Από την εποχή που οι «Ρεπόρτερς», Γιάννης Δημαράς, Γιώργος Λιάνης και Κώστας Χαρδαβέλλας, καθήλωναν το κοινό με τις έρευνές τους, έχουν περάσει πολλά χρόνια, κι έχουν αλλάξει πολλά. Κυρίως ο τρόπος με τον οποίο γίνεται η τηλεόραση, καθώς και τα πρόσωπα που την υπηρετούν.
Της Μαργαρίτας Τζαγκαράκη
Φωτογραφίες: Γιάννης Κέμμος
Υπάρχουν όμως και εκείνοι που άντεξαν στο χρόνο και επιμένουν να βρίσκονται στις επάλξεις της ενημέρωσης και άλλοτε της ψυχαγωγίας έστω κι αν σκέφτονται διαφορετικά. Ένας από αυτούς είναι και ο Κώστας Χαραβέλλας.
Ο αιώνιος ρεπόρτερ χόρεψε το πιο δύσκολο «ζεϊμπέκικο» της ζωής του. Πέρασε μία μεγάλη περιπέτεια με την υγεία του, έδωσε μάχη με τον καρκίνο και κατάφερε να νικήσει. Η περιπέτειά του έγινε βιβλίο από την πένα του γιο του.
Με 40+ χρόνια στο κυνήγι της είδησης, ο έμπειρος δημοσιογράφος μιλάει για την τηλεόραση, τους νέους δημοσιογράφους αλλά και τις «Πύλες του Ανεξήγητου», μία εκπομπή που απέκτησε τους δικούς της φίλους του μυστηρίου και των ανεξήγητων φαινομένων που έψαχναν απαντήσεις στα μεγάλα τους ερωτηματικά.
– Πολυετή καριέρα, πολλές εκπομπές, αμέτρητα ρεπορτάζ. Τελικά ποια χαρακτηριστικά πρέπει να έχει ένας δημοσιογράφος για να είναι καλός;
Δεν ξέρω. Θα σου πω τα δικά μου χαρακτηριστικά αλλά δεν ξέρω εάν εγώ είμαι καλός ή κακός δημοσιογράφος. Ξέρω ότι είμαι 40 και χρόνια σε αυτό το επάγγελμα. Σαράντα χρόνια ανελλιπώς στην τηλεόραση και άλλα 5-6 στις εφημερίδες.
Πρέπει να είσαι έντιμος, απόλυτα έντιμος και με τον κόσμο και με τον εαυτό σου, ένας καλός δημοσιογράφος δεν μπορεί να είναι δούλος, δεν μπορεί να είναι πιόνι και αιχμάλωτος κανενός. Ένας δημοσιογράφος που έχει πάρει έστω και ένα ευρώ από κάποιον αυτομάτως έχει γίνει αιχμάλωτος αυτού του ανθρώπου και των δικών του επιθυμιών. Άρα λοιπόν εντιμότητα, καθαρότητα, να αγαπάς την αλήθεια και να είσαι ερωτευμένος με την δουλειά σου. Το λέω και το ξαναλέω ίσως ο μεγαλύτερος έρωτας στη ζωή μου είναι η δημοσιογραφία για μένα. Ξεκίνησα 18 χρονών.
– Ποια είναι η συμβουλή που δίνετε στους νέους δημοσιογράφους;
«Δουλειά, δουλειά, δουλειά. Εντιμότητα, εντιμότητα, εντιμότητα. Καθαρότητα και αλήθεια. Και μην γίνετε δούλοι ποτέ. Ελευθερία, ένας ελεύθερος και ανεξάρτητος δημοσιογράφος είναι ό,τι καλύτερο μπορεί να υπάρχει».
– Ενημερωτικές εκπομπές αλλά και Πύλες Ανεξήγητου. Πώς ξεκίνησε η αναζήτηση με το άγνωστο;
Η αναζήτηση με το άγνωστο ήταν ένα παιχνίδι δικό μου, μου αρέσει πάρα πολύ να ψάχνομαι έχω κάνει στην τηλεοπτική μου καριέρα περίπου 15 διαφορετικές εκπομπές, από ψυχαγωγία μέχρι αναζήτηση των υπερφυσικών φαινομένων. Οι Πύλες του Ανεξήγητου για μένα, παρόλο που παρεξηγήθηκαν και παρεξηγήθηκα και είπαν «ο Χαρδαβέλλας ασχολείται με φαντάσματα» δεν ήταν έτσι. Δεν ασχολούμουν με φαντάσματα ούτε με εξωγήινα πράσινα ανθρωπάκια ασχολούμουν με το αν υπάρχει κάποια άλλη ζωή από αυτή που ζούμε, με το αν υπάρχουν κι άλλοι πολιτισμοί στο διάστημα εκτός από τον δικό μου, ασχολούμουν με δυνάμεις που δεν τις γνωρίζουμε και ασχολούμουν να βρω τι είναι αυτό το 93% που δεν πιάνουν οι αισθήσεις μας.
Να σας πω ότι επιστήμονες παγκόσμιου κύρους της NASA, των επιστημών της χημείας, της φυσικής της αστροφυσικής μου είπαν ότι οι πέντε αισθήσεις που έχουμε αντιλαμβάνονται και πιάνουν μόνο το 7% των όσο συμβαίνουν γύρω μας. Υπάρχει 93% σε τέτοιες λεπτές συχνότητες και τέτοιες καταστάσεις που δεν μπορούνε η όραση μας, η αφή μας η γεύση μας να τις αντιληφθούμε. Άρα τι είναι αυτό που δεν βλέπουμε. Ποιο είναι αυτό το 93%.
