Σε ένα μικρό κομμάτι τεξανής γης, υπάρχει κάτι που μοιάζει με τόπο ανάπαυσης, ονόματι «Ράντσο Πτωμάτων». Είναι μια τοποθεσία όπου οι άνθρωποι δωρίζουν τα σώματά τους στην εγκληματολογική επιστήμη. Ή, πιο συγκεκριμένα, είναι ένα ράντσο όπου πτώματα εκτίθενται άταφα -αφημένα γυμνά στην ανελέητη ζέστη, με τα όρνια να διαγράφουν κύκλους από πάνω τους- έτσι ώστε οι ερευνητές να καταγράψουν τον τρόπο αποσυνθέσεώς τους.

«Το πρώτο πράγμα που κάνουν τα όρνια είναι να φάνε τα μάτια» λέει ο Ντάνι Γουέσκοτ, επικεφαλής του Κέντρου Εγκληματολογικής Ανθρωπολογίας στο πανεπιστήμιο του Τέξας.

Υπάρχει σοβαρός λόγος καταγραφής τέτοιων φαινομένων, λέει ο Γουέσκοτ, και δεν είναι η πρόκληση ναυτίας στους αναγνώστες. Αντ’ αυτού, ο Γουέσκοτ και οι φοιτητές ανθρωπολογίας που τον συνοδεύουν προσπαθούν να αποκαλύψουν τα μυστήρια του τι συμβαίνει σε ανθρώπους που δολοφονούνται ή πεθαίνουν και ξεχνιούνται σε εξωτερικούς χώρους, μερικές φορές για χρόνια ολόκληρα.

«Αφήνουμε τα πτώματα ανάσκελα και γυμνά, προκειμένου να γίνει η καταγραφή» λέει ο Γουέσκοτ ενώ στέκεται σε ένα χωράφι με ψηλά χόρτα και σώματα σε κατάσταση αποσύνθεσης. «Στη συνέχεια, έρχονται οι φοιτητές μας. Φωτογραφίζουν τα πτώματα σε καθημερινή βάση, κρατούν σημειώσεις για τη δραστηριότητα των εντόμων και τη φάση της αποσύνθεσης».

Αυτό που μαθαίνουν οι φοιτητές στο Ράντσο Πτωμάτων εφαρμόζεται στη συνέχεια σε ολόκληρη τη χώρα, από ιατροδικαστές και εγκληματολόγους που κρατούν στα χέρια τους το τεκμήριο που μπορεί να καταδικάσει ένα δολοφόνο ή να αθωώσει τον αδίκως κατηγορούμενο.

Ποιος λοιπόν θα συναινούσε να αφεθεί το σώμα του μετά θάνατον βορά στα όρνια και τα στοιχεία της φύσης; Ο Γκρέιντι Έρλι, συνταξιούχος καθηγητής μαθηματικών και υπολογιστών, είναι ένας πρόθυμος εθελοντής, αφότου πεθάνει φυσικά. «Προτιμώ να βρίσκομαι σε ένα εργαστήριο χρήσιμος στην επιστήμη, παρά να πιάνω χώρο σε ένα νεκροταφείο» είπε ο Έρλι, του οποίου η προσφάτως αποθανούσα μητέρα, Λίλιαν, «συμμετέχει» ήδη στο πρόγραμμα.

«Η μητέρα μου πίστευε ότι όλοι θα πρέπει να είμαστε χρήσιμοι στη ζωή» προσθέτει. «Και αφού της προσφέρθηκε η ευκαιρία να είναι χρήσιμη και μετά θάνατον, σκέφτηκε ότι είναι καλή ιδέα».

Ο Γουέσκοτ γνωρίζει ότι κάποιοι άνθρωποι θα θεωρήσουν ότι το εγχείρημα αυτό είναι ασεβές προς τους νεκρούς, ακόμα και αν όλοι οι νεκροί στο ράντσο είχαν κάποτε συναινέσει να χρησιμοποιηθεί με τον τρόπο αυτό το σώμα τους.

«Κάθε στιγμή σκέφτομαι ότι οι νεκροί ήταν κάποτε άνθρωποι σαν εσάς και εμένα» λέει, καθώς κάθεται σε ένα τραπέζι, όπου κείτεται ένας πλήρως συναρμολογημένος ανθρώπινος σκελετός. «Προσπαθώ να επαναφέρω την ιστορία της ζωής τους στην πραγματικότητα».

Άλλωστε, κάποια στιγμή στο μέλλον (ελπίζει όχι σύντομα), ο Γουέσκοτ θα συμμετάσχει με… διαφορετικό τρόπο στο πρόγραμμα. «Όταν πεθάνω, το σώμα μου θα δωριθεί στην επιστήμη και σε μια εγκληματολογική σχολή».

(Φωτογραφία αρχείου)