Ο Έλληνας διαβητικός που μπορεί να σε εμπνεύσει

Κάθε φορά μετά τον τερματισμό γιορτάζει μία ακόμα νίκη. Νίκη κόντρα σε μία πάθηση που άλλαξε τη ζωή του. Από πολύ μικρός σταμάτησε να πίνει αναψυκτικά. Όταν έβγαινε με τους φίλους του κι εκείνοι έτρωγαν πίτσα, εκείνος μετά βίας έπαιρνε ένα κομμάτι. Στα 14 έμαθε ότι πάσχει από σακχαρώδη διαβήτη. Γράφει ο Γιώργος Λαμπίρης Φωτογραφίες: Γιάννης Κέμμος Ο Αλέξανδρος Χριστοδούλου είναι επιχειρηματίας και υπεύθυνος εξαγωγών του CHB Group, μίας οικογενειακής επιχείρησης, η οποία έχει παρουσία στο χώρο των φρούτων από το 1955. Η εταιρεία του συνεργάζεται με τις μεγαλύτερες εταιρείες γαλακτοκομικών και χυμών. Παρασκευάζει και προμηθεύει κομπόστα, χυμό, χυμό ως πρώτη ύλη για εμφιάλωση, αλλά και φρουτοπαρασκευάσματα που μπαίνουν στα γιαούρτια. Μιλάει για τη ζωή του με το διαβήτη και πώς κατάφερε να συμμετάσχει στον πρώτο αγώνα Ηalf Ιronman στη Βουδαπέστη, διανύοντας συνολική απόσταση 70,3 μιλίων (113 χιλιομέτρων). Κολυμπώντας, κάνοντας ποδήλατο και τρέχοντας. Ήθελε να κατέβει σε έναν τέτοιο αγώνα πριν κλείσει τα 40 του χρόνια. «Ήταν καλοκαίρι. Μπήκα στο νοσοκομείο, έκανα εξετάσεις και οι γιατροί διαπίστωσαν ότι έχω διαβήτη. Το σοκ ήταν ισχυρό. Από τη μία στιγμή στην άλλη άλλαζε η ζωή μου. Οι διατροφικές μου συνήθειες. Μαζί όμως άλλαζε κι ο τρόπος που διαχειριζόμουν το χρόνο μου. Έπρεπε να κάνω ενέσεις ινσουλίνης και μετρήσεις δείκτη σακχάρου πολλές φορές την ημέρα», αφηγείται στο newsbeast.gr ο Αλέξανδρος Χριστοδούλου.

Η ζωή περισσότερο με, παρά χωρίς το διαβήτη

Με τον καιρό έγινε τρόπος ζωής. Φτάνοντας στο equilibrium, στην ισορροπία μεταξύ των χρόνων που ζούσε με το διαβήτη και εκείνων που ζούσε χωρίς αυτόν, συνειδητοποίησε ότι είχε συνηθίσει περισσότερο να ζει μαζί του παρά χωρίς. «Τα “μη” στη ζωή μου έγιναν πάρα πολλά. Δυσκολεύτηκα πολύ να τα διαχειριστώ. Οι γιατροί άρχισαν να μου λένε μόνο τι απαγορεύεται. Ποτέ δεν μου έλεγαν τι επιτρέπεται». «Ανάμεσα στα υπόλοιπα “μη” υπήρχαν και πολλά ακόμα “μη” για την άθληση. Οι γιατροί για να με προστατεύσουν, μου είπαν ότι δεν έπρεπε να ασχοληθώ με έντονη άσκηση. Για ένα παιδάκι και για τους γονείς του, όλο αυτό το κλίμα μπορούσε να δράσει αποτρεπτικά από το να ασχοληθεί με τον αθλητισμό. Κυρίως αυτό ήταν ένα από τα πράγματα που με σόκαραν. Γιατί από μικρός είχα πολύ στενή σχέση με τον αθλητισμό. Έκανα σκι, ιστιοπλοΐα, windsurf και έπαιζα πολύ μπάσκετ». Οι γονείς του παρόλ’ αυτά δεν προέβαλαν ποτέ αντίσταση στις επιθυμίες του, παρά το γεγονός ότι ανησυχούσαν για την κατάσταση της υγείας του.  «Φοβούνταν μήπως πάθω υπογλυκαιμία κατά την άσκηση. Κι όμως με ώθησαν πολύ περισσότερο προς τον αθλητισμό. Έβλεπαν πως όσο έκανα προπόνηση, τόσο χαμηλότερα ήταν τα επίπεδα σακχάρου στον οργανισμό μου».

