Πατέρας και κόρη έγιναν μητέρα και γιος

Λίγο καιρό μετά τη δημοσιοποίηση της ιστορίας μιας μητέρας και του γιου της από το Ντιτρόιτ των ΗΠΑ, που μοιράστηκαν στο διαδίκτυο την απόφασή τους να προχωρήσουν μαζί σε αλλαγή φύλου, μια άλλη παρόμοια αλλά… αντίστροφη υπόθεση γίνεται γνωστή. Ο Αλεξάντερ Θίξτον τολμά να διηγηθεί δημόσια την ιστορία του ίδιου και της μητέρας του. Αφορά την απόφασή του να αλλάξει τα πάντα στη ζωή του ως κορίτσι και να ξεκινήσει εκ νέου, μια απόφαση στην οποία είχε ως αναπάντεχο σύμμαχο και συνοδοιπόρο τον ίδιο του τον πατέρα, που σήμερα αποκαλεί μητέρα. «Όταν είπα στους γονείς μου ότι η κόρη τους θα γινόταν τελικά γιος τους, δεν περίμενα ότι θα ήταν τόσο εύκολο καθώς ανακάλυψα ότι ένας από αυτούς, περνούσε ακριβώς το ίδιο πράγμα», σημειώνει στο narrative.ly. Η ιστορία του Αλεξάντερ έχει ως εξής: «Το καλοκαίρι πριν από το τελευταίο έτος μου στο Λύκειο αποκάλυψα ότι είμαι τρανσέξουαλ. Με μεγάλωσαν ως κορίτσι αλλά ήξερα ότι στην πραγματικότητα ήμουν αγόρι οπότε είχε έρθει η ώρα της μετάβασης. Αυτό που δεν ήξερα εκείνη την εποχή, ήταν ότι ο άνθρωπος που πάντα αποκαλούσα “μπαμπά”, θα προχωρούσε στην ίδια μετάβαση. Τη χρονιά που έγινα Αλεξάντερ, ο “μπαμπάς” έγινε μαμά.

Οδηγούσα και είχα τη μητέρα μου δίπλα μου (χωρίς να ξέρω ακόμα ότι ήταν στην πραγματικότητα η μητέρα μου, μια γυναίκα) και άρχισα να της λέω για χιλιοστή φορά για τη δυσφορία φύλου. Μου έγνεψε, δίνοντάς μου συμβουλές για το πώς να αντιμετωπίσω συμμαθητές και καθηγητές στο σχολείο ενώ δε μπόρεσα παρά να διακρίνω μια μικρή μελαγχολία στη φωνή της. Σταμάτησα στην άκρη και τη ρώτησα διστακτικά, αν είχε νιώσει ποτέ όπως και εγώ. Παράξενα με το φύλο. Με κοίταξε με δυο νεκρά μάτια και απάντησε: “δε θα σου πω ψέματα, αλλά ναι”. Η απάντησή της με σόκαρε… Καθίσαμε, έτσι με τις ζώνες του αυτοκινήτου ακόμα δεμένες, να μιλάμε για ώρες. Μου είπε για το πώς μεγάλωσε, για τότε που παντρεύτηκε τη βιολογική μου μητέρα και το ζόρι του να ζεις με μια ετερόφυλη γυναίκα. Προσπάθησε πολλές φορές να της τα πει όλα, αλλά θα κινδύνευε να την κατηγορήσει για προδοσία. Μου αποκάλυψε ότι κάθε φορά που εγώ και η βιολογική μητέρα μου βγαίναμε βόλτα, φορούσε γυναικεία ρούχα και έβαζε μέικ απ. Εκείνες τις στιγμές ήταν χαρούμενη, απλά ευτυχισμένη.

