Ελεύθεροι σκοπευτές γένους θηλυκού

Πειθαρχεία, ένστικτο, αυτοπεποίθηση, σκληρή εκπαίδευση, άριστη όραση… Αυτά εν ολίγοις, είναι τα προσόντα που απαιτεί το «επάγγελμα» του ελεύθεροι σκοπευτή- ένας επίλεκτος που επιχειρεί συνήθως μόνος ή με ομάδα, πίσω από τις γραμμές του εχθρού. Ο όρος «sniper» (ελεύθερος σκοπευτής) περιέγραφε παλαιότερα τους κυνηγούς που είχαν την ικανότητα να πετυχαίνουν τα μπεκατσίνια (snipe), ένα είδος μπεκάτσας το οποίο είναι δύσκολο να το προσεγγίσει κανείς λόγω του ότι είναι πολύ έξυπνα και σηκώνονται αθόρυβα στον αέρα όταν αισθάνονται τον κίνδυνο. Αρκετοί σκοπευτές, αναδείχθηκαν στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, και ιδιαίτερα στο ανατολικό μέτωπο, μιας και οι Σοβιετικοί είχαν εκπαιδεύσει ταλαντούχους σκοπευτές για αυτή την αποστολή. Η Σοβιετική Ένωση, είχε μάλιστα δημιουργήσει μονάδες ελεύθερων σκοπευτών στις τάξεις του στρατού της πριν την έναρξη του πολέμου, έτσι βρέθηκε σε πλεονεκτική θέση. Παρακάτω, δείτε τις ιστορίες τεσσάρων γυναικών, οι οποίες έμειναν στην ιστορία ως  οι πιο θανάσιμες ελεύθεροι σκοπευτές που τρομοκράτησαν τους Ναζί.

Kalugina, Klavdiia Efremovna

«Το όνομά μου είναι Kalugina, Klavdiia Efremovna. Γεννήθηκα το 1926. Ο πόλεμος ξεκίνησε όταν ήμουν 15 ετών. Άρχισα να εργάζομαι στο εργοστάσιο πυρομαχικών στο Orekhovo-Zuevo, στη Μόσχα. Όταν ξεκίνησε ο πόλεμος, έγινα μέλος του komsomol (κρατική κομμουνιστική οργάνωση νέων στην τέως Σοβιετική Ένωση). Στις ημέρες του Komsomol, τα μέλη όφειλαν να παρακολουθούν μαθήματα για τη δευτεροβάθμια εκπαίδευση μας. Μας προετοίμαζαν. Αργότερα, όταν τελειώσαμε με την εκπαίδευση, μας ενημέρωσαν ότι υπήρχε και μια μονάδα για ελεύθερους σκοπευτές. Πολλοί έλαβαν μέρος σε αυτή εθελοντικά όπως πήγα και εγώ, στα 17 μου χρόνια. Ήταν Ιούνιος του 1943», με αυτά τα λόγια η Efremovna περιέγραφε σε ιστοσελίδα της Ρωσίας -το κείμενο δημοσιεύθηκε το 2010- την απίστευτη πορεία της ζωής της και το πώς έμελλε να γίνει μια από τις φονικότερες ελεύθερες σκοπευτές με πάνω από 257 δολοφονίες από τα στρατεύματα των δυνάμεων του Άξονα. «Ήμουν η νεότερη στην τάξη. Όλοι ήταν 18 και εγώ ήμουν 17. Σκέφτηκαν αν θα με απέρριπταν ή όχι. Αποφάσισαν, ότι αν αποτύχαινα, αν έμενα πίσω, θα με άφηναν  στο σχολείο. Αρχίσαμε να φτιάχνουμε ένα πεδίο βολής. Δεν προερχόμουν από εύπορη οικογένεια. Έκοβα ξύλα, κουβαλούσα νερό, ήμουν συνηθισμένη στις εργασίες οπότε έκανα καλά τη δουλειά μου. Με άφησαν να μείνω. Όταν άρχισαν να μας μαθαίνουν πώς θα στοχεύουμε με όπλα σε στόχους, δεν μπορούσα να το κάνω. Τότε, η διοικητής της ομάδας μας, η Zinaida Andreevna Urantseva, άρχισε να με εκπαιδεύει ξεχωριστά. Με έμαθε πώς να πυροβολώ σωστά. Αποφοίτησα από τη σχολή και όσοι είχαν καλούς βαθμούς, έλαβαν αμερικάνικα δώρα. Η σύντροφός μου ως σκοπευτής, ήταν η Marusia Chikhvintseva από την Izhevsk, της Ουντμουρτίας. Είμασταν φίλες, και έτσι μας έστειλαν, όπως πολλά κορίτσια, στην πρώτη γραμμή, την 1η Μαρτίου του 1944». Η Efremovna παραμένει μια από τις καλύτερες γυναίκες ελεύθερους σκοπευτές που έχουν καταγραφεί στην ιστορία. Η άριστη όρασή της, απαραίτητη προϋπόθεση για όλες τις ρωσίδες ελεύθερους σκοπευτές, την ώθησε στην κορυφή.

