Πάνω σε μια ελληνική υπόθεση τοποθετήθηκε σήμερα το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο.
Ειδικότερα, το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο αποφάνθηκε ότι ο αποκλεισμός της αναγνωρίσεως του επαγγελματικού τίτλου του «μασέρ-ιατρικού λουτροθεραπευτή», ο οποίος επιτρέπει την άσκηση αυτοτελούς επαγγέλματος στο κράτος όπου χορηγήθηκε, συνιστά εμπόδιο στην ελευθερία εγκαταστάσεως, το οποίο δεν δικαιολογείται από την ανάγκη προστασίας των καταναλωτών ή της δημόσιας υγείας.
Όπως αναφέρει το Αθηναϊκό Πρακτορείο Ειδήσεων, το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο σημειώνει ότι σε σχέση με το επάγγελμα του φυσικοθεραπευτή, η προστασία των καταναλωτών θα μπορούσε, για παράδειγμα, να επιτυγχάνεται με την υποχρέωση να φέρει ο ενδιαφερόμενος τον επαγγελματικό τίτλο της χώρας προελεύσεως, τόσο στη γλώσσα στην οποία του χορηγήθηκε, όσο και στην επίσημη γλώσσα του κράτους μέλους υποδοχής.
Το ιστορικό της υπόθεσης έχει ως εξής:
Ο Ε.Θ. Νασιόπουλος, Έλληνας πολίτης, απέκτησε στη Γερμανία, κατόπιν εκπαιδεύσεως διάρκειας δυόμισι ετών, τίτλο που του επέτρεπε να ασκεί το επάγγελμα του μασέρ-ιατρικού λουτροθεραπευτή («Masseur und medizinischer Bademeister»).
Το επάγγελμα αυτό δεν είναι νομοθετικώς κατοχυρωμένο στην Ελλάδα. Το πλέον συναφές επάγγελμα είναι αυτό του φυσικοθεραπευτή, για το οποίο η ελάχιστη απαιτούμενη εκπαίδευση έχει τριετή διάρκεια. Για τον λόγο αυτό, το ελληνικό υπουργείο Υγείας απέρριψε το αίτημα του Ε.Θ. Νασιόπουλου να του επιτραπεί η πρόσβαση στο επάγγελμα του φυσικοθεραπευτή.
Στη συνέχεια το Συμβούλιο της Επικρατείας ρώτησε το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο αν οι αρχές της ελευθερίας εγκαταστάσεως επιτρέπουν την εφαρμογή εθνικής νομοθεσίας, η οποία αποκλείει τη μερική πρόσβαση στο επάγγελμα του φυσικοθεραπευτή, σε υπήκοο αυτού του κράτους, ο οποίος έχει αποκτήσει σε άλλο κράτος-μέλος ορισμένο τίτλο –όπως τον τίτλο του μασέρ-ιατρικού λουτροθεραπευτή– που του επιτρέπει να ασκεί, στο δεύτερο αυτό κράτος-μέλος, μέρος των δραστηριοτήτων τις οποίες καλύπτει το επάγγελμα του φυσικοθεραπευτή.
Με τη σημερινή απόφασή του, το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο υπενθυμίζει ότι η ελευθερία εγκαταστάσεως ασκείται σύμφωνα με τις προϋποθέσεις που ορίζονται από τη νομοθεσία της χώρας υποδοχής για τους δικούς της υπηκόους. Όσον αφορά το επάγγελμα του φυσικοθεραπευτή –το οποίο δεν έχει αποτελέσει μέχρι σήμερα αντικείμενο εναρμονίσεως στο επίπεδο της Ένωσης– τα κράτη μέλη εξακολουθούν να είναι αρμόδια για τον καθορισμό των προϋποθέσεων προσβάσεως, σεβόμενα τις κατοχυρωμένες από τη Συνθήκη θεμελιώδεις ελευθερίες.
Το Δικαστήριο εκτιμά ότι ο αποκλεισμός της μερικής προσβάσεως σε νομοθετικώς κατοχυρωμένο επάγγελμα μπορεί να κρίνεται δικαιολογημένος μόνον για επιτακτικούς λόγους γενικού συμφέροντος, σχετικούς -για παράδειγμα- με την προστασία των καταναλωτών και της δημόσιας υγείας, και εφόσον δεν βαίνει πέραν του μέτρου που είναι αναγκαίο για την επίτευξη των σκοπών αυτών.
Με τη σημερινή απόφασή του, το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο συνάγει ότι ο αποκλεισμός της δυνατότητας προσβάσεως στο επάγγελμα του φυσικοθεραπευτή βαίνει πέραν του μέτρου που είναι αναγκαίο για την προστασία των καταναλωτών και της δημόσιας υγείας.