Τελικά με ρώτησε, αν θα ήθελα να δω φωτογραφίες για το πως είναι ως γυναίκα. Έβγαλε το κινητό και αποκάλυψε σε ένα φάκελο, μια σειρά από εικόνες. Την είδα. Στη μια φωτογραφία, μια κοντινή, φορούσε μια άνετη μπλούζα και γυαλιά για το διάβασμα, στην άλλη φορούσε ένα πλεκτό φόρεμα και τακούνια. Καθώς πέρναγε το δάχτυλό της από τη μια φωτογραφία στην άλλη, ένοιωσα ένα δέος για το πόσο όμορφη ήταν η μητέρα μου όταν κατάφερνε να είναι ο εαυτός της – πόσο χαρούμενη και σίγουρη για τον εαυτό της ήταν και πως τέτοια ευτυχία είχα να δω στο πρόσωπό της χρόνια. […] Τη ρώτησα αν η μητριά μου (είχε παντρευτεί ξανά) ήξερε τα πάντα και μου είπε ότι το ήξερε από την αρχή της σχέσης τους και πως την είχε βοηθήσει να διαλέξουν και το «όνομά» της: Autumn. Τη ρώτησα πώς θα ήθελε να τη φωνάζω: μαμά, Autumn ή Autumn μαμά; Μου απάντησε ότι δεν ήταν βέβαιη αν θα έκανε τη μετάβαση… Έφερα τους γονείς μου στην πρώτη μου συνεδρία με τη θεραπεύτριά μου- και οι τρεις δείχναμε νευρικοί… Ξεκίνησα να μιλάω για την παιδική μου ηλικία, να εξηγώ την κατάστασή μου και για το πώς ένοιωθα για το σώμα μου. Η γιατρός ρώτησε τους γονείς μου αν είχαν κάποια αρνητικά συναισθήματα για τη μετάβασή μου και τότε η μητέρα μου σηκώθηκε από τη θέση της και εξήγησε ότι είχε βιώσει και εκείνη με τη σειρά της παρόμοια θέματα περί δυσφορίας φύλου. Η θεραπεύτρια αν και αγνοούσε αυτή την παράμετρο, ζήτησε να επικεντρωθούμε σε μένα και εγώ παρατήρησα μια λάμψη στα μάτια της μητέρας μου καθώς ενημερωνόταν για τη διαδικασία αλλαγής φύλου.

Αρκετούς μήνες αφότου είχε παρθεί η απόφαση για την μετάβαση, και έπειτα από δυο θεραπείες με ορμόνες, εγώ και η μητέρα μου βρισκόμασταν στην κουζίνα όταν μου είπε ότι τα οιστρογόνα θα με κάνουν να θέλω διακαώς αλάτι… Καθώς προχωρούσε ο καιρός, συνειδητοποιούσα ότι ο αγώνας της μητέρας μου ήταν πολύ διαφορετικός από τον δικό μου. Σίγουρα, ορισμένα ήταν κοινά όπως οι παρενέργειες από τις ορμόνες, η αλλαγή ονόματος (η μητέρα μου εκείνη την περίοδο ήθελε να αλλάξει το Autumn με κάτι άλλο), αλλά όσο εγώ προσπαθούσα να αλλάξω νόμιμα το όνομά μου, εκείνη άρχιζε να αποκαλύπτει στους ανθρώπους ποια ακριβώς ήταν- πάλευε με τους κινδύνους που είχε η απόφασή της να αποκαλυφθεί στη δουλειά της, ή με τους φόβους της ότι δε θα μπορούσε να περπατήσει μόνη της έξω ως γυναίκα πια. Την καθησύχαζα καθώς της έλεγα ότι σε γενικές γραμμές δεν έχει τίποτα να φοβάται όμως εκείνη ζούσε επί χρόνια καταπιεσμένη, σε μια κοινωνία όπου κυριαρχούσαν τα τρανσφοβικά μέσα και η ρητορική του μίσους. Οι ζωές μας ήταν πολύ διαφορετικές. […] Τώρα, είμαι 20 ετών και έχω προχωρήσει αρκετά. Έχω μια αξιοπρεπή γενειάδα και το στήθος μου είναι… επίπεδο. Φέτος, ο σύντροφός μου και εγώ πήγαμε στο σπίτι της μητέρας μου, όπου ζει με τη γυναίκα της, για το οικογενειακό δείπνο των Ευχαριστιών. Βλέποντάς τη όπως κινούνταν χαρούμενη στο χώρο ανάμεσα σε συγγενείς, κρατώντας ένα ποτήρι κρασί και απολαμβάνοντας τη κουβέντα, συνειδητοποίησα ότι η διαταραχή δυσφορίας του φύλου ήταν κάτι μακρινό και για τους δυο μας. Τα πράγματα είχαν αρχίζει να γίνονται φυσιολογικά και πάλι, μια κανονικότητα που και οι δυο μας όχι μόνο μπορούμε να χειριστούμε αλλά και να απολαύσουμε».