Ζουν τη ζωή μιας εποχής που έχει πια χαθεί στο παρελθόν για τους περισσότερους ανθρώπους. Δεν χρησιμοποιούν ηλεκτρικό ρεύμα και δεν πίνουν αλκοόλ. Οι Μενονίτες της Βολιβίας και η καθημερινότητά τους αποτυπώθηκαν στο φακό του φωτογράφου Jordi Ruiz Cirera για το λεύκωμά του του 2014, «Los Menonos».
Ο Cirera κέρδισε σιγά σιγά την εμπιστοσύνη των οικογενειών που επιλέγουν να ζουν με τρόπο διαφορετικό από τους υπόλοιπους στις κοινότητές τους στη Σάντα Κρουζ της Βολιβίας.
Ο φωτογράφος είχε πρωτακούσει για τους Μενονίτες ενώ ταξίδευε με έναν φίλο του στη Νότια Αμερική. Ορισμένοι έχουν ενσωματώσει στη ζωή τους την τεχνολογία αλλά εκείνοι που επισκέφθηκε ο Cirera ζουν χωρίς ηλεκτρικό ρεύμα και δεν πίνουν αλκοόλ.
Για να μάθει περισσότερα για τον τρόπο ζωής τους, ο Cirera έζησε μερικούς μήνες μαζί τους. «Αυτό που με σόκαρε ήταν πως δεν είχαν καθόλου παιχνίδια ή χόμπι για να περνούν το χρόνο τους», εξηγεί ο ίδιος. «Εκτός από την εκκλησία κι ένα κατάστημα δεν υπάρχουν χώροι κοινωνικής συναναστροφής, ούτε καφέ ή εστιατόρια, ούτε γήπεδα, πλατείες ή κήποι. Η ζωή περιστρέφεται γύρω από τη δουλειά και τη φροντίδα της οικογένειας»,
Για να πάρει την άδεια να βγάλει φωτογραφίες ο Cirera επικοινωνούσε πρώτα με τον πατέρα της κάθε οικογένειας, ο οποίος μιλούσε ισπανικά- κύρια γλώσσα της κοινότητας είναι τα γερμανικά.
Στη συνέχεια ρωτούσε τα μέλη της οικογένειας- στα οποία απαγορεύεται να βγάλουν φωτογραφίες- αν μπορεί να τους φωτογραφίσει. «Έμενα με την κάθε οικογένεια για μερικές ημέρες χωρίς να τραβάω φωτογραφίες- ή έβγαζα κάποιες από πολύ μακριά. Έβλεπα πώς αντιδρούσαν και στη συνέχεια άρχιζα να πλησιάζω όλο και περισσότερο», περιγράφει ο Cirera.
Σύμφωνα με την ιστοσελίδα του Cirera, οι Μενονίτες έφτασαν στη Βολιβία τη δεκαετία του ’50, προερχόμενοι από τον Καναδά, το Μεξικό και το Μπελίζ όπου ο τρόπος ζωής του απειλείτο.
«Σήμερα στη Βολιβία ζουν περισσότεροι από 50.000 Μενονίτες- ή Μενόνος όπως λέγονται εδώ- παρότι είναι δύσκολο να μιλήσουμε με ακριβείς αριθμούς καθώς πολλοί ζουν χωρίς να έχουν εγγραφεί στα μητρώα ή με ξένα διαβατήρια. Ζουν όπως ζούσαν οι πρόγονοί τους, χωρίς αυτοκίνητα, χωρίς ηλεκτρικό ρεύμα, τηλέφωνο, εξαιρετικά απομονωμένοι από την τοπική κοινότητα», γράφει ο Cirera.
