Ατελείωτες ώρες επώδυνης αναγκαστικής σίτισης πέρασαν κρατούμενοι στη φυλακή του Γκουαντάναμο, δεμένοι πάνω σε αυτή την καρέκλα, την «καρέκλα βασανιστηρίου» όπως οι ίδιοι την αποκαλούσαν.

Ο αμερικανικός στρατός εξακολουθεί να χρησιμοποιεί την καρέκλα αυτή για να αντιμετωπίσει την απεργία πείνας των 104 από τους 166 κρατούμενους που διαρκεί τρεις μήνες.

Κάθε μέρα σαράντα κρατούμενοι δένονται στην καρέκλα αυτή και «τρέφονται» αναγκαστικά με ρινικό σωλήνα.

Οι ειδικοί χαρακτηρίζουν την πρακτική αυτή ανήθικη και επικίνδυνη ενώ και ο ίδιος ο Μπαράκ Ομπάμα την έχει καταδικάσει λέγοντας «Αυτοί είμαστε;»

Αλλά οι εκπρόσωποι του Γκουαντάναμο επιμένουν πως η διαδικασία είναι ασφαλής και πως έχει εγκριθεί στα δικαστήρια.

Όταν ένας κρατούμενος αρνηθεί την τροφή για εννέα συνεχόμενα γεύματα, τότε δύο φορές την ημέρα του δίνεται ένα υγρό συμπλήρωμα. Αν αρνηθεί να το πάρει μόνος του, δένεται στην καρέκλα από τα χέρια, το κεφάλι και τα πόδια και μία νοσοκόμα περνά το σωλήνα από τη μύτη του στον οισοφάγο του και από εκεί στο στομάχι του.

Οι περισσότεροι κρατούμενοι μεταφέρονται σε ειδικούς «θαλάμους σίτισης» αλλά κάποιοι «τρέφονται» στο νοσοκομείο της βάσης, από όπου τραβήχτηκαν και αυτές οι φωτογραφίες. Τους ζητείται δε να δείξουν σε ένα σχεδιάγραμμα με έξι πρόσωπα το βαθμό του πόνου που νιώθουν.

Ο Samir Naji al Hasan Moqbel από την Υεμένη που βρίσκεται σε απεργία πείνας από το Φεβρουάριο έπειτα από 11 χρόνια κράτησης στο Γκουαντάναμο, περιέγραψε πως ήθελε να κάνει εμετό την πρώτη φορά που το σωληνάκι τοποθετήθηκε στη μύτη του. «Ένιωθα πόνο στο στήθος, το λαιμό και το στομάχι», αφηγήθηκε.

Ο 47χρονος Ahmed Zuhair, πρώην κρατούμενος, περιέγραψε το πώς τέσσερα χρόνια αναγκαστικής σίτισης στην «καρέκλα βασανιστηρίου», προκάλεσαν προβλήματα στην πλάτη και τη μύτη του.

Ο Zuhair πέρασε επτά χρόνια στο Guantanamo, έως το 2009, χωρίς ποτέ να του απαγγελθούν κατηγορίες, είπε πως η μύτη του αιμορραγούσε σε κάθε αναγκαστική σίτιση και πως τον άφηναν δεμένο στην καρέκλα πολύ περισσότερο από το μέγιστο των δύο ωρών, όπως προβλέπεται. «Ο πόνος είναι αβάσταχτος, ακόμα δεν μπορώ να κοιμηθώ τη νύχτα επειδή πονάει ο λαιμός μου», κατέθεσε ενώπιον ενόρκων.

Αξιωματούχοι του αμερικανικού στρατού έχουν παραδεχτεί πως μια ομάδα εξ αυτών χρησιμοποιήθηκε πολλές φορές για να μεταφερθεί ο Zuhair στο χώρο της αναγκαστικής σίτισης, όταν ο ίδιος αρνείτο να περπατήσει μόνος του.

Εκπρόσωπος του στρατού είπε πως οι σωλήνες σίτισης λιπαίνονται και πως στους κρατούμενους δίνονται αναισθητικά για να αποφευχθούν μακροχρόνιες βλάβες. «Δεν γίνεται για να προκαλέσει πόνο ούτε για τιμωρία. Γίνεται για να διατηρηθεί η ζωή», πρόσθεσε.

Οι φωτογραφίες τραβήχτηκαν από ρεπόρτερ του Getty στον οποίο δόθηκε η άδεια να επισκεφθεί τη βάση αλλά όχι
και να συναντήσει ασθενείς.

Τρεις γιατροί με άρθρο τους στην επιθεώρηση New England Journal of Medicine χαρακτηρίζουν το Γκουαντάναμο «ζώνη χωρίς ιατρική ηθική» και καλούν τους γιατρούς που εργάζονται εκεί να μιλήσουν. «Η αναγκαστική σίτιση σε ένα άτομο που είναι ικανό να φάει δεν είναι ιατρική πράξη, είναι μια σοβαρή κακοποίηση», λένε.

Η Αμερικανική Ιατρική Ένωση είχε ανακοινώσει τον Απρίλιο πως η αναγκαστική σίτιση κρατουμένων παραβιάζει «τον πυρήνα των ηθικών αξιών».