Μια ηλιόλουστη φθινοπωρινή μέρα πριν από 17 χρόνια η Pam Warren κοιτούσε αμέριμνη τον ουρανό περιμένοντας το τρένο από το Ρέντινγκ προς το Λονδίνο.
Λίγα λεπτά μετά θα μετατρεπόταν σε σύμβολο του σιδηροδρομικού δυστυχήματος στο Paddington, υφιστάμενη βαριά κι εκτεταμένα εγκαύματα που την ανάγκασαν να φορά στο πρόσωπο μια ειδική μάσκα για να αναρρώσει από τους τραυματισμούς της- εξ ου και ο χαρακτηρισμός της «η γυναίκα με τη μάσκα».
Η Pam τραυματίστηκε όταν το τρένο στο οποίο επέβαινε συγκρούστηκε σχεδόν μετωπικά με ένα άλλο που κινείτο στην αντίθετη κατεύθυνση. Στο δυστύχημα σκοτώθηκαν 31 άνθρωποι και 227 τραυματίστηκαν, ανάμεσά τους και η 32χρονη τότε Pam.
Τις αναμνήσεις της από εκείνη τη μοιραία μέρα του 1999 μοιράστηκε με το BBC σε εκπομπή που θα προβληθεί σήμερα, ανήμερα της 17ης επετείου από το πολύνεκρο δυστύχημα.
Η γυναίκα εξομολογείται πως δεν θυμάται τίποτα από το γεγονός που της άλλαξε τη ζωή. «Η μηχανή εξερράγη και τα καύσιμα εκτοξεύτηκαν στο βαγόνι που βρισκόμουν. Είχα τόσο βαριά εγκαύματα που θα μπορούσα να είμαι το 32ο θύμα», αφηγείται.
Τα τραύματά της ήταν τόσο σοβαρά που είχε χάσει όλες τις στοιβάδες του δέρματός της από τα πόδια και τα χέρια και σημεία του προσώπου της. Ήταν σε κώμα για τρεις εβδομάδες και υπήρξαν στιγμές που οι γιατροί φοβήθηκαν πως δεν θα τα καταφέρει.
Εκείνη έδωσε τη μάχη της και τα κατάφερε αν και είχε τόσο σοβαρά προβλήματα στο πρόσωπο που έπρεπε να φορά μια ειδική πλαστική μάσκα για 23 ώρες την ημέρα επί 18 μήνες για να επανέλθει ως ένα βαθμό.
Τότε ο Τύπος της έδωσε το όνομα «η κυρία με τη μάσκα» καθώς εκείνη αναμείχθηκε ενεργά στην έρευνα για τα αίτια της τραγωδίας.
«Εξακολουθώ να έχω τη μάσκα στο σπίτι μου, είναι σαν ένας παλιός μου φίλος», λέει η ίδια και εξομολογείται πως τα σωματικά τραύματά της επουλώθηκαν με τα χρόνια αλλά τα ψυχικά την ταλαιπώρησαν πολύ περισσότερο.
Έδωσε μάχη με το μετατραυματικό στρες, έπεσε σε κατάθλιψη και σιχαινόταν τον εαυτό της και την όψη της. Για να διαχειριστεί τα προβλήματά της επισκέφθηκε ψυχολόγο κι έμαθε τεχνικές για να καταπολεμά τους δαίμονες που εξακολουθούν να την καταδιώκουν. Μάλιστα στο πλαίσιο της θεραπείας της εξακολουθεί να χρησιμοποιεί το τρένο για τις μετακινήσεις της.
Στους ειδικούς αλλά και την οικογένεια και τους φίλους της πιστώνει την ανάρρωσή της και για να τους ανταποδώσει τη βοήθεια και την υποστήριξη στοχεύει στο να ζει τη ζωή της στο έπακρο και να βοηθά άλλους ανθρώπους που πέρασαν κάποια τραυματική εμπειρία.
«Κάποτε κάθισα και μέτρησα τους ανθρώπους που με βοήθησαν ήταν 127», αφηγείται, «το να βοηθώ τους άλλους είναι ο τρόπος μου για να τους δείξω πως κάνω κάτι που να αξίζει με τη ζωή που εκείνοι βοήθησαν για να σωθεί. Πάντα σκέφτομαι πόσο τυχερή υπήρξα, αυτή είναι η δεύτερη ζωή μου, η ζωή μου μετά το δυστύχημα».
Προχωρώντας μπροστά δεν θέλει να γυρνά πίσω στο παρελθόν και όσα της συνέβησαν εκτός από μια παύση που κάνει κάθε χρόνο στις 5 Οκτωβρίου για να θυμηθεί τους 31 ανθρώπους που ταξίδευαν μαζί της στο Λονδίνο, πριν από 17 χρόνια, αλλά δεν κατάφεραν να φτάσουν στον προορισμό τους…
