H προπονήτρια που νίκησε τον ρατσισμό

Το Λέστερ αποτελεί μία από τις πιο ιδιαίτερες πόλεις της Αγγλίας, όσον αφορά την πολυπολιτισμικότητα. Ήταν η πρώτη πόλη της Αγγλίας που οι λευκοί Βρετανοί αποτέλεσαν μειονότητα, σε ένα ιδιαίτερα πυκνοκατοικημένο αστικό περιβάλλον. Δεν είναι όμως, όπως σε άλλες πόλεις, όπου υπάρχει μια μειονότητα που κυριαρχεί. Στο Λέστερ ζουν ειρηνικά διαφορετικές θρησκευτικές και εθνικές ομάδες, διατηρώντας πολιτιστικά χαρακτηριστικά τα οποία εναρμονίζονται με τον χαρακτήρα της πόλης και της ευρύτερης περιοχής. Δεν είναι τυχαίο λοιπόν που σε αυτή την ομάδα, η οποία πέρυσι έγινε το επίκεντρο του ποδοσφαιρικού κόσμου λόγω της κατάκτησης της Premier League, η Άνι Ζαϊντί ανέλαβε να προπονήσει την γυναικεία ομάδα Κ-11. Η Άνι μεγάλωσε στο Ίπσουιτς, ως η μεγάλη κόρη οικογένειας με πακιστανική καταγωγή. Η παράδοση πρόσταζε να βοηθά τη μητέρα της στις καθημερινές δουλειές του σπιτιού, όμως εκείνη από μικρή ερωτεύτηκε το ποδόσφαιρο. Προτιμούσε να βλέπει αγώνες και εκπομπές από το να βγαίνει τα Σάββατα. Έγινε οπαδός της Άρσεναλ λόγω του θείου της και μεγάλωσε θαυμάζοντας τα επιτεύγματα του Τιερί Ανρί και του Ντένις Μπέργκαμπ. Από πάντα, όμως, έβρισκε πόρτες κλειστές. Η ποδοσφαιρική κοινωνία δυσκολευόταν να την δεχθεί λόγω της καταγωγής, της θρησκείας και του φύλου της. Η ποδοσφαιρική ομάδα του σχολείου δεν είχε θέση για εκείνη, ενώ το έκζεμα που εμφάνισε στα 12 την διαχώρισε ακόμα περισσότερο από τα υπόλοιπα παιδιά. Το ποδόσφαιρο έγινε η διαφυγή της. Έπαιζε με τα αδέρφια της, παρακολουθούσε, έψαχνε. Και όταν στο Πανεπιστήμιο ανέλαβε εθελοντικά την καθοδήγηση ενός παιδιού, κατάλαβε ότι στη ζωή της ήθελε να εμπνεύσει και να βοηθήσει τους νέους να βρουν το δρόμο τους. Αποφάσισε έτσι να συνδυάσει την αγάπη της για το ποδόσφαιρο με αυτό. Κάνοντας μεταπτυχιακό στο Ντάραμ σε μια εποχή όπου η ισλαμοφοβία χτυπούσε κόκκινο λόγω της τρομοκρατίας, βρέθηκε για τρεις μήνες σε μια υποβαθμισμένη περιοχή για να αποτελέσει προπονητή σε μια παρέα παιδιών. Το ταξίδι είχε ξεκινήσει, έχοντας ωστόσο πολλές στροφές. Η 32χρονη πλέον Άνι βίωσε ρατσισμό, σεξισμό. Είδε να τη χλευάζουν και να μην της δίνουν την ευκαιρία να κάνει το όνειρό της πραγματικότητα. Δεν τα έβαλε ωστόσο ποτέ κάτω. Το 2015 στα βραβεία για τις αθλήτριες της χρονιάς πήρε το δικό της τρόπαιο για την έμπνευση που δίνει στα παιδιά και άκουσε τον Ντέιβιντ Μπέκαμ να λέει πως: «αποτελεί έμπνευση για πάρα πολύ κόσμο».  