Η Mary Elizabeth Wilson κήδεψε τρεις συζύγους σε διάστημα μόλις δύο χρόνων. Στην κηδεία του τρίτου συζύγου, μόλις 12 ημέρες μετά το γάμο τους στο Newcastle, το καλοκαίρι του 1957, αστειεύτηκε λέγοντας πως ο νεκροθάφτης θα έπρεπε να της κάνει… έκπτωση.
Λίγους μήνες αργότερα έκανε τον τέταρτο γάμο της, με τον Ernest. Όταν μια φίλη της τη ρώτησε τι να κάνει με τα σάντουιτς και την τούρτα που περίσσεψαν από το γαμήλιο γεύμα, εκείνη είπε: «κράτησέ τα για την κηδεία του Ernest, θα είναι ακόμα φρέσκα».
Ο γαμπρός γέλασε μαζί της αλλά δύο εβδομάδες μετά ήταν νεκρός. Η αιτία θανάτου ήταν… ποντικοφάρμακο, η γυναίκα του είχε προλάβει πάντως να διασφαλίσει πως θα κληρονομούσε το σπίτι και τις καταθέσεις του.
Μπορεί να την είχε γλιτώσει και πάλι αν η ανέμελη στάση της ως προς τη χηρεία δεν είχε παραξενέψει τις αρχές της περιοχής της. Το 1958, ύστερα από την αποκάλυψη πως στις σορούς δύο πρώην συζύγων της είχαν ανιχνευτεί υψηλά επίπεδα δηλητηρίων, η 64χρονη κρίθηκε ένοχη για τους φόνους της. Γλίτωσε τη θανατική ποινή μόνο λόγω της ηλικίας της.
Πέθανε τελικά το 1963, έχοντας περάσει τα τελευταία πέντε χρόνια της ζωής της στη φυλακή Holloway, το διαβόητο σωφρονιστήριο στο Βόρειο Λονδίνο που για περισσότερα από 150 χρόνια «φιλοξένησε» τους πιο επικίνδυνες γυναίκες κακοποιούς της Βρετανίας.
Την εβδομάδα αυτή η Βρετανία ανακοίνωσε πως η φυλακή Holloway θα κλείσει καθώς στο πλαίσιο της σωφρονιστικής μεταρρύθμισης, συνολικού κόστους 13, δισεκατομμυρίων λιρών, τα κτήριά της πωλούνται.
Λίγοι θα θρηνήσουν το τέλος της φυλακής αυτής, που αποτελεί υπενθύμιση των γυναικών με τη σατανική δράση που πέρασαν από τον κόσμο μας, από τη μισητή φιγούρα του 20ου αιώνα, τη Myra Hindley, μέχρι τις γυναίκες που τα εγκλήματά τους χρονολογούνται στη βικτωριανή εποχή.
Χαρακτηριστικό παράδειγμα η Amelia Dyer — η δίκης της το 1896 ήταν από τις πιο εντυπωσιακές της εποχής. Εξαπατούσε άγαμες μητέρες πως για 10 λίρες- υπολογίσιμο ποσό για την εποχή- θα φρόντιζε τα ανεπιθύμητά μωρά τους να βρουν καλά μεσοαστικά σπίτια. Αντί για την καλή αυτή τύχη ωστόσο, τα βρέφη περίμενε μια φρικτή μοίρα: τα στραγγάλιζε και πετούσε τα νεκρά σωματάκια τους σε ποτάμια. Πιάστηκε μόνο όταν μία από τις σορούς βγήκε στην επιφάνεια και η αστυνομία οδηγήθηκε στη Dyer από την ετικέτα σε ένα χαρτί που είχε χρησιμοποιήσει για σάβανο.
Εκτιμάται πως μπορεί να σκότωσε μέχρι και 300 παιδιά και παρά το ότι επικαλέστηκε το ακαταλόγιστο λόγω της ψυχικής της κατάστασης, το δικαστήριο χρειάστηκε μόλις 4μιση λεπτά για να την κρίνει ένοχη. Παρότι κρατείτο στη φυλακή Holloway απαγχονίστηκε στο Newgate επειδή η Holloway δεν είχε δικές της αγχόνες.
Το ζήτημα αυτό διευθετήθηκε και στη συνέχεια ακόμα πέντε γυναίκες απαγχονίστηκαν.
Οι δύο πρώτες ήταν οι Amelia Sach και Annie Walters, από το προάστιο Finchley του Βόρειου Λονδίνου. Ο τρόπος δράστης τους ήταν ίδιος με της Dyer αλλά εκείνες δεν στραγγάλιζαν τα μωρά, προτιμούσαν να τα δηλητηριάζουν.
Όταν βρέθηκαν ενώπιον δικαστηρίου το 1903 η Amelia Sach επέμενε μέχρι τέλους πως ήταν αθώα. Κατέρρευσε στο κελί της και μεταφέρθηκε στην αγχόνη κλαίγοντας και ουρλιάζοντας. Αντίθετα η Annie Walters ήταν ανέκφραστη μέχρι την τελευταία στιγμή. «Αντίο, Sach», ήταν το μόνο που είπε στις τελευταίες τους στιγμές.
