Η Helen Duncan από τη Σκωτία ήταν ο τελευταίος άνθρωπος που διώχθηκε στη Μ. Βρετανία το 1944 βάσει του νόμου κατά της μαγείας, Witchcraft Act of 1735.
Η Duncan ήταν διάσημο μέντιουμ της εποχής, η οποία πραγματοποιούσε συναθροίσεις πνευματιστών σε όλη τη Βρετανία κατά τη διάρκεια των δεκαετιών του 1930 και 1940, ισχυριζόμενη ότι κατείχε παραφυσικές ικανότητες, όμως πολύ συχνά αυτές οι «δυνάμεις» αποδεικνύονταν… απλές απάτες.
Έλεγε, για παράδειγμα, ότι μπορούσε να δημιουργήσει εκτόπλασμα (η ουσία που «ρέει» απο τα φαντάσματα/πνεύματα), ωστόσο όταν εξετάζονταν οι φωτογραφίες αποδεικνυόταν ότι δεν ήταν κάτι άλλο, παρά… μουσελίνα, αναφέρει δημοσίευμα στην ιστοσελίδα dangerousminds.net.
Ισχυριζόταν ακόμη ότι μπορούσε να κάνει τα πνεύματα να εμφανιστούν, όμως αυτά αποδεικνύονταν απλά… ένα κομμάτι σεντονιού με φωτογραφίες από περιοδικά.
Κι όμως η χαρισματική προσωπικότητά της προσέλκυε το ενδιαφέρον πολλών, ανάμεσα στους οποίους ήταν και ο τότε πρωθυπουργός Ουίνστον Τσώρτσιλ, ο οποίος πίστευε ότι η Duncan ήταν ένα πανίσχυρο μέντιουμ με πολλές «δυνάμεις» και ικανότητες.
Οι «δυνάμεις» της έγιναν γνωστές και το Βασιλικό Ναυτικό, όταν εκείνη ισχυρίστηκε ότι είδε μια οπτασία ενός νεκρού ναύτη από το βυθισμένο πλοίο HMS Barham, κατά τη διάρκεια μιας συγκέντρωσης πνευματιστών στο Southampton.
Τότε, είχε πει ότι ο νεκρός ναύτης της είπε ότι το πλοίο του βυθίστηκε και πήρε μαζί του όλες τις ζωές που υπήρχαν σε αυτό.
Καθώς αυτό συνέβη κατά τη διάρκεια του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου, οι επίσημες ανακοινώσεις για τα βυθισμένα βρετανικά πλοία κρατούνταν μυστικές, προκειμένου να μην βλάψουν το ηθικό των Βρετανών.
Η Duncan ισχυρίστηκε ότι γνώριζε πως το ήταν το HMS Barham, επειδή είχε δει το όνομα του πλοίου στη ζώνη του καπέλου του νεκρού ναύτη.
Βέβαια, τα ονόματα των σκαφών δεν αναγράφονταν στα καπέλα των ναυτών και κυρίως, όλα τα συγγενικά πρόσωπα του πληρώματος του πλοίου είχαν ειδοποιηθεί για την απώλεια των δικών τους… με άλλα λόγια, τα δυσάρεστα νέα για τη βύθιση του HMS Barham ήταν ήδη γνωστά στην περιοχή του Southampton, όχι όμως και σε εθνικό επίπεδο.
Το Βασιλικό Ναυτικό ανησυχούσε μήπως η Duncan συνεργαζόταν με τους Γερμανούς και λειτουργούσε ως κατάσκοπος, με αποτέλεσμα να παρακολουθούν τις δραστηριότητές της.
Αυτό τελικά οδήγησε στη δίωξή της και τον εγκλεισμό της στη φυλακή για εννιά μήνες.
Στη δίκη της κατέθεσε υπέρ της Duncan ο σεβαστός ιστορικός Alfred Dodd, ενώ είναι γνωστό ότι και ο Τσώρτσιλ επέδειξε προσωπικό ενδιαφέρον για την υπόθεσή της και αμφισβήτησε τη χρήση του νόμου για τη μαγεία για την περίπτωσή της.
Κατά τη διάρκεια της δίκης ο δικαστής τής απαγόρευσε να αποδείξει τις ψυχικές ικανότητές της μέσα στη δικαστική αίθουσα. Το πώς θα το έκανε αυτό δεν είναι ξεκάθαρο, προσθέτει το δημοσίευμα.
Ωστόσο, η καταδικαστική απόφαση και η φυλάκισή της έμοιαζαν αρκετά σκληρές για μια γυναίκα, η οποία θεωρούνταν απατεώνισσα και δε συνιστούσε σοβαρή απειλή για την ασφάλεια των πολιτών.
Οι οπαδοί της επέμεναν στην αυθεντικότητά της για πολλά χρόνια μετά το θάνατό της (το 1956), ενώ εξακολουθεί να έχει σημαντική επιρροή σε όσους ασχολούνται με τις παραφυσικές δραστηριότητες μέχρι και σήμερα, καταλήγει ο αρθρογράφος.
Στα παρακάτω ντοκιμαντέρ ερευνώνται οι ισχυρισμοί της σε ό,τι αφορά τις ψυχικές/πνευματικές της δυνάμεις και τα γεγονότα γύρω από τη δίκη της.
Κάθε ένα ακολουθεί διαφορετική προσέγγιση, είτε υποστηρικτική προς τους ισχυρισμούς της, είτε εξετάζοντας την αντικειμενική και επιστημονική διάσταση της υπόθεσής της.