Ήταν η πρώτη Μουσουλμάνα γυναίκα που πήρε το δίπλωμα επιπέδου δύο από την Αγγλική Ποδοσφαιρική Ομοσπονδία και ο Independent την συμπεριέλαβε στη λίστα με τα 50 πιο επιδραστικά άτομα του αθλητισμού. Προπόνησε ομάδες της Sunday League (τοπικά ερασιτεχνικά πρωταθλήματα) και έλαβε μέρος σε διάφορα πρότζεκτ με την κοινότητα και τα παιδιά. Δούλεψε στην Κ-18 και Κ-21 της ΚΠΡ και στη συνέχεια ανέλαβε την ομάδα κοριτσιών Κ-11 στη Λέστερ. Πλέον, δουλεύει με την FA στο φιλόδοξο πρόγραμμα για την ανάδειξη περισσοτέρων προπονητών από τις μειονότητες, προχωρώντας παράλληλα για το UEFA B. Και ονειρεύεται να φτάσει ακόμα υψηλότερα, δουλεύοντας σε επαγγελματικό σύλλογο! Παράλληλα, αποτελεί πρέσβειρα του Sporting Equals, του οργανισμού που δουλεύει για την μεγαλύτερη ένταξη των μειονοτήτων στον αθλητισμό σε όλα τα επίπεδο, τόσο ως αθλητές όσο και ως προπονητές και να φέρει τη διαφορετικότητα στη διοίκηση των σπορ. Η coach Annie μίλησε αποκλειστικά στην ελληνική έκδοση του FourFourTwo για μια άγνωστη πλευρά του αγγλικού ποδοσφαίρου, τις δυσκολίες που αντιμετώπισε και το πάθος που την οδηγεί όλο και πιο ψηλά. Πώς ξεκίνησε η σχέση σου με το ποδόσφαιρο και τι προβλήματα αντιμετώπισες στο ξεκίνημα; «Η αγάπη μου για το παιχνίδι ξεκίνησε όταν ήμουν μικρό κοριτσάκι. Έχοντας δύο μεγαλύτερους αδερφούς ήταν αναπόφευκτο να γίνω… αγοροκόριτσο, παίζοντας ποδόσφαιρο στην πίσω αυλή. Ξεκίνησε επειδή απλά ήθελα να είμαι με τα αδέρφια μου και στη συνέχεια εξελίχθηκε σε πάθος. Τώρα, εδώ και 20 χρόνια, το πάθος έχει γίνει η καριέρα μου. Πίστεψε με, όταν λέω ότι για να φτάσω τόσο μακριά χρειάστηκε αίμα, δάκρυα και ιδρώτας, κυριολεκτώ. Η ιστορία μου όμως δεν είναι εδώ για να σε κάνει να αισθανθείς λύπη για εμένα, για όλες τις δοκιμασίες και τις αναταράξεις που ακόμα βιώνω ως προπονήτρια ποδοσφαίρου, αλλά μια ιστορία χειραφέτησης και αποφασιστικότητας μιας γυναίκας που προπονεί στο ποδόσφαιρο και μάχεται για ισότητα και σεβασμό σε μια βιομηχανία που κυριαρχείται από άνδρες. Ωστόσο, το να είσαι μια Ασιάτισσα Μουσουλμάνα γυναίκα που φοράει μαντήλα και προσπαθεί να τα καταφέρει είναι η πιο μεγάλη πρόκληση που έχω αντιμετωπίσει ποτέ, καθώς δεν έχω εξοστρακιστεί απλά από την ευρύτερη κοινότητα, κάτι που αναμενόταν, αλλά δυστυχώς, σε έναν βαθμό, έχω εξοστρακιστεί από την ίδια τη δική μου ασιατική κοινότητα, καθώς θεωρούν ταμπού το ότι προπονώ και αγόρια και κορίτσια και πιστεύουν ότι αποτελώ ένα λάθος παράδειγμα εντός της κοινότητας. Ένα πράγμα που ο κόσμος δεν ξέρει για εμένα είναι ότι είμαι μια πολύ συγκεντρωμένη, ισχυρογνώμων και αποφασιστική τύπισσα και προσπαθώ ακόμα περισσότερο όταν ο κόσμος μου λέει ότι δεν μπορώ ή δεν πρέπει να κάνω κάτι. Έτσι, το μότο μου είναι: «Μπορούν να μου πάρουν τη μπάλα, αλλά δεν μπορούν να πάρουν το πάθος μου!». Το ίδιο το ποδόσφαιρο σε βοήθησε ως κοινωνικό εργαλείο και μετά αποφάσισες να δουλέψεις με τον ίδιο τρόπο; «Ενώ έκανα στο Πανεπιστήμιο του Ντάραμ το μεταπτυχιακό μου με θέμα Community & Youth Work Studies. Έκανα την πρώτη μου προπόνηση με ένα γκρουπ 16-24 ετών παιδιών από την περιοχή του Νορθ Μπένγουελ,  μιας από τις πιο υποβιβασμένες περιοχές του Νιούκαστλ. Α, κάτι που ξέχασα να σου πω είναι ότι ήμουν στο Νιούκαστλ μετά τα τραγικά γεγονότα στις 7/7 (σ.