Lyudmila Pavlichenko

Η Pavlichenko γεννήθηκε το 1916 σε μια μικρή πόλη της Ουκρανίας. Από μικρή ήταν ανεξάρτητη, είχε χαρακτηριστεί ως αγοροκόριτσο και «η ζωηρή της τάξης». Στην ηλικία των 14, η οικογένειά της μετακόμισε στο Κίεβο όπου και εργάστηκε, και αυτή, σε εργοστάσιο πυρομαχικών. Όπως αρκετοί νέοι στη Σοβιετική Ένωση εκείνη την εποχή, έτσι και η Pavlichenko συμμετείχε στα OSOAVIAKhIM, μια παραστρατιωτική οργάνωση όπου οι νέοι μάθαιναν, μεταξύ άλλων, και πώς να χειρίζονται στα όπλα. «Όταν ένα αγόρι της γειτονιάς άρχισε να υπερηφανεύεται για τα κατορθώματά του στο σκοπευτήριο, ήθελα να δείξω ότι και ένα κορίτσι μπορεί να τα καταφέρει το ίδιο καλά. Έτσι, άρχισα να κάνω αρκετή εξάσκηση», είχε πει η ίδια σύμφωνα με ιστορικά αρχεία. Στις 22 Ιουνίου 1941, ο Χίτλερ έσπασε τους δεσμούς του με τον Στάλιν και τα γερμανικά στρατεύματα εισέβαλαν στην Σοβιετική Ένωση. Η Pavlichenko έσπευσε να καταταγεί στο στρατό προκειμένου να υπερασπιστεί τη χώρα της, αλλά αρχικά αρνήθηκαν το αίτημά της λόγω φύλου. «Έμοιαζε με μοντέλο, με περιποιημένα νύχια, μοδάτα ρούχα και προσεγμένο χτένισμα. Η Pavlichenko είπε στους στρατολόγους ότι ήθελε να πάρει ένα όπλο και να πολεμήσει. Ο άντρας γέλασε και τη ρώτησε αν ήξερε τίποτα για όπλα», όπως γράφει το Soviet-Awards.com. Ακόμα και όταν η Pavlichenko παρουσίασε το πιστοποιητικό της από την OSOAVIAKhIM, οι αξιωματικοί την παρότρυναν να εργαστεί ως νοσοκόμα. «Δεν ήθελαν να πάρουν ένα κορίτσι στο στρατό, οπότε έπρεπε να καταφύγω σε κόλπα για να μπω», είχε πει η Pavlichenko. Τελικά ο κόκκινος στρατός, γράφει το Business Insider, της έδωσε μια ευκαιρία δίνοντάς της ένα τουφέκι και δείχνοντας της δυο Ρουμάνους στρατιώτες που συνεργάζονται με τους Γερμανούς. Τους σκότωσε και τους δυο και έγινε δεκτή στην 25η μονάδα του Κόκκινου Στρατού. Ακολούθως η Pavlichenko βρέθηκε στις εμπόλεμες ζώνες της Ελλάδας και της Μολδαβίας και σε πολύ γρήγορο χρόνο, εξελίχθηκε σε έναν από τους καλύτερους και αποτελεσματικούς ελεύθερους σκοπευτές, σκοτώνοντας 187 Γερμανούς στις πρώτες 75 ημέρες στο πεδίο της μάχης. Χάρη στη φήμη της, αναλάμβανε όλο και πιο επικίνδυνες αποστολές. Το Smithsonian αναφέρει πως σκότωσε 36 ελεύθερους σκοπευτές του εχθρού, μερικοί από τους οποίους ήταν ιδιαίτερα επικίνδυνοι. Πολέμησε για τουλάχιστον 8 μήνες στη Σεβαστούπολη όπου και προήχθη από τον Κόκκινο Στρατό. Σε πολλές μάχες είχε τραυματιστεί αλλά την απομάκρυναν από το πεδίο μόνο όταν χτυπήθηκε στο πρόσωπο από οβίδα που έριξαν Γερμανοί, προκειμένου να σταματήσουν το φονικό της έργο. Η Pavlichenko έγινε εκπαιδευτής ελεύθερων σκοπευτών και σύντομα προσκλήθηκε στον Λευκό Οίκο. Η ίδια ήταν μια από τις 2.000 γυναίκες ελεύθεροι σκοπευτές που αγωνίστηκαν στον Κόκκινο Στρατό και μια από τις 500 που επέζησαν. Το «σκορ» της ήταν οι 309 δολοφονίες, κατατάσσοντάς την στους πέντε κορυφαίους ελεύθερους σκοπευτές όλων των εποχών (τα θύματά της ήταν μάλλον περισσότερα). Μετά το τέλος του πολέμου, συνέχισε τις σπουδές της στο πανεπιστήμιο και η ιστορία της απαθανατίστηκε σε δυο ταινίες, στην «Battle for Sevastopol» στη Ρωσία και στην «Indestructible» στην Ουκρανία.

