Με τις φαινομενικά ατέλειωτες επιλογές που έχουμε σήμερα στη διάθεσή μας για ψυχαγωγία και διασκέδαση, είναι εύκολο να ξεχάσουμε ότι για ένα καλό μέρος της ανθρώπινης ιστορίας τα πράγματα μόνο έτσι δεν ήταν.
Οι πρόγονοί μας λαχταρούσαν για λίγο ποιοτικό χρόνο μακριά από τις σκοτούρες της καθημερινότητας και ήταν διατεθειμένοι να φτάσουν πολύ μακριά για να γεμίσουν με φαντασία και μπόλικες δόσεις τρέλας τον ελεύθερο χρόνο τους.
Κι έτσι κατέληγαν να κάνουν χόμπι πράγματα σαν κι αυτά…
Πόλο με… αυτοκίνητα
Ήταν το 1912 όταν ο αντιπρόσωπος της Ford στο Κάνσας σκέφτηκε να εγκαινιάσει ένα νέο event που θα προσέλκυε περισσότερους αγοραστές στην επιχείρησή του. Το νεότερο σπορ της οικουμένης άκουγε στο όνομα «μηχανοκίνητο πόλο» και σύντομα οι δυο πρώτες ομάδες της Ιστορίας ήταν γεγονός: «Κόκκινοι Διάβολοι» εναντίον «Γκρι Φαντασμάτων»!
Οι κανόνες ήταν ακριβώς οι ίδιοι με το παραδοσιακό πόλο, απλώς τα άλογα είχαν αντικατασταθεί τώρα από αυτοκίνητα, τα οποία διαφημίζονταν εξάλλου στην πρώιμη αυτή εποχή της αυτοκίνησης ως αντικαταστάτες των αλόγων. Οι ομάδες αποτελούνταν από τρεις παίκτες: οι δύο οδηγούσαν το αμάξι και ο τρίτος προσπαθούσε με ένα πελώριο ξύλινο σφυρί να χτυπήσει ένα καουτσουκένιο μπαλάκι σε μέγεθος μπάλας μπάσκετ.
Και επειδή ακριβώς το σπορ υποσχόταν τη συνταγή της επιτυχίας, τρακαρίσματα, τραυματισμούς και -γιατί όχι;- θανάτους, έγινε αμέσως δημοφιλές στις ΗΠΑ και έζησε για πάμπολλα ακόμα χρόνια. Ο τελευταίος αγώνας έλαβε χώρα στα μέσα της δεκαετίας του 1950!
Πάλη με… χταπόδια
Από τη δεκαετία του 1950, οι ελεύθερες καταδύσεις είχαν γίνει πολύ δημοφιλείς, καθώς ήταν ανταγωνιστικότατες και ο κόσμος λάτρευε να παρακολουθεί ποιος μπορεί να μείνει κάτω από το νερό για περισσότερο χρόνο ή να κάνει το μεγαλύτερο μακροβούτι. Από το σπορ έλειπε βέβαια αυτό το κατιτίς που θα το έστελνε στα ουράνια. Όταν το βρήκαν δεν ήταν τίποτα άλλο από ένα πελώριο χταπόδι!
Ναι, σωστά διαβάζετε, οι διαγωνιζόμενοι καταβυθίζονταν στα θαλάμια των χταποδιών και ο σκοπός ήταν να ξετρυπώσουν το μεγαλύτερο και να το τραβήξουν κατόπιν στην επιφάνεια της θάλασσας, δίνοντας άνισες μάχες με τα πλάσματα του νερού. Η πάλη καλά κρατούσε και νικητής στεφόταν αυτός που θα έβγαζε το μεγαλύτερο χταπόδι από τον βυθό. Έξτρα πόντους έπαιρνες φυσικά αν βουτούσες χωρίς καταδυτικό εξοπλισμό.