σ βομβιστικές επιθέσεις στο Λονδίνο) και 11/9 (Δίδυμοι Πύργοι), οπότε μπορείς να καταλάβεις πως μας έβλεπαν όλοι εμάς τους απλούς Μουσουλμάνους πολίτες, επηρεασμένοι από το πως μας παρουσίαζαν τα Μέσα. Οπότε φαντάσου εμένα, μια κοντούλα Ασιάτισσα Μουσουλμάνα να κουβαλάει μια τσάντα με μπάλες και να περπατάει στον χλοοτάπητα και 40 Τζόρντις να παρακολουθούν και να μην πιστεύουν όταν έμαθαν ότι θα είμαι η προπονήτριά τους για τις επόμενες 12 εβδομάδες, δύο φορές την εβδομάδα, για δύο ώρες. Ήταν μια περίεργη στιγμή. Όσο περισσότερο προσπαθούσα να συμμετέχω μαζί τους, τόσο περισσότερο με έριχναν κάτω, αποκτούσα μώλωπες στα πόδια, αγκωνιές στα πλευρά. Αλλά όσο περισσότερο έπεφτα, τόσο περισσότερο και γρηγορότερα προσπαθούσα να επιστρέφω, είναι στον χαρακτήρα μου! Όσο επέστρεφα και επέμενα στις προπονήσεις, τόσο μεγάλωνε ο σεβασμός για μένα, μέχρι το σημείο που τα παιδιά πλέον ήταν με το μέρος μου. Αυτή η εμπειρία με έκανε να καταλάβω ότι το ποδόσφαιρο είναι κάτι παραπάνω από ένα παιχνίδι, ένα τόσο δυναμικό εργαλείο που βοήθησε να πέσουν τα κοινωνικά εμπόδια και δημιούργησε κοινωνική συνοχή. Στην αρχή, τα παιδιά με αντιλαμβάνονταν ως οτιδήποτε άλλο πέραν του προπονητή. Ωστόσο, με την αποφασιστικότητα, την επιμονή και την αγάπη για το παιχνίδι, μέσα σε 12 εβδομάδες με είδαν ως κόουτς Άννι. Η νέα μου ταυτότητα είχε διαμορφωθεί». Είχες προβλήματα και στη συνέχεια; «Θα ήταν ψέματα αν έλεγα ότι δεν συνάντησα εμπόδια στη διαδρομή. Ρατσιστικούς, σεξιστικούς και ισλαμοφοβικούς χαρακτηρισμούς από άλλους προπονητές ή κοινότητες. Όμως το πιο μεγάλο εμπόδιο που συνάντησα ήταν ότι δεν μου έδιναν τις ευκαιρίες να προπονήσω και να εξελίξω τις προπονητικές μου δυνατότητες και να πάρω ευκαιρίες. Αυτό γιατί δεν ήμουν πρώην επαγγελματίας ποδοσφαιριστής ή αξιοσέβαστος επαγγελματίας προπονητής αφενός, και αφετέρου επειδή ήμουν γυναίκα. Εμπόδιζαν την εξέλιξή μου, οπότε για να φτάσω μέχρι εδώ σπατάλησα πολύ χρόνο και χρειάστηκε να μελετήσω μόνη μου το παιχνίδι, να καταλάβω τις πολύπλοκες λεπτομέρειες προπόνησης σε συγκεκριμένους τομείς του παιχνιδιού και τους παίκτες διαβάζοντας βιβλία, παρακολουθώντας παιχνίδια και μετά αναλύοντάς τα από την οπτική του προπονητή και πηγαίνοντας στο πάρκο για να σχεδιάσω την προπόνησή μου. Απλά επειδή κανείς αρχικά δεν μου έδωσε την δυνατότητα να κοουτσάρω και δεν με υποστήριξε, το έκανα μόνη μου. Πίστευα και ακόμα πιστεύω ότι έχω την προοπτική και την δυνατότητα να γίνω μια εξαιρετική ελίτ προπονήτρια. Υπήρξε ένα συγκεκριμένο περιστατικό που με έκανε να σταματήσω για δύο χρόνια. Δυστυχώς, παρότι αγαπούσα πολύ το κοουτσάρισμα σε μια