Ήταν ο τελευταίος διπλός απαγχονισμός γυναικών στη Βρετανία.
Η επόμενη ήταν η 29χρονη old Edith Thompson, που κατέστρωνε πολύ πιο πολύπλοκα σχέδια και τακτικές. Το 1923 κρίθηκε ένοχη για το ότι έπεισε τον 18χρονο εραστή της Freddie Bywaters να σκοτώσει τον σύζυγό της Ρercy.
Στις ερωτικές επιστολές τους παραδεχόταν πως έβαζε σπασμένα γυαλιά στον πουρέ του μαζί με μια μικρή δόση δηλητηρίου. Όταν αυτά απέτυχαν οι Thompson κανόνισαν να παραστούν σε σόου στο Piccadilly Circus όπου ο Bywaters θα τους επιτίθετο, θα τραβούσε τον άνδρα πίσω από τους θάμνους και θα τον μαχαίρωνε. Έτσι κι έγινε κι έτσι οι εραστές απαγχονίστηκαν ταυτόχρονα, εκείνη στο Holloway, εκείνος στο Pentonville, το 1923.
Δεν ήταν μόνο δολοφόνοι εκείνοι που πέρασαν την πόρτα του Holloway. Έγκλειστοι ήταν εκεί και πολλοί πολιτικοί κρατούμενοι, σύμφωνα με τη Daily Mail, που είχαν ωστόσο καλύτερη αντιμετώπιση από άλλους.
Κατά τον εγκλεισμό τους εκεί υπήρξαν σουφραζέτες στις οποίες επιβλήθηκε αναγκαστική σίτιση ενώ έκαναν απεργία πείνας- ανάμεσά τους η Emmeline Pankhurst και οι κόρες της Christabel και Sylvia.
Πολύ διαφορετική ήταν η εμπειρία της Lady Mosley, της όμορφης συζύγου του Oswald Mosley. Όταν φυλακίστηκε για τη φασιστική στάση της κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, η φιλία της με τον Ουίνστον Τσώρτσιλ εξασφάλισε πως η ίδια και ο σύζυγός της θα ζούσαν σε ένα αγρόκτημα στους χώρους του Holloway ενώ άλλοι κρατούμενοι θα ήταν το βοηθητικό προσωπικό τους.
Το 1954 η τέταρτη γυναίκα που απαγχονίστηκε στο Holloway ήταν η Ελληνοκύπρια Styllou Christofi που είχε καταδικαστεί για το φόνο της νύφης της, την οποία σκότωσε χτυπώντας τη στο κεφάλι με ένα φτυάρι.
Το έγκλημα είχε γίνει στο σπίτι που μοιράζονταν, το οποίο γέμισε αίμα. Η Christofi επιχείρησε να ξεφορτωθεί το πτώμα περιλούζοντάς το με παραφίνη και βάζοντάς του φωτιά- χωρίς ωστόσο επιτυχία. Ή φωτιά εξαπλώθηκε σε όλο το σπίτι και ο εντοπισμός του απανθρακωμένου πτώματος την έστειλε στο Holloway.
Επτά μήνες αργότερα ήρθε η σειρά της Ruth Ellis, της τελευταίας γυναίκας που απαγχονίστηκε στη Βρετανία. Η 28χρονη μητέρα δύο παιδιών καταδικάστηκε για το φόνο του εραστή της David Blakely, τον οποίο πυροβόλησε τέσσερις φορές έξω από την παμπ Magdala στο Hampstead.
Παρόμοια μοίρα περίμενε και τη Myra Hindley, ίσως την πλέον διαβόητη κρατούμενη του Holloway. Αλλά το Νοέμβριο του 1965, ένα μήνα μετά τη σύλληψη της ίδιας και του εραστή της Ian Brady για τους φόνους στο Moors, η εκτέλεση της θανατικής ποινής σταμάτησε και τελικά η ποινή αυτή καταργήθηκε το 1969.
Πολλοί θα χαιρόντουσαν να τη δουν στην αγχόνη αλλά εκείνη δεν πίστευε πως της άξιζε η θανατική ποινή και επιχείρησε να αποδράσει με τη βοήθεια της σωφρονιστικής υπαλλήλου Pat Cairns, που έγινε αργότερα ερωμένη της. Το σχέδιό τους ήταν να βρουν καταφύγιο στη Βραζιλία, που δεν είχε υπογράψει συμφωνία ανταλλαγής καταδίκων με τη Βρετανία.
Η Hindley μεταφέρθηκε σε άλλες φυλακές μέχρι το τέλος της στο Suffolk το 2003. Τη θέση της πήρε η δολοφόνος κατά συρροή Rosemary West, που καταδικάστηκε για δέκα φόνους το 1995. Ο σύζυγός της Fred West αυτοκτόνησε στο κελί του στη φυλακή Winson Green στο Μπέρμιγχαμ.