Το σπορ έγινε δημοφιλέστατο και στις δύο πλευρές του Ατλαντικού και το 1963, για παράδειγμα, περισσότεροι από 5.000 άνθρωποι κατέκλυσαν τις ακτές της Ουάσιγκτον για να παρακολουθήσουν το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Χταποδο-Πάλης. Η διοργανώτρια αρχή είχε εξασφαλίσει μάλιστα την επιτυχία του event τοποθετώντας πάμπολλα χταπόδια σε στρατηγικά σημεία κατά μήκος της ακτής, μιας και το όλο γεγονός θα μεταδιδόταν ζωντανά από την τηλεόραση και δεν έπρεπε να χαθεί πολύτιμος χρόνος αναζήτησης γιγαντιαίων χταποδιών!
Αλεπούδες στον αέρα
Πηγαίνοντας ακόμα πιο πίσω στην Ιστορία, στον 18ο αιώνα συγκεκριμένα, οι ευκαιρίες για διασκέδαση ήταν ακόμη πιο σπάνιες και οι Γερμανοί βρήκαν τη λύση. Το λέγανε «Fuchsprellen», κάτι που μεταφράζεται ελεύθερα σε «Πετώντας την αλεπού», και σε ενημερωτικό εγχειρίδιο του 1720 συναντάμε όλες τις πληροφορίες που χρειάζονται για να το παίξει κανείς.
Η ιδέα ήταν απλή: έστρωνες μια σειρά από παγίδες σε έναν αγρό και αμολούσες κατόπιν αρκετές αλεπούδες, αλλά και ασβούς ή αγριόγατες αν δεν είχες εύκαιρες αλεπούδες. Οι συμμετέχοντες τις κυνηγούσαν δεξιά και αριστερά περιμένοντας την κατάλληλη στιγμή να πιαστούν τα άμοιρα ζωάκια στις φάκες. Και τότε ξεκινούσε η πλάκα (λέμε τώρα): Δυο παίκτες έπιαναν την παγίδα από τις άκρες τεντώνοντας με βιάση το σχοινί, κάτι που εκσφενδόνιζε το πλάσμα στον αέρα.
Εννοείται ότι κέρδιζε αυτός που πετούσε την αλεπού όσο πιο ψηλά γινόταν. Σήμερα θα το λέγαμε -και ευτυχώς- κακοποίηση ζώων, τότε ήταν όμως ο Νο 1 τρόπος διασκέδασης στη Γερμανία…
Άλμα με… αερόστατο
Η δεκαετία του 1920 λάτρεψε τον φουτουρισμό που υποσχόταν η τεχνολογία και τίποτα δεν ήταν πιο φουτουριστικό από τις πτήσεις. Η επιστημονική φαντασία της εποχής ήταν εξάλλου γεμάτη με ιπτάμενα αυτοκίνητα και παράξενα αερόπλοια, γι’ αυτό ίσως οι κροίσοι του καιρού είπαν να φέρουν το μέλλον πιο κοντά με ένα χόμπι βγαλμένο από εφιάλτη. Ναι, άλμα με μπαλόνι!
Ο παίκτης δενόταν σε ένα προσεκτικά σχεδιασμένο αερόστατο που να μπορεί μεν να τον σηκώνει στον αέρα, όχι όμως τόσο μεγάλο που να τον απογειώνει ψηλά στον ουρανό και να χάνεται για πάντα στους αιθέρες. Ο σκοπός ήταν να μπορείς να κάνεις όσο πιο μεγάλα εναέρια άλματα γινόταν και να πηδάς πάνω από δέντρα, φράχτες, σπίτια και ό,τι άλλο έβαζε ο νους σου.