ομάδα Sunday League, έπρεπε να απομακρυνθώ λόγω της σκληρής πραγματικότητας που αντιμετώπιζα τα περισσότερα πρωινά Κυριακής. Ρατσισμό και σεξισμό από τους αντίπαλους προπονητές και τους γονείς. Θυμάμαι εκείνη τη μέρα που αποφάσισα να απέχω ο αντίπαλος προπονητής όχι μόνο με χλεύαζε κατά τη διάρκεια του αγώνα, αλλά αρνήθηκε να μου σφίξει το χέρι πριν και μετά το παιχνίδι. Δεν ήμουν σίγουρη αν το έκανε επειδή ήμουν γυναίκα ή Ασιάτισσα ή και για τους δύο λόγους. Σε κάθε περίπτωση, ήταν η άσχημη πλευρά του ποδοσφαίρου την οποία βίωσα και δεν θα την άφηνα να μου καταστρέψει το πάθος για το παιχνίδι». Μετά από όλα τα παραπάνω, πόσο δύσκολο είναι για μια Μουσουλμάνα κοπέλα να αντέξει στον ποδοσφαιρικό κόσμο;  «Προσωπικά, το βρήκα δύσκολο να κυνηγήσω μια ποδοσφαιρική καριέρα ως Μουσουλμάνα. Όχι επειδή δεν είχα την αυτοπεποίθηση ή τις γνώσεις, καθώς ξέρω περισσότερα για το ποδόσφαιρο από οτιδήποτε άλλο και έχω την ικανότητα να προπονήσω σε διάφορα επίπεδα. Ωστόσο, οι ευκαιρίες δεν ήρθαν εύκολα. Συνεχώς πιέζω τον εαυτό μου για να αποδείξω στον κόσμο την προπονητική μου ικανότητα όχι μόνο ως γυναίκα, αλλά ως Μουσουλμάνα γυναίκα. Νομίζω ότι έχω πετύχει πολλά επειδή έχω το πάθος και την προσωπικότητα να τα βγάλω πέρα σε ένα τόσο ανδροκρατούμενο περιβάλλον. Για να είμαι γυναίκα προπονητής έπρεπε να κερδίσω τον σεβασμό, έπρεπε να πάρω τα προπονητικά μου σήματα οπότε αφού έφτασα στο FA Level 1, το επόμενο βήμα ήταν να πάρω αμέσως το FA Level 2 για να δείξω σε όλους πόσο σοβαρή ήμουν στο στόχο μου να γίνω υψηλού επιπέδου προπονήτρια. Ξεκίνησα να κοουτσάρω μια ερασιτεχνική ομάδα Sunday League. Ξυπνούσα τα κρύα υγρά πρωινά, οργάνωνα προπονήσεις στο τοπικό πάρκο και προετοίμαζα τους αγώνες τις παγωμένες Κυριακές. Από τους περίπου 400 προπονητές ήμουν η μόνη γυναίκα και αυτό ενοχλούσε περισσότερο όταν η ομάδα μου νικούσε. Δεν έχαναν απλά τους βαθμούς, αλλά τους πλήγωνε περισσότερο το ότι το έκαναν από γυναίκα». Αισθάνεσαι ότι ο ρατσισμός προς τους Μουσουλμάνους έχει αυξηθεί τα τελευταία χρόνια; «Σίγουρα. Κυρίως μετά τις βαρβαρότητες που λαμβάνουν χώρα σε όλο τον κόσμο και συγκεκριμένα στην Ευρώπη με τις τρομοκρατικές δολοφονίες, οι καθημερινοί απλοί, τίμιοι Μουσουλμάνοι όπως εγώ γίνονται θύματα εγκλημάτων μίσους, αφού ένα μικρό κομμάτι της κοινωνίας μας συμπεριφέρεται με τον ίδιο άσχημο τρόπο. Οπότε το να είμαι προπονήτρια ποδοσφαίρου μου προσφέρει μια μοναδική πλατφόρμα για να δείξω σε όλους όσοι συνδέουν συνολικά τους Μουσουλμάνους με αρνητικές έννοιες ότι είμαστε απλοί άνθρωποι, που έχουμε όνειρα και φιλοδοξίες όπως όλος ο κόσμος και ανήκουμε σε όλα τα επίπεδα της κοινωνίας και του εργατικού δυναμικού». Πώς είναι ναι είσαι η πρώτη Μουσουλμάνα προπονήτρια στην Αγγλία; Αισθάνεσαι σαν να έχεις έναν επιπλέον