Οι περισσότεροι όταν ήμασταν παιδιά μαθαίναμε από τους γονείς μας, ότι δεν πρέπει να μιλάμε σε αγνώστους.
Τι γίνεται όμως αφού ενηλικιωνόμαστε;
Πρέπει να συνεχίζουμε την ίδια «τακτική» ή μήπως πρέπει να γινόμαστε λίγο πιο… κοινωνικοί με ανθρώπους που δε γνωρίζουμε;
Αυτό τουλάχιστον αναρωτήθηκαν δύο ερευνητές από το πανεπιστήμιο του Σικάγο, οι οποίοι υποστηρίζουν ότι με το να μιλάμε με αγνώστους, μπορούμε να γίνουμε πιο χαρούμενοι άνθρωποι.
Σύμφωνα με την έρευνά τους, όταν οι άνθρωποι ενθαρρύνονταν να μιλήσουν με άλλους στα μέσα μεταφοράς ενώ πήγαιναν στη δουλειά τους, ανέφεραν ότι το «ταξίδι» ήταν πιο απολαυστικό. Το αντίστροφο ίσχυε στην περίπτωση που έμεναν «κλεισμένοι» στον εαυτό τους μέχρι να φτάσουν στον προορισμό τους.
Στην έρευνα του Dr Nicholas Epley και της Juliana Schroeder συμμετείχαν 100 εθελοντές, οι οποίοι χωρίστηκαν σε τρεις ομάδες.
Όπως αναφέρει δημοσίευμα του discovermagazine.com, η μία ομάδα έπρεπε να μιλήσει σε αγνώστους, η άλλη να παραμείνει σιωπηλή και η τρίτη να συμπεριφερθεί όπως συνήθως.
Στο τέλος ζήτησαν από όλους να περιγράψουν πόσο απόλαυσαν ή όχι τη διαδρομή στο μετρό.
Διαπίστωσαν ότι όσοι είχαν πάρει την πρωτοβουλία να ξεκινήσουν μια κουβέντα με το διπλανό τους, ανέφεραν ότι ευχαριστήθηκαν περισσότερο τη διαδρομή, σε σχέση με εκείνους που παρέμειναν σιωπηλοί. Μάλιστα, οι τελευταίοι δήλωσαν ότι ένιωθαν λιγότερο παραγωγικοί.
Μήπως την επόμενη φορά που θα μπείτε σε λεωφορείο ή μετρό να… αρχίσετε μια κουβέντα με το διπλανό σας;
Πού ξέρετε μπορεί να σας φτιάξει τη μέρα!
