέρδισε την ευκαιρία του στη ζωή.
