Αγόρασε μια ψηφιακή μηχανή για την γέννηση της κόρης του και από τότε δεν σταμάτησε να μετράει και να φωτογραφίζει τα άστρα. Ο Άγγελος Μακρής ζει στο Αγρίνιο και έχει καταφέρει να συνδυάσει την δουλειά με το μεγάλο του πάθος, την αστροφωτογραφία. Την ημέρα εργάζεται ως καθηγητής Φυσικής και τη νύχτα ως αστροφωτογράφος. Οι φωτογραφίες του, με θέμα τον νυχτερινό ελληνικό έναστρο ουρανό έχουν δημοσιευτεί σε Ελλάδα και εξωτερικό, σε εφημερίδες, αστρονομικά και φωτογραφικά περιοδικά, από το Μουσείο Φυσικής Ιστορίας Γουλανδρή, το Γραφείο Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, το Πλανητάριο Θεσσαλονίκης, το περιοδικό ΦΩΤΟγράφος (Φωτεινές Ιδέες), το Earth Science Photo of the Day (NASA), το Fine Art Photography, Earth Sky (cover photo) και Nature Photography μεταξύ άλλων. Παράλληλα, συνεργάζεται με την Canon ως Canon Ambassador, το περιοδικό «Ελληνικό Πανόραμα» και την εταιρεία «Bearing True South». Ο Άγγελος Μακρής, μοιράζεται μαζί μας την αγάπη του για τον ουρανό, μας παρουσιάζει το πώς ξεκίνησε αυτό το υπέροχο ταξίδι στον κόσμο της αστροφωτογραφίας και μας αποκαλύπτει τα μελλοντικά του όνειρα. Έχοντας παρέα του μόνο μία κάμερα και με πολλή όρεξη για ξενύχτι απολαμβάνει τις στιγμές κάτω από τα αστέρια και επιχειρεί να αποτυπώνει στο φακό του δέος που νιώθει, κάθε φορά που στέκεται ακίνητος κάτω από τον «Κόσμο».
Κοντά στην μεγαλύτερη λίμνη της Ελλάδας, την Τριχωνίδα, ένα ρέμα δημιουργεί έναν μικρό καταρράκτη και μια πραγματική όαση.
Τα ερείπια ενός ναού 2300 ετών, στέκονται ακίνητα στο πέρασμα των αιώνων, και μαζί τους κι εγώ, προσπαθώντας να κατανοήσω τα μεγέθη, τις αποστάσεις, τις ηλικίες. Ο ναός αυτός ήταν αφιερωμένος στον Δία και χρησιμοποιούνταν ως κέντρο λατρείας της ισχυρής τότε Ακαρνανικής Συμπολιτείας. Στον ουρανό βλέπουμε τον Γαλαξία, που σύμφωνα με τη μυθολογία σχηματίστηκε από την Ήρα, η οποία έχυσε μητρικό γάλα στον ουρανό, όταν ανακάλυψε πως ο Δίας την ξεγέλασε και τάιζε τον νεαρό Ηρακλή
Στα Τζουμέρκα, έξω από το Ορειβατικό καταφύγιο Πραμάντων, βρίσκεται αφημένος στην ησυχία του αυτός ο “σκαραβαίος”. Μπορώ μόνο να φανταστώ τα ταξίδια που έχει κάνει, μέχρι να φτάσει να αποσυρθεί σε τέτοιο τόπο. Γύρω του, πανέμορφο ελατόδασος, η κορυφή Στρογγούλα και οι άλλες κορυφογραμμές των Αθαμανικών ορέων. Στον ουρανό, κυριαρχεί ο επιβλητικός κυνηγός Ωρίωνας, με τον πιστό του σκύλο Σείριο, την ώρα που ένα μετέωρο κατευθύνεται προς την κορυφή.
Στις βόλτες αυτές που κάνω για να αστροφωτογραφίσω τοπία της χώρας μας, αυτό που απολαμβάνω περισσότερο απ’ όλα είναι η αίσθηση της περιπέτειας, η οποία τη νύχτα αποκτά άλλη υφή. Από τη μια είναι η γαλήνη της νύχτας στη φύση, από την άλλη η διέγερση των αισθήσεων σου και τα αρχέγονα ένστικτα.
