Ένας άνδρας από τη Βιρτζίνια των ΗΠΑ καταδικάστηκε πρόσφατα για το θάνατο ενός δίχρονου κατά τη διάρκεια ενός εξορκισμού. Ο Eder Guzman-Rodriguez ξυλοκόπησε την κόρη του μέχρι θανάτου, προσπαθώντας να την απαλλάξει από το δαίμονα που πίστευε ότι την είχε καταλάβει.
Όταν η αστυνομία κατέφτασε στον τόπο του εγκλήματος, είδε ότι έξω από το σπίτι είχαν μαζευτεί άνθρωποι με βίβλους στα χέρια. Ο Guzman-Rodriguez δήλωσε ότι και αυτός κατελήφθη από ένα κακό πνεύμα όταν γρονθοκοπούσε και έπνιγε την κόρη του. Το κορίτσι βρέθηκε σε ένα κρεβάτι, τυλιγμένο με μια κουβέρτα και περιτριγυρισμένο από Βίβλους.
Τόσο οι δοξασίες σχετικά με δαιμονοληψίες όσο και οι εξορκισμοί που επακολουθούν, έχουν μακρά ιστορία και ίσως βλάψουν τα πιο αθώα πλάσματα στην κοινωνία μας, τα παιδιά.
Η ψυχολογία του εξορκισμού
Οι δοξασίες για δαίμονες που καταλαμβάνουν ανθρώπους είναι από τις πιο διαδεδομένες θρησκευτικές αντιλήψεις στον κόσμο. Το Βατικανό εξέδωσε για πρώτη φορά οδηγίες εξορκισμού το 1614 και τις αναθεώρησε το 1999. Σύμφωνα με το Συμβούλιο Καθολικών Επισκόπων των ΗΠΑ, ενδείξεις δαιμονοληψίας είναι η υπεράνθρωπη δύναμη, το φτύσιμο, οι ύβρεις, η απέχθεια για τον αγιασμό και η ομιλία αγνώστων γλωσσών.
Όσοι κάνουν εξορκισμούς είναι βαθιά θρησκευόμενοι και πιστεύουν πραγματικά πως κάνουν καλό χτυπώντας και βασανίζοντας αθώους. Αν και τα πνεύματα μπορούν να καταλάβουν το σώμα οποιουδήποτε, τα παιδιά θεωρούνται πιο ευάλωτα. Μάλιστα, οι αταξίες που κάνουν (μέχρι και οι πιο αθώες πράξεις τους) ίσως θεωρηθούν ενέργειες κατευθυνόμενες από δαίμονες.
Σύμφωνα με την αστυνομία, ο Guzman-Rodriguez ισχυρίστηκε πως η κόρη του «του έγνεφε λες και ήθελε να χτυπηθούν». Για πολλούς, ο ξυλοδαρμός δε θεωρείται τιμωρία για το παιδί, αλλά για το δαίμονα που κρύβεται μέσα του, επειδή το σώμα του παιδιού θεωρείται απλώς ένα δοχείο που περιέχει το κακό πνεύμα, και η σωματική τιμωρία θεωρείται μια δυσάρεστη αλλά απαραίτητη πράξη για τη διάσωση της ψυχής του.
Εξορκισμοί παιδιών
Κι όμως, υπάρχουν προηγούμενα τέτοιων περιστατικών. Πριν από έναν αιώνα στην Ιρλανδία, θεωρούταν πως οι νεράιδες καταλάμβαναν βρέφη και παιδιά. Κάποιοι γονείς θεωρούσαν πως τα παιδιά τους ήταν «κίβδηλα» επειδή κινούνταν από νεράιδες – οι οποίες θα έφευγαν μέσω της κακομεταχείρισης και του ξυλοδαρμού.
Το 1828, η Ann Roche έπνιξε ένα τετράχρονο αγόρι που θεωρούσε δαιμονισμένο, και, όπως ακριβώς ο Guzman-Rodriguez, ισχυρίστηκε πως δεν ήθελε να βλάψει το παιδί αλλά να διώξει τα κακά πνεύματα από μέσα του. Σε αντίθεση όμως με τον Guzman-Rodriguez, o οποίος καταδικάστηκε σε κάθειρξη 21 ετών, η Roche αθωώθηκε και αφέθηκε ελεύθερη.
Αν και η πίστη στην ύπαρξη νεράιδων έχει ξεθυμάνει με το πέρασμα του χρόνου, πολλές δοξασίες μας έχουν ακολουθήσει στο σήμερα.
Το 2003, στο Μιλγουώκι των ΗΠΑ, ένα αυτιστικό οκτάχρονο αγόρι πέθανε κατά τη διάρκεια ενός εξορκισμού που αποσκοπούσε στην εκδίωξη των δαιμόνων που ευθύνονταν για τον αυτισμό του. Το 2005, μια νεαρή καλόγρια στη Ρουμανία πέθανε από τα χέρια ενός ιερέα, καθώς ήταν δεμένη σε έναν σταυρό, φιμωμένη και αφημένη για μέρες χωρίς φαγητό και νερό, προκειμένου να φύγουν οι δαίμονες. Το 2010, ένα 14χρονο αγόρι στην Αγγλία δάρθηκε και πνίγηκε από τους ίδιους του τους συγγενείς που ήθελαν να το εξορκίσουν.
Αν και η πίστη σε πνεύματα και δαίμονες είναι κομμάτι της ανθρωπότητας για χιλιετίες, έχει και μια σκοτεινή πλευρά που μπορεί να βλάψει ανεπανόρθωτα τους πιο αθώους από μας.