Αυτό ήταν ένα βασικό ερώτημα στη σειρά των εκπομπών στις Πύλες του Ανεξήγητου όπως και διάφορα ερωτήματα για τους προγόνους μας που αίφνης είχανε καταφέρει, χωρίς να έχουν δορυφόρους, να τριγωνίσουν σε ισοσκελή τρίγωνα τους ιερούς χώρους στην Ελλάδα. Ξεκινούσανε πήγαιναν στους Δελφούς, πήγαιναν στη Δήλο και πήγαιναν στην Επίδαυρο. Και ήταν ένας ισοσκελές τρίγωνο και χτίζανε εκεί τους λατρευτικούς ναούς. Γιατί βρήκαν ότι εκεί πέρα υπάρχει ενεργειακό σημείο. Πώς το ξέρανε άραγε αυτό αφού δεν είχαν ούτε καν τη δυνατότητα να πετάξουν πάνω από τις περιοχές αυτές; Αυτά ήταν τα θέματα που με απασχόλησαν και που προσπάθησα να δώσω απαντήσεις.
– Πιστεύετε ότι υπάρχει ζωή μετά από εδώ; Αναρωτηθήκατε κάτι τέτοιο ενώ παλεύατε να ζήσετε;
Πιστεύω ότι ναι υπάρχει ζωή μετά από εδώ αλλά όχι η ζωή αυτή που ξέρουμε, αυτή που νιώθουμε πείνα, την επιθυμία να κάνουμε έρωτα ή προσπαθούμε να βγάλουμε λεφτά για να αγοράσουμε ένα καλό αυτοκίνητο. Όχι έτσι.
Υπάρχει μία ζωή όπου ζει αυτό το άυλο που ζει μέσα μας. Αυτό το άυλο που ζει μέσα μας κι εμείς το λέμε «ψυχή» δεν είναι κάτι που χάνετε. Το σώμα βεβαίως είναι υλικό, φθείρεται, σαπίζει, διαλύεται, γίνεται χώμα. Η ψυχή όμως, αυτή η αύρα που έχουμε μέσα μας, αυτό το άυλο που έχουμε μέσα μας που φεύγει με το θάνατο του ανθρώπου κάπου πάει. Πάει σε μια άλλα διάσταση, πάει σε μια άλλη ζωή εγώ δεν πιστεύω ότι χάνονται οι ψυχές.
Αναρωτήθηκα βέβαια όταν πάλευα να ζήσω. Δεν το πίστευα αυτό πολύ πριν μάθω ότι έχω καρκίνο. Όπως πιστεύω ότι στα παιδιά μας μεταφέρουμε κι ένα κομμάτι του εαυτού μας που θα ζήσει άλλη μία γενιά, κι άλλη μία γενιά δηλαδή το DNA μας που μεταφέρεται στο παιδί μας και το παιδί μας στο δικό του παιδί. Ουσιαστικά είναι μια ζωή που συνεχίζουμε να ζούμε.
– Η ενασχόλησή σας με μεταφυσικά θέματα, άλλαξε την κοσμοθεωρία σας;
Κοίταξε να σου πω κάτι. Εγώ έχω μία πολιτική εάν θέλεις παιδεία και μία άποψη μία ιδεολογία πολύ ρεαλιστική. Ήμουν παλιά μαρξιστής πιο παλιά ήμουν μαοϊκός, έχω περάσει από αριστερές καταστάσεις, μερικές φορές και ακραίες εν πάση περιπτώσει δεν ήμουν ποτέ ένας άνθρωπος συντηρητικός, του Θεού να πιστεύω ότι όλα πηγάζουν από τον Αδάμ και την Εύα, και υπάρχει παράδεισος, υπάρχει κόλαση και όλα αυτά τα πράγματα. Ναι, η κοσμοθεωρία μου άλλαξε με την έννοια ότι είδα ότι υπάρχουν κάποιες άλλες γωνιές στη ζωή μας που δεν την γνωρίζουμε, δεν τις ξέρουμε.
Θα σου πω ένα παράδειγμα στη διάρκεια της εκπομπής Πύλες του Ανεξήγητου πήγα ως καλεσμένος στο Πανεπιστήμιο της Οξφόρδης στην έδρα της Παραψυχολογίας και με πήγε ένας καθηγητής του Πανεπιστημίου σε μια γωνιά της βιβλιοθήκης του Πανεπιστημίου με ένα μηχάνημα που έπιανε πολύ υψηλές συχνότητες και είδα ξαφνικά τον δείκτη του μηχανήματος να τρελαίνεται να χτυπιέται να πηγαίνει δεξιά αριστερά σαν τρελό. Του λέω τι συμβαίνει; Μου λέει εδώ πριν 100 χρόνια έγινε ένα φοβερό έγκλημα.
Κάποιοι φοιτητές σκοτώσανε την καθαρίστρια του πανεπιστημίου και σε αυτό το σημείο έχει μείνει το αποτύπωμά της έχει μείνει η αύρα της. Έχει μείνει κάτι ενεργειακό άσχημο, κακό και αυτό βγαίνει σε μία συχνότητα που την πιάνει το μηχάνημα. Αυτό το γεγονός μου άλλαξε την θεωρία μου ότι πεθαίνουμε, τελειώσαμε δεν υπάρχει τίποτα. Όχι! Πιστεύω ότι αφήνουμε την σφραγίδα μας.
