Η συνεχιζόμενη προκλητικότητα της Τουρκίας στην ευρύτερη περιοχή, κυρίως, σε βάρος της Κυπριακής Δημοκρατίας και της Ελλάδας έχει δημιουργήσει προβληματισμό όχι μόνο στις κυβερνήσεις των δύο χωρών αλλά και στη Διεθνή κοινότητα. Σύμφωνα με τον κ. Κώστα Γρίβα, Δρ Γεωπολιτικής Στρατηγικής της Σχολής Ευελπίδων, οι νέες προκλήσεις της Άγκυρας δεν στοχεύουν τόσο την ελληνική κυβέρνηση όσο εκείνη των Ηνωμένων Πολιτειών με απώτερο στόχο να σταματήσουν οι πιέσεις στο θέμα των Τζιχαδιστών.
Ρεπορτάζ: Νίκη Παπάζογλου
Παρόλα αυτά η εθνική κυριαρχία αποδομείται ξεκάθαρα ενώ η κλιμάκωση της έντασης δεν αποκλείεται στην περίπτωση που η Τουρκία πάψει να «υπολογίζει» στις ΗΠΑ. Σοφότερη στάση από ελληνικής πλευράς, στην συνεχή αυτή τουρκική πρακτική λεονταρισμού θα ήταν η δημιουργία ενός πλέγματος συμμαχιών.
«Οι ελληνοτουρκικές σχέσεις αυτές καθαυτές, είναι το τελευταίο πράγμα που σκέφτεται η τουρκική κυβέρνηση. Νομίζω πως με την στάση της τον τελευταίο καιρό, απευθύνει περισσότερο μια έμμεση προειδοποίηση στις Ηνωμένες Πολιτείες ώστε να μην την «ζορίζουν» περισσότερο, δείχνοντας έμπρακτα πόσο προβληματική μπορεί να γίνει η συμπεριφορά της. Προσπαθεί με λίγα λόγια να πιέσει τις Ηνωμένες Πολιτείες να υιοθετήσουν μια λογική κατευνασμού απέναντί της. Για να το πούμε απλά, προσπαθεί να περάσει ένα επιθετικό προφίλ ώστε να σταματήσουν οι πιέσεις στο θέμα του Κουρδιστάν και των Τζιχαδιστών » αναφέρει ο κ. Γρίβας.
Βέβαια παρά την όποια γενεσιουργό αιτία της εν λόγω απειλής, αυτό δεν σημαίνει όπως διευκρινίζει ο κ. Γρίβας, πως δεν στρέφεται εναντίων της Ελλάδας, αποδομώντας μάλιστα ξεκάθαρα και συστηματικά την εθνική κυριαρχία, δημιουργώντας τετελεσμένα και θέτοντας ζητήματα εθνικής κυριαρχίας στο Αιγαίο. Με το σοβαρό αυτό πρόβλημα που δημιουργείται με την στάση της Τουρκίας και τις κλιμακούμενες απειλές οπως αναφέρει ο κ. Γρίβας, γεννάται το ερώτημα εάν θα έπρεπε η Ελλάδα να απαντήσει με μια πιο σκληρή στάση. Παρόλα αυτά εξαιτίας της πολυπλοκότητας της κατάστασης δύσκολα θα μπορούσε κάποιος να υποδείξει μια σωστή πολιτική στάση την δεδομένη στιγμή».
Εξισορροπητικός παράγοντας, όπως διευκρινίζει ο κ. Γρίβας, θα ήταν μια αποφασιστική κάθοδος της Ρωσίας στην Ανατολική Μεσόγειο με την Ελληνική Συνεργασία. Χαρακτηριστικά αναφέρει πως σε μακροχρόνιο ορίζοντα, η σοφότερη πολιτική στάση, από πλευράς της Ελλάδας, θα ήταν η δημιουργία του κατάλληλου πλέγματος συμμαχιών, ούτως ώστε να τεθεί η Τουρκία σε ένα αδρανοποιητικό πλαίσιο. «Αν και χαρακτηρίζονται ως ενθαρρυντικές οι σχέσεις της Ελλάδας με την Αίγυπτο, ο μόνος παράγοντας τον οποίο μπορεί να πει κανείς ότι λαμβάνει σοβαρά υπόψη της αυτή τη στιγμή η Τουρκία, είναι η Ρωσία. Προσωπική μου εκτίμηση είναι ότι θα έπρεπε να γίνει ένα πολύ φιλόδοξο γεωπολιτικό άνοιγμα προς αυτή την κατεύθυνση. Αυτή η διπλωματική κίνηση θα μπορούσε να αποτρέψει την Τουρκία απότο να κλιμακώσει αυτή την αναθεωρητική της πολιτική».
