Η ζωή στη Βραζιλία μετά τον ιό Ζίκα

Την ιστορία μιας νεαρής οικογένειας που δίνει αγώνα για να μεγαλώσει την κόρη της που πάσχει από μικροκεφαλία λόγω Ζίκα παρουσιάζει το New York Magazine. Η 18χρονη Ιnka Barbosa μεγάλωσε στην Campina Grande της Βραζιλίας, μια εξαθλιωμένη πόλη στα βορειοανατολικά που περιγράφεται σαν «το σημείο μηδέν» της επιδημίας Ζίκα. Το αγόρι της, ο 19χρονος Thérsio Felipe Wanderley, κατάγεται επίσης από την εν λόγω πόλη. Γιος πάστορα, ο νεαρός γνώρισε την Ιnka πριν 4 χρόνια στην εκκλησία. Τα πράγματα έγιναν σοβαρά για το ζευγάρι μετά από μια απρόσμενη εγκυμοσύνη. Συγκατοίκησαν, αλλά δε παντρεύτηκαν, και ο γιος τους Emanuel ήρθε στον κόσμο στις 20 Απριλίου του 2014. «Όταν προσβληθήκαμε από τον ιό Ζίκα, δε ξέραμε τι ακριβώς ήταν», λέει η Barbosa. «Κολλήσαμε και οι τρεις. Εγώ είχα κοκκινίλες και εξανθήματα. Ο Emanuel ήταν χειρότερα, ήταν πολύ άρρωστος». Την περίοδο εκείνη, η 18χρονη διάνυε το τρίτο μήνα της δεύτερης εγκυμοσύνης της. Ο Thérsio θυμάται ότι μετά την εκδήλωση πυρετού, έπειτα από λίγες ημέρες επέστρεψαν στην παλιά τους ζωή, αλλά άρχισαν πραγματικά να ανησυχούν όταν άρχισαν να ενημερώνονται για τον ιό από τα ΜΜΕ. Κατά τη διάρκεια της κύησης, οι τακτικοί υπέρηχοι δεν έδειχναν κάτι ανησυχητικό όμως στον έβδομο μήνα όταν μέτρησαν το κεφαλάκι του εμβρύου, όλα άλλαξαν. «Οι γιατροί με ενημέρωσαν ότι μπορεί να έχει τον ιό και πως πιθανότατα θα γεννηθεί με μικροκεφαλία». Όταν μια νοσηλεύτρια πρόσεξε την έκδηλη ανησυχία της νεαρής εγκύου, την «καθησύχασε» λέγοντάς της να μην ανησυχεί γιατί «τα περισσότερα παιδιά με μικροκεφαλία, γεννιούνται νεκρά»! Η διάγνωση διέλυσε την οικογένειά. «Ο Thérsio με παράτησε έπειτα», λέει. «Με αδειάζεις», θυμάται η Barbosa να της λέει ο πατέρας των παιδιών της. «Θεωρώ ότι μου έριξε το φταίξιμο», θυμάται η Barbosa. Η νεαρή μητέρα, μετακόμισε πίσω στους γονείς της και ανέμεναν τα χειρότερα. «Ο τρόπος με τον οποίο μιλούσαν οι γιατροί και οι νοσηλευτές για τη μικροκεφαλία, ήταν σαν να ήταν το χειρότερο πράγμα του κόσμου. Εξαιτίας όσων έλεγαν, φοβόμασταν ότι θα γεννιόταν νεκρή ή ότι θα πέθαινε λίγο καιρό μετά». Η Sophia γεννήθηκε στις 30 Ιανουαρίου 2016, με μικροκεφαλία όπως οι γιατροί είχαν προβλέψει. «Ήμουν τόσο χαρούμενη που γεννήθηκε ζωντανή. Ήμουν ενθουσιασμένη που μπορούσα να την αγκαλιάσω, να τη φιλήσω και να την κρατήσω. Δε πρόσεξα τίποτα κακό με το κεφάλι της», λέει η μητέρα. Τρεις μήνες μετά τη γέννηση της Sophia, ο 19χρονος επέστρεψε και το ζευγάρι έσμιξε ξανά κάτω από την ίδια στέγη. «Δεν άντεχα να μη βλέπω τα παιδιά μου», εξηγεί ο Thérsio. Μικροκεφαλία είναι μια νευρολογική διαταραχή κατά την οποία η περιφέρεια του κεφαλιού είναι μικρότερη από τη φυσιολογική για την ηλικία και το φύλο του νηπίου ή του παιδιού Τα νήπια με τη μικροκεφαλία γεννιούνται με είτε ένα κανονικό είτε μειωμένο επικεφαλής μέγεθος. Στη συνέχεια το κεφάλι αποτυγχάνει να αυξηθεί ενώ το πρόσωπο συνεχίζει να αναπτύσσεται σε ένα κανονικό ποσοστό. Έπειτα από περίπου 9 μήνες, οι επιστήμονες αναγνώρισαν πως ο ιός ήρθε για να μείνει ωστόσο ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας ανακοίνωσε πως η κατάσταση είναι πλέον υπό έλεγχο. Ο συναγερμός έληξε στις 18 Νοεμβρίου, όμως για τις γυναίκες της Campina Grande -οι οποίες είχαν συμμετάσχει σε έρευνες προσφέροντας αίμα από τα μωρά τους για τις ανάγκες της έρευνας-, οι επιπτώσεις του Ζίκα είναι ακόμη εδώ. «Το δύσκολο μέρος είναι ότι ενώ η Sophia λαμβάνει βοήθεια και κάνει πρόοδο, υπάρχουν πράγματα που ποτέ δε θα καταφέρει να κάνει. Πραγματικά δε γνωρίζουμε τι της επιφυλάσσει το μέλλον», καταλήγει η Barbosa.