Οι διαφημίσεις της εποχής το χαρακτήριζαν μάλιστα εύκολο, διασκεδαστικό και κυρίως ασφαλές(!). Πάνω που πήγαινε όμως να γίνει μόδα στην πλουτοκρατία της εποχής, ένα θανατηφόρο ατύχημα στη Βρετανία του 1927 του έκοψε κυριολεκτικά τα φτερά. Σώζοντας προφανώς αρκετές αδικοχαμένες ζωές στο μέλλον…
Σπρώξιμο κρεβατιού
Σε κάτι που βγάζει νόημα περισσότερο απ’ όλα τα άλλα, εδώ μιλάμε για μια μόδα που ξεκίνησε από τους φοιτητές του Πανεπιστημίου της Ροδεσίας (σημερινής Ζιμπάμπουε) και μεταφέρθηκε άμεσα στον Καναδά, όπου και το κάλυψε το περιοδικό «Time» τον Φεβρουάριο του 1961.
Με όνομα που δεν αφήνει περιθώρια αμφιβολίας, ένα κρεβάτι αποκτούσε ροδάκια και σπρωχνόταν σε μεγάλες αποστάσεις ή πάνω σε κακοτράχαλα σοκάκια. Και βέβαια έγινε κακός χαμός! Καναδοί φοιτητές «από τη Νέα Σκωτία μέχρι και τη Βρετανική Κολούμπια» έσπρωχναν κρεβάτια πρακτικά παντού, από παγωμένες λίμνες και λεωφόρους μέχρι λιβάδια και άνυδρες πεδιάδες!
Νέα ρεκόρ σημειώνονταν συνεχώς και η κορυφαία επίδοση έφτασε κάποια στιγμή να είναι στα 1.600 χιλιόμετρα! Το σπουδαίο ρεκόρ έθεσε ομάδα του Πανεπιστημίου του Οντάριο που «κυλούσε το κρεβάτι ασταμάτητα, μέρα και νύχτα, για μια ολόκληρη βδομάδα». Το αξεπέραστο ρεκόρ τέθηκε ωστόσο το 1979 από κολεγιακή ομάδα της Πενσιλβάνια των ΗΠΑ, η οποία κυλούσε ένα κρεβάτι γύρω από ένα εμπορικό κέντρο μέχρι να γράψει το κοντέρ 3.000 χιλιόμετρα…
Εκτός συναγωνισμού: Σκηνοθετημένες συγκρούσεις τρένων
Ο άρτος και το θέαμα αποτελούσαν ανέκαθεν ένα αγαπημένο δίπτυχο της ανθρωπότητας, ήδη από τα χρόνια του ρωμαϊκού Κολοσσαίου. Όπου θέαμα λογιζόταν βέβαια κάτι που θα έθετε τη ζωή σου σε άμεσο κίνδυνο, κι αυτό ακριβώς το μοτίβο ακολούθησε και ο Τζο Κόνολι, ο μεγαλύτερος κήρυκας της νέας ανθρώπινης εξαλλοσύνης που άκουγε στο όνομα «σκηνοθετημένες μετωπικές συγκρούσεις τρένων»!
Μεταξύ 1896-1932, o Κόνολι διοργάνωσε όχι λιγότερα από 73 τέτοια events, στέλνοντας 146 τρένα σε βέβαιο θάνατο. Η πρώτη μάλιστα και καλύτερη στο είδος της επίδειξε πήγε τραγικά κακά, παρά το γεγονός ότι είχε σπόνσορα τους σιδηροδρόμους του Τέξας και ακόμα και ψεύτικη πόλη είχε στηθεί για το υπερθέαμα. Εκεί, τον Σεπτέμβριο του 1896, πάνω από 40.000 θεατές μαζεύτηκαν για τη σύγκρουση, δεν περίμεναν όμως τέτοια σύγκρουση, που έστειλε τα δυο τρένα στον αέρα και τα συντρίμμια τους πάνω στο κοινό. Τουλάχιστον τρεις θεατές έχασαν τη ζωή τους εκείνη τη μέρα, αν και αυτό δεν θα έκοβε τίποτα από την απήχηση του σόου στον κοσμάκη…
