Όταν ο Alec Butler γεννήθηκε, το 1959, θεωρήθηκε γυναίκα. Όμως κι αφότου ανατράφηκε σαν κορίτσι, συνειδητοποίησαν ότι ήταν ερμαφρόδιτος, δηλαδή κάποιος του οποίο το ανατομικό, ορμονικό ή γενετικό φύλο δεν είναι ούτε εντελώς αρσενικό, ούτε και θυληκό.
Στην ηλικία των 12, ο Alec, άρχισε να βγάζει γένια και να έχει έμμηνο ρύση. «Ήταν πραγματικά παράξενο για μένα», δηλώνει στο BBC ο βραβευμένος σήμερα κινηματογραφιστής και συγγραφέας,
«Οι γονείς μου φρίκαραν και με πήγαν σε μια σειρά από γιατρούς. Ουδείς, ωστόσο, δεν ήξερε για το τι εστί ερμαφρόδιτος σε μια μικρή πόλη όπου μεγάλωσα, στον Καναδά. Μάλιστα, ένας γιατρός μου είπε ότι θα έπρεπε να με κλείσουν σε ψυχιατρικό ίδρυμα, μέχρι να μάθω να ντύνομαι κορίτσι και να βάζω μέικ απ. Αυτό έγινε όταν ήμουν 12, σε μια ηλικία που τα περισσότερα κορίτσια, που έχουν γεννηθεί έτσι, ούτως ή άλλως, δεν κάνουν…», διηγείται.
Ευτυχώς για τον Alec, οι γονείς του δε «συμμορφώθηκαν» με τις νουθεσίες του γιατρού και αντ’ αυτού, απάντησαν: «Θα σε αγαπάμε και μπορείς να επιλέξεις το πώς θέλεις να είσαι». Αυτό ήταν δώρο. Τα περισσότερα ερμαφρόδιτα παιδιά, δεν το έχουν αυτό».
Ο ίδιος περιγράφει τα παιδικά του χρόνια, λέγοντας:
«Έχω μια πολύ δεμένη οικογένεια. Είχα πλάκα, και μπορούσα να διασκεδάσω τους άλλους μιμούμενος τον Έλβις Πρίσλεϊ. Πάντα με ενδιέφερε η τέχνη και το γράψιμο. Οι γονείς μου ανήκαν στην εργατική τάξη αλλά πάντα είχαμε βιβλία στο σπίτι, εγκυκλοπαίδειες που πραγματικά ρουφούσα… Η οικογένειά μου με αποδέχτηκε όπως ήμουν. Το δύσκολο για εκείνη την εποχή, ήταν το να είσαι κορίτσι και να θέλεις να φορέσεις παντελόνια. Ένιωθα έντονη πίεση το να παίρνω γυναικείες ορμόνες αν και ήθελα να είμαι πιο αρσενικός, ήθελα να είμαι αγόρι. Στο σχολείο, δεχόμουν bullying. Ανησυχούσα ότι θα με έλεγαν τρελό κι έτσι προσπάθησα να ενσωματωθώ, προσπάθησα να μην μπλέκω σε φασαρίες. Όταν, όμως, έχει ένα σώμα σαν το δικό μου, τότε δε μπορείς να αποφύγεις τα μπλεξίματα. Οι άνθρωποι μπερδεύονται. Είχα πρόβλημα γιατί μου άρεσε ένα κορίτσι και της άρεσα και εγώ, αλλά όλα πήγαν στραβά, γιατί ήμουν ερμαφρόδιτος και στην πραγματικότητα δεν ήμουν ούτε αγόρι. Με έλεγαν λεσβία και άλλα τέτοια, και μου ούρλιαζαν: “είσαι άρρωστος!” ή μου έγραφαν σημειώματα του τύπου “γιατί δεν αυτοκτονείς;”.
Εκείνη τη περίοδο, ζούσαμε σε μια στρατιωτική βάση, στο Oromocto, ανατολικά του Καναδά, γιατί ο πατέρας μου ήταν στρατιωτικός. Επειδή ο πατέρας μου ανησυχούσε για το γεγονός ότι δεχόμουν παρενοχλήσεις στο σχολείο, αποφάσισε να συνταξιοδοτηθεί πρόωρα και μετακομίσαμε στο Cape Breton- ένα νησί στο Ατλαντικό ωκεανό, το οποίο ανήκει στην καναδική επαρχία της Νέας Σκωτίας. Αλλά αυτό ήταν περισσότερο καταπιεστικό, γιατί ήμουν τόσο απομονωμένος και οι άνθρωποι ήταν ακόμη πιο ανίδεοι.(…)
Όταν αποφοίτησα από το σχολείο, μετακόμισα στο Τορόντο για να γίνω queer και να ακολουθήσω τα όνειρά μου. Η ζωή δεν ήταν εύκολη για μένα. Υπήρχαν άνθρωποι που με απειλούσαν στο δρόμο. Μου πετούσαν πράγματα. Κάποιος προσπάθησε μέχρι και να με πατήσει με το αυτοκίνητό του. Σε ένα Gay Pride, με περικύκλωσαν γκέι άντρες και απείλησαν να μου βγάλουν τα ρούχα… Το μήνυμα που θέλω να περάσω στη δική μου κοινότητα, είναι το να είναι περήφανοι για αυτό που είναι…»