Roza Georgiyevna Shanina

Γεννήθηκε το 1924 στο ρωσικό χωριό Yedma και κατετάγη εθελοντικά στο στρατό μετά το θάνατο του αδελφού της, το ’41 στο Λένινγκραντ, όπου επελέγη ως σκοπευτής στην πρώτη γραμμή. Το πανέμορφο κορίτσι που έγινε θρύλος, επαινέθηκε για την ακρίβεια που εκτελούσε βολές και υπολογίζεται ότι είχε σκοτώσει τουλάχιστον 59 ανθρώπους κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου – πιστώνεται με αυτόν τον αριθμό νεκρών, συμπεριλαμβανομένων και 12 στρατιωτών κατά τη μάχη του Βίλνιους. Οι συμμαχικές εφημερίδες περιέγραφαν την Shanina ως «ο αόρατος τρόμος της Ανατολικής Πρωσίας» και έγινε η πρώτη γυναίκα ελεύθερος σκοπευτής που της απονεμήθηκε τιμητικός τίτλος. Η δυναμική γυναίκα, ήταν μια από τις 2.484 γυναίκες του Σοβιετικού Στρατού που υπηρέτησαν ως ελεύθεροι σκοπευτές. Μάλιστα, όπως αναφέρουν τα βιογραφικά της στοιχεία, είχε καταφέρει μέσα σε ένα μήνα να σκοτώσει με το όπλο της περισσότερους από 17 Ναζί. Με τον ηρωισμό της, κατάφερε και έλαβε πολλά ανδρεία και στρατιωτικούς επαίνους. Το απαράμιλλο θάρρος της το έδειξε και όταν οι διοικητές της αποφάσισαν να την αποσύρουν όμως εκείνη αγνόησε τις εντολές τους και συνέχισε να κάνει αυτό που ήξερες καλύτερα. Στις 27 Ιανουαρίου του 1945, τραυματίστηκε σοβαρά ενώ προσπαθούσε να προστατέψει έναν τραυματισμένο αξιωματικό. Βρέθηκε από δυο στρατιώτες, με το στήθος της σχεδόν διαλυμένο και παρά τις προσπάθειες να σωθεί, ξεψύχησε την επόμενη ημέρα, κοντά στο πρωσικό χωριό Ilmsdorf. Ήταν μόλις 20 ετών.

Nina Lobkovskaya

Η υπολοχαγός Nina Lobkovskaya, κατά το δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, είχε, από το 1942 έως το 1945, υπό τις διαταγές ένα λόχο γυναικών ελεύθερων σκοπευτών, κοντά στη Μόσχα. Ο λόχος αποτελούνταν από γενναίες στρατιώτες που επέδειξαν αξιέπαινο ηρωισμό κατά την επέλαση τους στο Βερολίνο. «Ήμασταν όλοι εξοργισμένοι με τον πόλεμο», είχε πει. «Οι νέοι άνθρωποι ήταν πατριώτες και λαχταρούσαν να υπερασπιστούν την πατρίδα τους και να εκδιώξουν τους κατακτητές. Καιγόμασταν να βγούμε στη δράση». Λίγο μετά το ξέσπασμα του πολέμου, η γεννημένη το 1925 στη Σιβηρία Nina, συγκλονίστηκε από τα τραγικά νέα: ο πατέρας της, οπλίτης Alexei Lobkovsky, σκοτώθηκε σαν ήρωας στις μάχες του Βορόνεζ στη νοτιοδυτική Ρωσία. Η Νίνα Lobkovskaya έγραψε στα απομνημονεύματά της: «Το μίσος για τον εχθρό που προκαλεί τόση ανθρώπινη δυστυχία, με πνίγει. Αυτό το μίσος εδραίωσε την απόφασή μου να ενταχθώ στο στρατό. Αλλά δεν ήταν τόσο εύκολο – οι γυναίκες δεν ενθαρρύνονταν να πολεμήσουν στην πρώτη γραμμή». Η τολμηρή στρατιώτης, εντάχθηκε στις τάξεις του Κόκκινου Στρατού το 1942 και εκπαιδεύτηκε ως ελεύθερος σκοπευτής κοντά στο χωριό Veshnyaki, στη Μόσχα. Μετά το τέλος της εκπαίδευσής της, στάλθηκε στο μέτωπο του Καλίνιν, όπου απέδειξε την υπεροχή της και την κλάση της. Μια εφημερίδα της εποχής έγραψε σχετικά: «Η Nina Lobkovskaya έχει κοφτερό μάτι και σταθερό χέρι. Το όπλο της δεν αστοχεί. Δεκάδες Ναζί στάθηκαν στο βασίλειο του Θεού, από την ατρόμητη ελεύθερη σκοπευτή». Όσο για το ρεκόρ της, μέχρι τον Μάιο του 1945, η ίδια είχε σκοτώσει περί τους 89 Ναζί. Δείτε όλα τα θέματα του Weekend