Όσο για το χειρότερο σενάριο που θα μπορούσε να ακολουθήσει αυτές τις προκλήσεις ο κ. Γρίβας εκτιμά πως οι Τούρκοι θα κλιμακώνουν συνεχώς την ένταση, χωρίς όμως όπως λέει χαρακτηριστικά να περνάνε τις κόκκινες γραμμές. «Δύσκολα θέλουν και οι ίδιοι να οδηγηθούμε σε πολεμική αντιπαράθεση ακόμη κι αν αυτή γίνει στο πλαίσιο ενός ελεγχόμενου θερμού επεισοδίου. Είναι τόσοι πολλοί οι παράγοντες που εμπλέκονται αυτή τη στιγμή που αν ξεκινούσε κάτι τέτοιο από πλευράς Τουρκίας, δεν θα γνώριζαν ούτε οι ίδιοι που θα καταλήξει. Και μην ξεχνάμε πως το τουρκικό καθεστώς, δηλαδή η Τουρκία ως χώρα αλλά και το καθεστώς Ερντογάν, δίνει τεράστια σημασία στο γόητρο, με αποτέλεσμα να θέλει και η ίδια να αποφύγει μια κατάσταση η οποία θα μπορούσε να το πλήξει. Το να ξεκινήσει ένα θερμό επεισόδιο και να αναγκαστεί στην συνέχεια, κατόπιν πιέσεων, να οπισθοχωρήσει θα είναι στρατηγικό πλήγμα. Αυτός είναι και ο λόγος που δεν πιστεύω πως θα ξεπεράσουμε αυτές τις γραμμές προχωρώντας σε μια επιθετική πολιτική ενός θερμού επεισοδίου».
Λόγος του ελεγχόμενου αυτού λεονταρισμού της τουρκικής κυβέρνησης σύμφωνα με τον κ. Γρίβα είναι οι πιέσεις που θα δεχόταν η Τουρκική κυβέρνηση, σε περίπτωση θερμού επεισοδίου. τόσο από τις Ηνωμένες Πολιτείες όσο και από την Ρωσία και φυσικά από την Ευρώπη, παρόλο που στην περίπτωση της τελευταίας θα ήταν περισσότερο συμβολικές αφού δεν λαμβάνεται υπόψη ως μηχανισμός σοβαρής ισχύος. «Όπως και να ‘χει όμως η Τουρκία θα βρισκόταν εν μέσω ενός πλέγματος αντιθετικών δυνάμεων που μπορεί να της δημιουργούσαν σοβαρά προβλήματα, λαμβάνοντας υπόψη πως ήδη έχει πολλά μέτωπα ανοιχτά. Είναι αρκετά παρακινδυνευμένο για την παραδοσιακά προσεκτική τουρκική πολιτική που συνηθίζει να προβάλει έναν ελεγχόμενο λεονταρισμό που δεν περνά τα εσκαμμένα».
Παρόλα αυτά όπως καταλήγει ο κ. Γρίβας τα πράγματα θα μπορούσαν να αλλάξουν άρδην τη στιγμή που η Τουρκία θεωρούσε πως οι Ηνωμένες Πολιτείες δεν έχουν πλέον κάποια ουσιαστική «δυνατότητα», δηλαδή ούτε κάτι να της προσφέρουν, ούτε με κάτι να την απειλήσουν. «Αυτό είναι όμως κάτι που θα διαπιστώσουμε στο μέλλον».