κοινωνικό ρόλο να επιτελέσεις; «Δεν νομίζω ότι είμαι γενικά η πρώτη Μουσουλμάνα προπονήτρια στην Αγγλία, μόνο σε αυτό το επίπεδο δουλεύοντας με την FA. Δεν πίστευα ποτέ ότι ήμουν κάποια σημαντική και ούτε τώρα το πιστεύω. Ωστόσο, αφού κέρδισα το βραβείο Sky Sports Women Hellen Rollason του 2015, αισθάνομαι ότι έχω υποχρέωση να συνεχίσω το ταξίδι μου και να προπονήτρια στο κορυφαίο επίπεδο για να εμπνεύσω τα νεαρά κορίτσια από όλα τα θρησκευτικά μπακγκράουντς και πολιτισμούς. Να τα κάνω να πιστέψουν ότι όσα ονειρεύονται είναι εφικτά, καθώς είμαι η ζωντανή απόδειξη ότι με τη δουλειά, το πάθος, την αφοσίωση και με πολλές θυσίες, τα όνειρα μπορούν να γίνουν πραγματικότητα». Ποια είναι η ποδοσφαιρική προσωπικότητα που σε ενέπνευσε περισσότερο; «Έχοντας φιλοδοξίες και την προοπτική να γίνω προπονήτρια στο επαγγελματικό παιχνίδι, πραγματικά θαυμάζω τον Κρις Ράμσεϊ, τεχνικό διευθυντή στην Κουίνς Παρκ Ρέιντζερς και τον Σάιμον Άιρλαντ, επικεφαλής προπονητικής και εκπαιδευτή προπονητών επίσης στην ΚΠΡ. Αυτοί οι δύο κύριοι είναι υποτιμημένοι ως ελίτ προπονητές, καθώς είναι πραγματικά εκπληκτικοί, δίνουν βάση και στην παραμικρή λεπτομέρεια για κάθε ποδοσφαιριστή τόσο στις προπονήσεις, όσο και στις αγωνιστικές. Κάθε φορά που τους παρακολουθώ στην προπόνηση μου προκαλούν δέος με το προπονητικό τους στιλ και τον τρόπο τους και εύχομαι να γίνω όσο καλοί είναι. Αισθάνομαι λίγο φοβισμένη όποτε παρακολουθούν εμένα να κοουτσάρω, αλλά είμαι χαρούμενη με το feedback τους, αφού έχουν υψηλές προσδοκίες για εμένα και είναι τιμή μου να έχω την υποστήριξή τους». Ποιο είναι το ποδοσφαιρικό σου όνειρο και ποια η σημαντικότερη στιγμή που μπορείς να θυμηθείς; «Το όνειρό μου είναι να πάρω το δίπλωμα UEFA A, να γίνω προπονήτρια στην ελίτ του επαγγελματικού παιχνιδιού, προπονώντας μεγάλου επιπέδου ποδοσφαιριστές και πρώτα από όλα να αποκτήσω σεβασμό για την προπονητική μου ικανότητα. Η πιο περήφανη στιγμή μου ήταν όταν έγινα προπονήτρια στη Λέστερ, στο Girls Centre of Excellence και κατάφερα να εργαστώ στην Αγγλική Ποδοσφαιρική Ομοσπονδία ως BAME (σ.σ Black, Asian and minority ethnic) Elite Coach Mentee. Ήταν ένα όνειρο που πολλοί μου είπαν ότι θα παραμείνει όνειρο για κάποια σαν εμένα. Το να σπάσω το γυαλί που μου έβαζε ταβάνι λόγω της εικόνας μου, καθώς ως Ασιάτισσα Μουσουλμάνα που φορά χιτζάμπ δεν είχα την εικόνα που ένας επαγγελματικός σύλλογος θα ήθελε να προωθήσει. Λοιπόν, αυτό το ταβάνι δεν υπάρχει πια και όπως είπα πριν είμαι ένα πολύ δυνατό και συγκεντρωμένο άτομο, που παίρνει αυτό για το οποίο δουλεύει σκληρά, παρά τα χτυπήματα ». Τελικά, τι είναι το ποδόσφαιρο για εσένα;  «Το ποδόσφαιρο είναι η ταυτότητά μου, το να προπονώ είναι μέρος του DNA μου. Τρώω, αναπνέω και κοιμάμαι με αυτό… 25/8!» Πηγή: gazzetta.gr