Το γεφύρι αυτό είναι 600 ετών και είναι το αρχαιότερο πέτρινο γεφύρι που σώζεται στον Εύηνο ποταμό. Εκεί πέρασα δυο νύχτες απολαμβάνοντας το τοπίο, παρέα με νυχτόβια ζωή όπως κουκουβάγια, ασβό, αλεπού, λαγό κ.α.
Κοντά στην πόλη του Μεσολογγίου, βρίσκεται ο αρχαίος οικισμός των Οινιάδων. Το πιο επιβλητικό μνημείο του οικισμού είναι το αρχαίο λιμάνι που είχε ως χρήση την ανάσυρση των πλοίων στο εσωτερικό του, την επισκευή και παραμονή τους για ορισμένο διάστημα το χειμώνα. Πρόκειται για το καλύτερα σωζόμενο νεώριο του αρχαίου κόσμου!
Το ορειβατικό καταφύγιο του Ορειβατικού Συλλόγου Σπάρτης φωτίζεται διπλά, με φυσικό τρόπο από το φως των αστεριών και τεχνητά από έναν ορειβάτη που επέστρεφε στο καταφύγιο για ύπνο με αναμμένο το φακό του. Η λευκή “κορδέλα” που φαίνεται είναι το πώς “έγραψε” στην κάμερα ο φακός του ορειβάτη καθώς προχωρά προς το καταφύγιο.
Στα ερείπια του ναού, απόλαυσα ολομόναχος την θεαματική σύνοδο τριών πλανητών. Ο βασιλιάς των θεών Δίας, είναι το φωτεινό “αστέρι” από πάνω μου, ενώ ο Άρης και ο Κρόνος φαίνονται αριστερά ανάμεσα στα δέντρα, στον ανατέλλοντα αστερισμό του Σκορπιού.
Λίγα χιλιόμετρα νότια της πόλης του Αγρινίου, κοντά στη λίμνη Λυσιμαχία, βρίσκεται ένα μνημείο 1400 ετών. Είναι ένας βυζαντινός ναός του 6ου αιώνα, που σήμερα βρίσκεται μισοβυθισμένος λόγω των προσχώσεων ενός παραποτάμου του Αχελώου, που επί αιώνες συγκεντρώνονταν στις ακτές της λίμνης. Το εντυπωσιακό στοιχείο είναι ότι το µοναδικό τµήµα που εξέχει είναι ο τρούλος, όλος ο υπόλοιπος ναός είναι βυθισµένος, αθέατος σε μια βαθειά λεκάνη νερού (περίπου 5μ βάθος)!
Όποτε βρίσκομαι στην κορυφή κάποιου βουνού, σε αρμονία με το Σύμπαν γύρω μου, καθαρίζει τόσο το μυαλό, όσο και η ψυχή. Τέτοιες στιγμές συνήθως, μού έρχονται στο μυαλό τα λόγια του Χρόνη Μίσσιου: “Αγωνίζομαι να μείνω άνθρωπος. Και αυτό είναι η κορυφαία πολιτική μάχη. Να μπορείς να αποφύγεις τη βαρβαρότητα αυτής της εποχής. Να μπορείς να παραμείνεις άνθρωπος με τρυφερότητα. Με το δικό σου βλέμμα.”
Στον αρχαίο οικισμό των Οινιαδών, κοντά στην πόλη του Μεσολογγίου βρίσκονται τα ερείπια ενός υπέροχου κάστρου.
“Η ζωή μας μια φορά μάς δίνεται. Άπαξ, που λένε. Σαν μια μοναδική ευκαιρία. Τουλάχιστον, μ’αυτήν την αυτόνομη μορφή της, δεν πρόκειται να ξαναϋπάρξουμε ποτέ. Και μεις τί την κάνουμε; Αντί να τη ζήσουμε; Τί την κάνουμε;” – Χρόνης Μίσσιος
Τι σημαίνει να αστροφωτογραφίζεις τοπία; Σημαίνει να βρίσκεσαι κάθε καθαρή νύχτα κάτω από τον έναστρο ουρανό, να νιώθεις τη Φύση γύρω σου και να παίρνεις ανάσες ζωής. Σημαίνει να φωτογραφίζεις τη Συμπαντική ομορφιά, ταιριάζοντάς τη με την ομορφιά της Γης μας.
