Η πλάτη του Τιμ Στέινερ καλύπτεται σχεδόν όλη από ένα περίτεχνο τατουάζ, σχεδιασμένο από έναν διάσημο καλλιτέχνη. Το τατουάζ αυτό δεν ανήκει τον ίδιο, ούτε στον δημιουργό του, αλλά σε έναν γερμανό έμπορο τέχνης.
Κι αυτό σημαίνει πως όταν ο Στέινερ πεθάνει, το δέρμα της πλάτης του θα μπει σε μια κορνίζα. Μέχρι εκείνη τη στιγμή βέβαια, θα πρέπει να κάθεται σε γκαλερί χωρίς μπλούζα με την πλάτη γυρισμένη στο κοινό.
«Το έργο τέχνης είναι στην πλάτη μου, απλά είμαι ο τύπος που το κουβαλά», λέει ο 40χρονος, πρώην ιδιοκτήτης στούντιο τατουάζ από τη Ζυρίχη. Μια δεκαετία πριν, η τότε κοπέλα του γνώρισε τον βέλγο καλλιτέχνη Wim Delvoye, γνωστό για τα αμφιλεγόμενα τατουάζ του πάνω σε… γουρούνια. Ο βέλγος της είπε πως αναζητούσε κάποιον που θα συμφωνούσε να γίνει ανθρώπινος καμβάς για τη νέα του δουλειά.
Όπως δηλώνει ο 40χρονος στο BBC, «με πήρε η κοπέλα μου τηλέφωνο και μου είπε αυθόρμητα, “θέλω να κάνεις αυτό”». Η πλάτη του άντρα ανήκει πλέον στον έμπορο τέχνης Ρικ Ρέινκινγκ. Στην πλάτη μπορεί κανείς να θαυμάσει την Παναγία να στέφεται από ένα κρανίο μεξικάνικου τύπου, με κίτρινες ακτίνες που προέρχονται από φωτοστέφανο της. Παρακάτω, υπάρχουν χελιδόνια, κόκκινα και μπλε τριαντάφυλλα ενώ στη βάση δυο ψάρια πάνω στα οποία κάθονται δυο παιδιά.
Η συμφωνία προβλέπει ότι όταν ο 40χρονος πεθάνει, το δέρμα της πλάτης του θα αφαιρεθεί, θα μπει σε κάδρο και θα γίνει ένα με την υπόλοιπη προσωπική συλλογή του Ρέικινγκ. Σε όσους βρίσκουν την ιδέα μακάβρια, ο Στέινερ απαντά ότι αυτό δεν είναι κάτι που γίνεται για πρώτη φορά. «Στην ιαπωνική τέχνη του τατουάζ, αυτό γινόταν από παλιά… Δε νομίζω πως είναι κακή ιδέα».
Παράλληλα, ο 40χρονος θα πρέπει να εκθέτει το έργο του τόπλες, καθισμένος ακίνητος πάνω σε ένα σκαμπό, τουλάχιστον τρεις με τέσσερις φορές το χρόνο. Η πρώτη του έκθεση ήταν το 2006 στη Ζυρίχη, όταν το τατουάζ βρισκόταν στο στάδιο της δημιουργίας. Στην επέτειο των 10 χρόνων, βρέθηκε στο Μουσείο Mona στην πόλη Χόμπαρτ της Τασμανίας. Εκεί, δούλευε για πέντε ώρες την ημέρα, έξι ημέρες την εβδομάδα. Αυτό τελείωσε μόλις πρόσφατα.
Το μόνο που τον χωρίζει από τους επισκέπτες, είναι μια γραμμή στο πάτωμα. «Με έχουν αγγίξει, με έχουν σπρώξει, μου έχουν φωνάξει… Πολλές φορές μοιάζει με τσίρκο», λέει. Όταν υπάρχει τέτοια αντίδραση από τους επισκέπτες, ο ίδιος δεν κινείται ούτε απαντά. Απλά παραμένει ακίνητος.
Όπως σημειώνει, «πολλοί θεωρούν ότι είμαι άγαλμα, και παθαίνουν σοκ όταν ανακαλύπτουν ότι είναι ζωντανός… Όλη αυτή η εμπειρία με έχει πείσει ότι αυτό που κάνω είναι αυτό που είμαι… Και μια μέρα το έργο TIM απλά θα βρίσκεται κι αυτό εδώ ανάμεσα στα έργα. Όμορφο».
