Τη συγκλονιστική μαρτυρία μιας γυναίκας που ο γιος της πρόκειται να εκτελεστεί τον Απρίλιο φιλοξενεί η ιστοσελίδα themarshallproject.org.

Ο γιος της Marilyn Shankle-Grant, ο Paul Storey, όπως και ο συνεργός του, καταδικάστηκαν το 2008 σε θάνατο για τη δολοφονία του 28χρονου Jonas Cherry, ενώ λήστευαν το γήπεδο γκολφ όπου το θύμα εργαζόταν, στο Hurst του Τέξας.

«Βρισκόμουν για διακοπές στη Νέα Υόρκη, όταν έμαθα ότι συνέλαβαν τον γιο μου. Μούδιασα. Δε συμβαίνει αυτό σε μένα, σκέφτηκα. Δεν είναι αλήθεια. Δεν έχει περάσει ούτε μια ημέρα που να μη σκεφτώ τη μητέρα του θύματος, την απόγνωση που θα ένιωσε όταν έμαθε ότι έχασε τον μοναχογιό της.

Όταν επισκέφτηκα τον Paul στη φυλακή πριν τη δίκη, βρισκόταν σε άθλια κατάσταση, είχε έντονη κατάθλιψη. Μου εξομολογήθηκε ότι δε θέλει να συνεχίσει να ζει αν καταδικαζόταν. Προτιμούσε να πεθάνει. Προσπάθησα να τον εμψυχώσω, λέγοντάς του ότι θαύματα γίνονται κάθε μέρα. Δε κατάλαβα γιατί καταδικάστηκε σε θάνατο. Όταν σκέφτεσαι για την εσχάτη των ποινών, στο νου σου έρχονται serial killers, όχι μια ληστεία μετά φόνου, όπως έκανε ο γιος μου. Τα πρώτα χρόνια, δε σταμάτησα να θρηνώ.

Θυμάμαι την πρώτη μου επίσκεψη στην πτέρυγα των μελλοθάνατων, την πρώτη βδομάδα που έφτασε εδώ, και η εμφάνισή του είχε αλλάξει δραματικά. Έδειχνε πολύ αδυνατισμένος, σαν να απείχε από το φαγητό… Με διέλυσε, μου σπάραξε την καρδιά. Αποφάσισα να τον βλέπω όσο πιο συχνά γινόταν. Έκανα υπερωρίες στη δουλειά για περισσότερα χρήματα- οδηγούσα τέσσερις ώρες για τη φυλακή και χρειαζόμουν χρήματα για βενζίνη.

Οι φρουροί, σε κάθε επισκεπτήριο, με αποκαλούσαν ‘μαμά’ και μου έλεγαν ‘μαμά, ήταν άψογος αυτή την εβδομάδα’. Μου έλεγαν ότι ο γιος μου τους έδειχνε σεβασμό. Από μικρό τον συμβούλευα ότι όπου και αν βρεθεί, να κρατά την αξιοπρέπειά του, οπότε δεν μπορείτε να φανταστείτε πόσο περήφανη με έκανε όταν οι φρουροί μου έλεγαν καλά πράγματα για το γιο μου.

Πιστεύω ότι οι περισσότεροι άνθρωποι θεωρούν ότι ο Paul -ένας μαύρος από μονογονεϊκή οικογένεια- δεν είναι μορφωμένος. Αλλά τους ξαφνιάζει ευχάριστα κι αυτό με κάνει περήφανη. Την περασμένη χρονιά, έχασα τη δουλειά μου, κάτι που με συνέτριψε συναισθηματικά. Μετά βίας κατάφερνα και πλήρωνα τους λογαριασμούς με το επίδομα ανεργίας, και δε μου έμεναν καθόλου χρήματα για να επισκέπτομαι τον Paul. Αποφάσισα να φτιάχνω και να πουλώ κουλούρια -έφτιαξα μέχρι και ειδική σελίδα στο Facebook (Marilyn’s Old-Fashioned Tea Cakes)- και πήγαινα από πρατήρια βενζίνης μέχρι και σε καταστήματα καλλυντικών για να προωθήσω αυτά που έφτιαχνα. Το φθινόπωρο του 2016, αποφασίστηκε η ημερομηνία εκτέλεσης: τον Απρίλιο του 2017. Ο μικρός αδελφός του και εγώ, πήγαμε να τον δούμε. Μας είπε “έχετε πέντε λεπτά για να κλάψετε, να ουρλιάξετε, να φωνάξετε ό,τι χρειαστεί να κάνετε. Και μετά θα απολαύσουμε την επίσκεψη”. Δε ξαναμιλήσαμε γι’ αυτό (για την εκτέλεση) ποτέ ξανά. Δε θέλω να σταματήσει να ελπίζει, όπως όλοι μας. Έχω τρομερή πίστη στους δικηγόρους του και προσεύχομαι στο Θεό ότι θα βρουν κάτι για να ανατρέψουν τα δεδομένα.

Όσο κυλάει ο καιρός, τόσο αυτό με καταβάλει. Ήμουν πάντα η ψυχή των πάρτι, ένας ευχάριστος εξωστρεφής άνθρωπος, αλλά τώρα έχω αλλάξει. Έχω αποκοπεί από φίλους και οικογένεια… δεν πηγαίνω πια πουθενά. Με ρωτάνε συχνά αν θα παρίσταμαι στην εκτέλεση. Ως μητέρα, πώς μπορώ να μη βρεθώ; Δεν μπορώ να αφήσω το παιδί μου να πεθάνει μόνο του. Δεν είναι φυσικό για ένα παιδί να πεθαίνει ενώ ζουν οι γονείς του. Δεν είναι κάποιο τροχαίο δυστύχημα, ούτε μια μακροχρόνια ασθένεια.

Θα πρέπει να δεις το υγιή παιδί σου να το δένουν και να του κάνουν τη θανατηφόρα ένεση, ενώ εσύ δεν μπορείς να κάνεις απολύτως τίποτα. Προσπάθησα να το ζήσω νοερά, να δω πώς θα είναι. Θα επιβιώσω μετά από αυτό; Έχω εφιάλτες. Ξυπνάω ουρλιάζοντας. Λέω συνέχεια στον Paul “είμαστε θεοσεβούμενοι άνθρωποι. Ο Θεός μπορεί να κάνει τα πάντα”. Αλλά ανησυχώ ότι όταν ο Paul θα βρίσκεται εκεί δεμένος, θα με κοιτάξει και θα μου πει “μαμά, μου έλεγες ψέματα;” Όταν θα πάω να τον δω στην αίθουσα θανατοποινιτών, δε θα μπορώ να τον αγγίξω, να τον παρηγορήσω. Θα με αφήσουν να τον αγγίξω ενώ είναι ακόμα ζεστός…»