Πριν τρία χρόνια, όπως οι περισσότερες μαμάδες- και οι περισσότεροι γενικά- η Arlene Clark είχε χαθεί μέσα στην εορταστική φρενίτιδα, ανησυχούσε για τα έξοδα, αγόραζε δώρα και προσπαθούσε να τα έχει όλα έτοιμα για τη μεγάλη μέρα.
Λίγες ημέρες πριν τα Χριστούγεννα, η ζωή της 31χρονης από τη Σκωτία ήρθε πάνω- κάτω, όταν έχασε τον 5χρονο γιο της Jack. Τότε συνειδητοποίησε πως το μόνο που είχε σημασία ήταν οι αναμνήσεις που είχε φτιάξει μαζί του.
Σε μήνυμά της προς όλους τους γονείς, στο Facebook, η Arlene τους καλεί να ξεχάσουν το άγχος των Χριστουγέννων και να επικεντρωθούν στο να περάσουν χρόνο με τα παιδιά τους.
«Τέτοιες μέρες πριν από τρία χρόνια η ζωή μου ήταν σαν πολλών από εσάς», έγραψε, «ήμουν η μαμά ενός πανέμορφου 5χρονου αγοριού που ήταν ενθουσιασμένο με τα Χριστούγεννα. Έκανα όλα αυτά που κάνετε κι εσείς τώρα με τα παιδιά σας, στολίζαμε το σπίτι, γράφαμε γράμματα στον Άγιο Βασίλη, βλέπαμε Χριστουγεννιάτικες ταινίες, κάναμε χριστουγεννιάτικα ψώνια, προγραμματίζαμε πώς θα περάσουμε τη μέρα των Χριστουγέννων και έκανα τα πάντα για να προσφέρω στον γιο μου τα καλύτερα Χριστούγεννα.
Δεν ήξερα πως η ζωή μου θα άλλαζε για πάντα, πως ο γιος μου δεν θα ζούσε εκείνη τη χριστουγεννιάτικη μέρα και καμία άλλη».
Ο 5χρονος Τζακ, ο μονάκριβος γιος της Arlene, πέθανε ξαφνικά στις 19 Δεκεμβρίου 2012, έξι ημέρες πριν τα έκτα του γενέθλια, που ήταν ανήμερα τα Χριστούγεννα, εξαιτίας αδενοϊού που έπληξε την καρδιά του.
Έκτοτε εκείνη έστησε την οργάνωση Brightest Star με στόχο την υποστήριξη των γονιών, στη μνήμη του.
Περιγράφοντας τις τελευταίες στιγμές του μικρού Jack, έγραψε: «Η εγκεφαλική βλάβη που είχε υποστεί σήμαινε πως δεν μπορούσε πια να παλέψει. Στις 23:50 αποφάσισε πως είχε έρθει η στιγμή να γίνει το πιο λαμπρό αστέρι στον ουρανό και αποκοιμήθηκε μέσα στην αγκαλιά της μαμάς του, με τον μπαμπά του δίπλα του και γύρω του όλους τους ανθρώπους που τον αγαπούσαν».
Δύο ημέρες πριν πεθάνει, η Arlene του είχε δώσει ένα φιλί αποχαιρετώντας τον ενώ έφευγε για το σχολείο. Θα περνούσε το βράδυ στο σπίτι του πατέρα του.
«Δεν θα τον έβλεπα ποτέ να κατεβαίνει τρέχοντας τα σκαλιά για να δει αν είχε έρθει ο Άγιος Βασίλης. Δεν θα τον έβλεπα ποτέ να ανοίγει τα δώρα του, να παίζει με τα παιχνίδια του και να κάνουμε όλα αυτά που κάνουν όλες οι οικογένειες τα Χριστούγεννα», γράφει και υπενθυμίζει στους γονείς πως η ζωή μπορεί να αλλάξει μέσα σε μια στιγμή.
«Κανείς δεν ξέρει τι θα φέρει το αύριο και δυστυχώς το αύριο δεν είναι εγγυημένο για κανέναν μας», σημείωσε. «Όπως όλοι με είχε καταβάλει το άγχος των Χριστουγέννων, ανησυχούσα για τα λεφτά, για τα δώρα, έτρεχα στα μαγαζιά, εδώ κι εκεί, ήθελα να τους ευχαριστήσω όλους. Θα ήταν πραγματικά τόσο φοβερό αν δεν έπαιρνα ό,τι χρειαζόμουν από τα μαγαζιά; Ήταν τόσο σημαντικό που έπρεπε να περιμένω στην ουρά; Που δεν έβρισκα πάρκινγκ; Που δεν έστειλα ευχετήριες κάρτες; Που δεν ήξερα τι δώρα να πάρω; Μόνο όταν έφυγε ο Jack συνειδητοποίησα πως όλες αυτές οι έγνοιες ήταν ανόητες. Το μόνο που ήταν σημαντικό ήταν ο χρόνος που πέρασα με τον Jack και οι αναμνήσεις που φτιάξαμε μαζί. Είμαι τόσοι ευγνώμων για όλα τα πράγματα που κάναμε μαζί ενώ πλησίαζαν τα Χριστούγεννα, καθώς ξέρω πως πολλοί άνθρωποι δεν έχουν ποτέ την ευκαιρία να βιώσουν το δώρο του να είσαι γονιός. Τα Χριστούγεννα είναι η γιορτή των παιδιών και των αναμνήσεων που έχεις μαζί τους, όχι των χρημάτων που ξοδεύεις γι’ αυτά. Μέσα στη χριστουγεννιάτικη φρενίτιδα, τα πολύβουα μαγαζιά, τις εορταστικές εξόδους, βρείτε τι χρόνο να δημιουργήσετε μικρές αλλά πολύτιμες αναμνήσεις με τα παιδιά σας. Δείτε μια χριστουγεννιάτικη ταινία μαζί, παίξτε ένα παιχνίδι, φτιάξτε κάρτες ή διαβάστε ένα χριστουγεννιάτικο βιβλίο».
Η 31χρονη αφηγείται και την τελευταία ανάμνησή της από τον γιο της.
«Ένα από τα πράγματα που του άρεσαν πολύ εκείνα τα τελευταία Χριστούγεννα ήταν να του τραγουδώ το Twelve Days of Christmas κάνοντας αστείες φωνές. Στο τελευταίο του τηλεφώνημα μου είπε: μαμά, τραγουδήσαμε αυτό το τραγούδι στο σχολείο σήμερα. Όταν ρώτησα ποιο τραγούδι, μου απάντησε: αυτό που τραγουδάς με αστεία φωνή. Ήταν κάτι μικρό αλλά τώρα ξέρω πως ήταν μια ιδιαίτερη ανάμνηση».
«Μην ξεχνάτε να βγάζετε φωτογραφίες από τις αναμνήσεις αυτές. Εγώ δε ήξερα την πραγματική αξία των φωτογραφιών μέχρι που αυτές ήταν ό,τι μου έμεινε από το γιο μου…»