Οι διατροφικές απαγορεύσεις

«Ανάλογα με τα επίπεδα σακχάρου στον οργανισμό μου, καθοριζόταν τι ακριβώς έπρεπε να φάω. Έτσι, πρέπει να υπολογίζω πόσες μονάδες υδατανθράκων μπορώ να καταναλώσω, λαμβάνοντας την ανάλογη ποσότητα ινσουλίνης. Για να κάνω προπόνηση, θα πρέπει να ακολουθήσω ένα συγκεκριμένο πρόγραμμα, το οποίο καθορίζει το είδος της άσκησης και την έντασή της. Να έχω φάει κάτι που θα με κρατήσει για να μην πάθω υπογλυκαιμία την ώρα που προπονούμαι. Χρειάζομαι διατροφή πλούσια σε πρωτεΐνες και φτωχή σε υδατάνθρακες. Για παράδειγμα δεν τρώω κόκκινα λαχανικά. Αποφεύγω τις ντομάτες, αλλά και τα λευκά λαχανικά όπως το λάχανο, δεν τρώω κρεμμύδια. Μόνο μαρούλι, λόλα, ρόκα, τα οποία περιέχουν μικρή ποσότητα υδατανθράκων». Στον πρώτο του αγώνα των 70,3 μιλίων στη Βουδαπέστη συμμετείχαν πολλοί Έλληνες, με τους οποίους έτρεξαν παρέα. «Ένας από αυτούς ήταν και ο γενικός διευθυντής της ΕΨΑ, Μιχάλης Τσαούτος», όπως λέει. «Ήταν από εκείνους που με στήριξαν πολύ. Έχω πολλούς καλούς φίλους, οι οποίοι έκαναν τα πάντα για να με στηρίξουν. Η γυναίκα μου, ο Μιχάλης, αλλά και πολλοί αθλητές και διοργανωτές αγώνων. Όλοι βρέθηκαν κοντά μου από την πρώτη στιγμή. Σημαντική όμως είναι και η παρουσία του χορηγού μου, της εταιρείας Novo Nordisk». Στη Βουδαπέστη έφτασε πολλές φορές κοντά στα όριά του. Παρά το γεγονός ότι αρκετές στιγμές ένιωθε να λυγίζει, τα κατάφερε. Και ο πρώτος του τερματισμός σε μεγάλο αγώνα ήταν γεγονός. «Σκέφτηκα πολλές φορές κατά τη διάρκεια του αγώνα ότι δεν θα καταφέρω να τερματίσω. Παρά το γεγονός ότι πριν ξεκινήσω ήμουν σίγουρος ότι θα έφτανα στον τερματισμό».

Η απόφαση για τα 113 χιλιόμετρα

Όλα όμως ξεκίνησαν με την παρότρυνση της γυναίκας του και κάποιων φίλων. «Πριν από δυόμισι χρόνια, η γυναίκα μου είχε μία τρελή ιδέα. Να συμμετάσχουμε για πρώτη φορά σε αγώνα τριάθλου. Κι έτσι αγωνιστήκαμε για πρώτη φορά σε ένα ομαδικό τρίαθλο στις Σπέτσες. Ένας φίλος μου κολύμπησε, η γυναίκα μου έτρεξε κι εγώ έκανα ποδήλατο. Γλυκαθήκαμε, το ομολογώ. Γι’ αυτό και τρεις εβδομάδες αργότερα ακολούθησε ένα ακόμα τρίαθλο στο Ναύπλιο, στο οποίο συμμετείχα μόνος μου αυτή τη φορά. Από τότε κόλλησα. Και γίναμε σαν τους «πανηγυρτζήδες». Όπου βλέπαμε τρίαθλο, τρέχαμε κι εμείς», λέει χαριτολογώντας. «Τότε έβαλα ένα στόχο. Να πάω σε ένα τρίαθλο 70,3 μέχρι να κλείσω τα σαράντα μου. Ο στόχος εκπληρώθηκε πιο γρήγορα από ό,τι περίμενα. Δεν μπορούσα να αντισταθώ, κι πριν από ένα χρόνο έκανα το πρώτο μου Half Ironman τρίαθλο 70,3 μιλίων (113 χιλιόμετρα) με κολύμπι δύο χιλιομέτρων, 90 χιλιόμετρα απόστασης με ποδήλατο και 20 χιλιόμετρα τρέξιμο στη Βουδαπέστη. Πριν από δύο εβδομάδες έκανα και ένα δεύτερο στη Σουηδία. Ήταν αρκετά πιο δύσκολο σε σχέση με την πρώτη φορά. Ωστόσο δεν σταμάτησα ούτε στιγμή να προπονούμαι στη διάρκεια της χρονιάς. Στο βαθμό που μπορούσα. Άλλωστε δεν μπορώ να κάνω πολύωρες προπονήσεις, καθότι κινούμαι σε ένα επιχειρηματικό περιβάλλον με πολλές υποχρεώσεις. Ο αθλητισμός είναι ένα από τα χόμπι μου. Σε καμία περίπτωση όμως δεν στερώ χρόνο από την οικογένειά μου για τον αθλητισμό».

