Η τραγική εξαφάνιση του αεροσκάφους των μαλαισιανών αερογραμμών έφερε για άλλη μια φορά στην επιφάνεια το θέμα των μαύρων κουτιών των αεροσκαφών (που στην πραγματικότητα δεν είναι μαύρου χρώματος, αλλά πορτοκαλί για να ξεχωρίζουν) και της τεχνολογίας που χρησιμοποιείται στις αερομεταφορές.

Το «μαύρο κουτί» ενός αεροσκάφους στέλνει ανιχνεύσιμο σήμα για περίπου 30 ημέρες κι αν όσοι εμπλέκονται στις έρευνες εντοπισμού δεν καταφέρουν να εντοπίσουν το ακριβές σημείο του μέσα σε αυτό το διάστημα, οι πιθανότητες να βρεθεί ποτέ το αεροσκάφος πέφτουν κατακόρυφα!

Στις μέρες μας έχουμε την τεχνολογία που μας επιτρέπει να τραβάμε φωτογραφίες στην επιφάνεια του πλανήτη Άρη και να τις «κατεβάζουμε» σε έξυπνες συσκευές που κουβαλάμε οι περισσότεροι στις τσέπες μας.

Όταν όμως ένα αεροπλάνο πέσει στο νερό, δεκάδες κράτη συμμετέχουν στις προσπάθειες εντοπισμού του… αλλά μέχρι στιγμής χωρίς κανένα αποτέλεσμα.

«Δε μπορεί, θα υπάρχει καλύτερος τρόπος» γράφει η Colin Lecher στο Popular Science.

Τα μαύρα κουτιά, όπως τα γνωρίζουμε σήμερα, εφευρέθηκαν προς τα τέλη της δεκαετίας του 1950 και η γενικότερη ιδέα γύρω από αυτά δεν έχει διαφοροποιηθεί και πολύ από τότε.

Τα σύγχρονα αεροσκάφη διαθέτουν ένα καταγραφέα συνομιλιών (cockpit voice recorder –CVR) καθώς επίσης και έναν καταγραφέα στοιχείων πτήσης (flight data recorder –FDR).

Το CVR καταγράφει δύο ώρες ήχου στο πιλοτήριο, ενώ το FDR μετρά και καταγράφει στοιχεία που αφορούν την πτήση, όπως την ταχύτητα, το υψόμετρο, τη χρονική διάρκεια, την κατεύθυνση και πολλές άλλες παραμέτρους (μερικές χιλιάδες).

Οι πληροφορίες αυτές αποθηκεύονται σε συνεχή ροή στα κουτιά αυτά, σύμφωνα με τον Anthony Brickhouse, αναπληρωτή καθηγητή αεροδιαστημικής στο πανεπιστήμιο Embry-Riddle Aeronautical University.

Επιπλέον, τα κουτιά αυτά έχουν περάσει από ειδικές δοκιμές και αντέχουν σε πολύ δύσκολες συνθήκες, χωρίς να καταστρέφονται: αντέχουν σε πυρκαγιά, στο νερό, ενώ είναι εγκιβωτισμένα μέσα σε ειδικά μεταλλικά κουτιά, τα οποία αντέχουν σε βαλλιστικές δοκιμές και την πίεση που προκαλείται σε βάθος 20.000 ποδιών στο βυθό της θάλασσας.

Όταν ένα κουτί χάνεται μέσα στο νερό, στέλνει ένα σήμα που οι ειδικοί μπορούν να ανιχνεύσουν από πολλά μίλια μακριά. Όμως η μπαταρία του αντέχει για περίπου 30 ημέρες, με αποτέλεσμα ο χρόνος να αποτελεί ισχυρό αντίπαλο στη «μάχη» για τον εντοπισμό του.

Στην εποχή που ζούμε, με τόσες τεχνολογικές εξελίξεις, θα μπορούσε εύκολα να χαρακτηρίσει κανείς το σύστημα αυτό ως… «απαρχαιωμένο». Σίγουρα θα υπάρχουν άλλοι καλύτεροι τρόποι καταγραφής και πρόσβασης σε δεδομένα πτήσεων, όμως αυτές στην πράξη εμφανίζουν πολλά προβλήματα.

Οι ερευνητές ανακάλυψαν το μαύρο κουτί του αεροσκάφους της Air France που είχε πέσει στον Ατλαντικό το 2009, δύο χρόνια μετά τη συντριβή του αεροσκάφους.

Μετά από το δυστύχημα αυτό, γάλλοι αξιωματούχοι ασφαλείας συνέταξαν αναφορές με τις οποίες συνιστούσαν τη βελτίωση των συσκευών καταγραφής στοιχείων των πτήσεων, τις οποίες η Ομοσπονδιακή Διοίκηση Αεροπορίας (Federal Aviation Administration -FAA) τις ακολούθησε. Ανάμεσα σε αυτές συμπεριλαμβάνονταν για παράδειγμα, μηχανισμοί για την εκτίναξη των μαύρων κουτιών στον αέρα όταν προσέκρουαν σε νερό, και ο τριπλασιασμός της διάρκειας ζωής της μπαταρίας σε 90 μέρες.

Η Air France ενσωμάτωσε αυτές τις τεχνολογίες στα αεροσκάφη της, όχι όμως και οι αμερικανικές αεροπορικές εταιρείες, σύμφωνα με το ίδιο δημοσίευμα.

Το οικονομικό κόστος είναι ο κυριότερος λόγος για τον οποίο δεν έχουν προχωρήσει σε αυτές τις αλλαγές.
Μία άλλη επιλογή θα ήταν να απαλλαγούμε εντελώς από τα μαύρα κουτιά.

Τα αεροσκάφη θα μπορούσαν να εξοπλιστούν με όργανα, που θα καταγράφουν ό,τι συμβαίνει μέσα στο πιλοτήριο, στέλνοντας τα στοιχεία αυτά απ’ ευθείας μέσω δορυφόρου σε κάποια «δεξαμενή» αποθήκευσης.

Φυσικά, και αυτό το σχέδιο είναι σχεδόν απλησίαστο οικονομικά για τις αεροπορικές εταιρείες.

Γι’ αυτό και η τεχνολογία των μαύρων κουτιών όπως τα γνωρίζουμε σήμερα εξακολουθεί να θεωρείται η καλύτερη που υπάρχει, καταλήγει η αρθρογράφος.