Για την εποχή των «χρυσών συμβολαίων» στην τηλεόραση, το κλείσιμο της ΕΡΤ, καθώς και τη συνεργασία της με τον Σίμο Κεδίκογλου μιλά σε συνέντευξή της στην «Real News» η Ρούλα Κορομήλα.
Η παρουσιάστρια που ξεκίνησε την καριέρα της στην κρατική τηλεόραση χαρακτηρίζει «άκομψο» τον τρόπο του κλεισίματος και εκφράζει την άποψη ότι η τηλεόραση σήμερα στερείται φαντασίας.
Ακολουθεί απόσπασμα από τη συνέντευξή της…
Τι σημαίνει για ένα «παιδί» της κρατικής τηλεόρασης, που έχει διαγράψει λαμπρή καριέρα, να πληροφορείται το κλείσιμο της ΕΡΤ και μάλιστα με αυτόν τον τρόπο;
Δεν χωρά καμία αμφιβολία ότι είναι ένας άκρως δυσάρεστο γεγονός. Το να χάνει οποιοσδήποτε εργαζόμενος, σε οποιονδήποτε χώρο τη δουλειά του από τη μια στιγμή στην άλλη και χωρίς κάποια ορατή προοπτική σε αυτήν την κρίσιμη κατάσταση είναι άγριο. Αυτό είναι το λιγότερο που μπορώ να πω. Θεωρώ επιεικώς άκομψο τον τρόπο κλεισίματος. Οι εργαζόμενοι δεν φέρουν καμία, μα καμία ευθύνη για την κακοδιαχείριση, τις λανθασμένες στρατηγικές και τις πολιτικές επιλογές της εκάστοτε κυβέρνησης προκειμένου να εξυπηρετούν ιδιοτελή συμφέροντα. Ατομικά και κομματικά. Σε όλα τα κράτη η δημόσια τηλεόραση πρωταγωνιστεί και μάλιστα με ανταγωνιστική διάθεση.
Δεν θα μπορούσα, επειδή είναι και πρόσωπο την ημερών, να μη σε ρωτήσω για όσα γράφονται σχετικά με την τηλεοπτική συνεργασία σου στο παρελθόν με τον νυν κυβερνητικό εκπρόσωπο Σίμο Κεδίκογλου…
Για να βάζουμε τα πράγματα στη θέση τους. Ο Σίμος Κεδίκογλου, πριν συνεργαστούμε μαζί, ήταν παρουσιαστής ειδήσεων στο CNN και ήδη πολυσυζητημένος δημοσιογράφος στην Ελλάδα και το εξωτερικό. Ήταν χαρά μου, λοιπόν, που αποδέχτηκε την πρόταση να είμαστε μαζί. Άλλωστε είχε αυτόνομη ενότητα, αναδεικνύοντας κοινωνικά και πολιτικά θέματα.
Από τη συνεργασία μας, και ενώ ήταν ήδη καταξιωμένος, με εντυπωσίασαν ιδιαίτερα η σεμνότητα, η ευγένεια και ο επαγγελματισμός του. Συγνώμη κιόλας αν αυτό δεν αρέσει σε κάποιους, αλλά δεν καταλαβαίνω τον λόγο που σχολιάζεται δυσμενώς. Και επειδή ορισμένοι έχουν ασθενή και επιλεκτική μνήμη, να τους θυμίσω ότι στις εκπομπές μου φιλοξένησα τα σημαντικότερα ονόματα της τέχνης, του πολιτισμού, αλλά και της πολιτικής ζωής. Από τη Μελίνα Μερκούρη μέχρι τον Μάριο Πλωρίτη. Και από την Αρβελέρ μέχρι τον Δημήτρη Μυταρά…Χαλαρώστε!
Ψυχή βλέπεις σήμερα στην τηλεόραση;
Η αλήθεια είναι ότι μου λείπει η ψυχή στην τηλεόραση!
Τα περισσότερα πρόσωπα που φιγουράρουν σήμερα στα εξώφυλλα των περιοδικών είναι «αστέρες» που έχουν στήσει καριέρα στις πλάτες σου. Ή αντιγράφοντας σε ή τους «έχεις επιβάλλει» εσύ η ίδια.
Το lifestyle για να το ξεκαθαρίσουμε το παίζω στα δάχτυλα, αλλά δεν το χρησιμοποιώ. Έχω στήσει καριέρες με αλχημείες και ειδύλλια για άλλους απίστευτα. Πάντα βέβαια για ανθρώπους που διέκρινα ότι αξίζει να τους βοηθήσεις. Εκτός από το ταλέντο χρειάζονται και τα παρελκόμενα. Καλώς ή κακώς έτσι λειτουργεί το σύστημα.
Τηλεόραση με χαμηλό μπάτζετ μπορεί να υπάρξει; Και για να ακριβολογώ, τηλεόραση χωρίς «χρυσά συμβόλαια» και λαμπερά σκηνικά έχει μέλλον;
Αδιαμφισβήτητα υπήρξα τυχερή που έζησα την εποχή αυτή. Τη «χρυσή εποχή» που λες. Πίστεψε με, όμως, δεν αρκούσε μόνο αυτό. Τα στελέχη των καναλιών επένδυαν σε εμένα γιατί γνώριζαν ότι η αλήθεια της ψυχής μου «πουλούσε». Όσον αφορά στην τηλεόραση σήμερα, χρειάζεται καινοτομία, δημιουργία, φαντασία, καλή συνεργασία, πολύ νερό στο κρασί και ανάλογη προσαρμογή στις συνθήκες. Έτσι θα υπάρξει αξιοπρεπές αποτέλεσμα. Ο κόσμος πλέον δεν θέλει μια πλασματική πραγματικότητα. Σίγουρα έχει ανάγκη να ξεφύγει για λίγο από τα προβλήματα του, αλλά δεν είναι διατεθειμένος να παρασυρθεί και σε ένα ξέφρενο πανηγύρι. Ούτε να συμβιβαστεί με ημίμετρα.
Το lifestyle, όμως, εξακολουθεί να πουλά.
Μόνο που ο κόσμος ασχολείται από περιέργεια και για να γελάει με κάποιους που νομίζουν ότι είναι κάποιοι. Τα σχόλια στο «μικροσκόπιο» σε Twitter και Facebook ωχριούν μπροστά στους πλέον ευφάνταστους συγγραφείς.
Λένε ότι οι σταρ της τηλεόρασης, όταν απομακρυνθούν -έστω και για λίγο- από τον φακό τρελαίνονται. Έχουν ψυχολογικά προβλήματα. Ο φακός δημιουργεί εθισμό υπάρχει απάντηση;
Η σχέση μου με την τηλεόραση είναι υγιής. Νομίζω-κι αν μου επιτρέπετε έχω το δικαίωμα να επιλέγω τα διαλείμματα και τις παύσεις. Το έχω κάνει άλλωστε πράξη. Σε κατάθλιψη δεν έχω πέσει ποτέ. Αντιθέτως, βρίσκω εναλλακτικούς τρόπους να κάνω δημιουργική και ευχάριστη τη ζωή μου. Πάντα με απλά καθημερινά πράγματα. Κυρίως όσα μου έλειψαν όλα αυτά τα χρόνια. Το να έχω χρόνο και χώρο να κάνω πράγματα για μένα.
