Είναι δύσκολο να περάσει κάποιος από τον πολύβουο δρόμο στην καρδιά της πόλης και να μην προσέξει τη γιγαντοαφίσα του κινηματογράφου «Αθήναιον» που μας γυρνάει χρόνια πίσω, σε άλλες εποχές του σινεμά. Εκεί δεν κυριαρχούν οι τεχνολογικά επεξεργασμένες εικόνες και τα εφέ, αλλά το μεράκι του δημιουργού που κρατάει ζωντανή την τέχνη της ζωγραφιστής κινηματογραφικής αφίσας, που κάποτε ανθούσε και σήμερα αργοσβήνει.

Οι ιδιοκτήτες του σινεμά, παρά τις αντιξοότητες, αντιστέκονται στην ψηφιοποίηση και κοσμούν κάθε εβδομάδα την πρόσοψη του κινηματογράφου με τα τεραστίων διαστάσεων έργα του μοναδικού καλλιτέχνη του είδους σήμερα, Βασίλη Δημητρίου. Η συνεργασία τους, άλλωστε, έχει ιστορία τριάντα χρόνων…

Ο 76χρονος Βασίλης Δημητρίου συνεχίζει να δουλεύει ασταμάτητα στο μικρό, χαμηλοτάβανο εργαστήριό του. Αν και από τις αρχές της δεκαετίας του ’50 ζωγραφίζει κινηματογραφικές αφίσες, συνεχίζει να δίνει έμφαση στο εικαστικό αποτέλεσμα. Βάζει όλη του την τέχνη στα έργα του κι ας έχει περιορισμένο χρόνο. Γνωρίζει από «πρώτο χέρι» πως ό,τι κι αν γίνει, η χάρτινη αφίσα πρέπει να τοποθετηθεί στη μαρκίζα του κινηματογράφου την Τετάρτη το βράδυ, μόλις ολοκληρωθεί η είσοδος των θεατών της τελευταίας προβολής.

«Ζωγραφίζω 55 αφίσες τον χρόνο για το “Αθήναιον”. Κάποτε εργαζόμουν παράλληλα για οκτώ κινηματογράφους πρώτης προβολής. Δεν θυμάμαι πια πόσες αφίσες έχω φτιάξει. Είναι χιλιάδες. Ξεκίνησα 14 ετών, εντελώς τυχαία, γιατί αγαπούσα το σινεμά αλλά δεν είχα χρήματα και βρέθηκα να κάνω μικροδουλειές στον κινηματογράφο “Αττικόν” στην Κυψέλη με αντάλλαγμα ένα εισιτήριο. Τότε προσπάθησα πρώτη φορά να ζωγραφίσω τους πρωταγωνιστές που έβλεπα στο ταμπλό, με είδε ο ιδιοκτήτης και αποφάσισε να με βοηθήσει γιατί θεώρησε ότι έχω ταλέντο. Με έστειλε σε γνωστούς καλλιτέχνες της εποχής που είχαν εξειδίκευση στη γιγαντοαφίσα και έτσι ξετυλίχτηκα», λέει στο «Εθνος της Κυριακής» ο ζωγράφος.
Παρ’ όλο που δεν θυμάται τον τίτλο της ταινίας, δεν ξεχνάει το συναίσθημα ικανοποίησης όταν είδε την πρώτη του αφίσα στο σινεμά «Αστορ» στην οδό Σταδίου. «Ημουν χαρούμενος γιατί δουλειά μου παρουσιαζόταν σε ένα κεντρικό σινεμά. Λίγο πιο κάτω υπήρχαν γιγαντοαφίσες μεγάλων ζωγράφων, όπως του Βακιρτζή», συμπληρώνει.

Κάποτε ο Βασίλης Δημητρίου χρειαζόταν ένα οχτάωρο για να ολοκληρώσει μια αφίσα μήκους 6 μέτρων και 2,5 μέτρων ύψους. Σήμερα τα δύο 24ωρα είναι αρκετά. Η αγάπη του για τη δουλειά, αλλά και η καλή φυσική του κατάσταση, αφού υπήρξε διακεκριμένος πυγμάχος, του δίνουν δύναμη και αντοχή.

«Τώρα πια κουράζομαι αλλά θα δουλεύω όσο αντέχω. Δυστυχώς είμαι ο τελευταίος δημιουργός ζωγραφιστής κινηματογραφικής αφίσας όχι μόνο στην Ελλάδα αλλά και στην Ευρώπη. Δεν υπάρχει συνεχιστής. Είναι σκληρή δουλειά και δεν την προτιμούν οι νέοι καλλιτέχνες», προσθέτει. Για τα έργα του ο 76χρονος χρησιμοποιεί χαρτί του μέτρου, σκόνες αγιογραφίας και ψαρόκολλα. Οταν δουλεύει ακούει τζαζ ή κλασική μουσική.

Τα τελευταία χρόνια δεν παρακολουθεί τις ταινίες πριν ζωγραφίσει και δουλεύει με τις φωτογραφίες και το διαφημιστικό υλικό. Ο αγαπημένος του ηθοποιός είναι ο Κλιντ Ιστγουντ, ενώ έχει ιδιαίτερη αδυναμία στη Σοφία Λόρεν και την Πενέλοπε Κρουζ. Πρόσφατα ξεχώρισε τη Ζέτα Μακρυπούλια, την οποία ζωγράφισε για μια κινηματογραφική αφίσα γιατί «είναι πολύ όμορφη».

«Στους Ολυμπιακούς του 2004 με συνάντησε ένας φίλος του Κλιντ Ιστγουντ. Τον έστειλε να με βρει γιατί είχε διαβάσει μια συνέντευξη μου σχετικά με την τέχνη της χειροποίητης κινηματογραφικής αφίσας σε αμερικανικό περιοδικό. Του έστειλα ένα κεφάλι του», καταλήγει.