Και μετά… τα 140 μίλια;

Παραδέχεται πως δεν μπορεί να βάλει στόχο και να συμμετάσχει στον πλήρη αγώνα Ironman των 140 μιλίων (225 χιλιόμετρα). «Είναι πολύ δύσκολο. Και το θέμα δεν είναι ότι θα τρέξω σε έναν αγώνα που θα διαρκέσει 11-12 ώρες. Για να τρέξω σε αυτό τον αγώνα πρέπει να έχω περάσει ένα χρόνο ατελείωτων προπονήσεων! Δεν ξέρω αν προλαβαίνω να το κάνω. Ταξιδεύω συχνά στο εξωτερικό για τη δουλειά μου, ενώ σε λίγο καιρό θα έχω και δεύτερο παιδί. Σκεφτείτε επίσης ότι μόνο το τρέξιμο αντιστοιχεί στην απόσταση ενός μαραθωνίου. Δεν το βγάζω όμως από τα πλάνα μου». Αυτό που θέλει είναι να δείχνει στον κόσμο που βρίσκεται γύρω του, ότι ένας διαβητικός μπορεί να καταφέρει πολλά περισσότερα πράγματα από αυτά που νομίζει ακόμα και ο ίδιος. Να δουν και οι γονείς παιδιών με διαβήτη ότι «γίνεται». «Όταν πατάω το μαγικό κόκκινο χαλί πριν το τέλος της διαδρομής, νιώθω ένα μοναδικό συναίσθημα. Ξεχνάω την κούραση, την καταπόνηση που έχω υποστεί, ακόμα και το χρόνο που έκανα. Το κάνω για να καταφέρω να δείξω στα παιδιά που έχουν διαβήτη, ότι είναι μία πάθηση με την οποία μπορούν να ζήσουν μαζί. Να μην τη δουν ως αντίπαλο. Να δει ο γιος μου και αύριο η κόρη μου ότι ο “μπαμπάς μου κάνει αυτό παρά το πρόβλημά του. Ότι έχει τη δύναμη και το κάνει”. O καθένας άλλωστε κουβαλάει ένα σταυρό. Σημασία έχει πώς μπορούμε να μετατρέψουμε μία αδυναμία μας σε πλεονέκτημα». «Πριν από λίγους μήνες πήρα μέρος στο Σύρος Triathlon. To σκεφτόμουν εάν θα συμμετείχα στον αγώνα ή όχι γιατί είχα αρκετά χαμηλό ζάχαρο εκείνη την ημέρα. Όταν έφτασα στη ζώνη αλλαγής, με ρώτησε ένας φίλος και συναθλητής: “Τι κάνεις;”. “Νυστάζω”, απάντησα. “Εσύ πρέπει να απαντάς ότι γεννήθηκες έτοιμος. Εφόσον κάνεις αυτό που κάνεις, είσαι έτοιμος”. Επομένως δεν θέλω ποτέ να σκεφτώ ότι δεν μπορώ. Δεν γίνεται να μην έχω χρόνο να κάνω κάτι που θέλω. Δεν γίνεται να μην έχω έστω μισή ώρα την ημέρα για να αθληθώ. Όποιος λέει ότι δεν έχει χρόνο, κοροϊδεύει τον εαυτό του».

• Οι φωτογραφίες από τους αγώνες είναι ευγενική παραχώρηση του Αλέξανδρου Χριστοδούλου.