«Η πληροφορία δημοσίου συμφέροντος (whistle blowing) είναι ένα εργαλείο να κάνουμε την κοινωνία μας καλύτερη», ανέφερε ο whistle blower Rudolf Elmer, το βράδυ του Σαββάτου, σε εκδήλωση, με θέμα: «Σπάζοντας τον κύκλο της διαφθοράς», την οποία διοργάνωσε το ινστιτούτο «Νίκος Πουλαντζάς», παρουσία και του ευρωβουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ -GUE/NGL Στέλιου Κούλογλου.
Ο κ. Έλμερ υπογράμμισε ότι οι «πληροφοριοδότες δημοσίου συμφέροντος» θα πρέπει να προστατεύονται νομικά, αντί να διώκονται, όπως έχει συμβεί με αρκετούς που προέβησαν σε σχετικές αποκαλύψεις.
«Όταν σπάει κάποιος την εμπιστευτικότητα, δε λέω ότι όλοι το κάνουν με ανιδιοτελείς σκοπούς, αλλά όταν αυτό που κάνει είναι καλό για το δημόσιο συμφέρον, θα πρέπει να προστατεύεται από το νόμο», είπε ο κ. Έλμερ.
Ο Rudolf Elmer, πρώην τραπεζίτης, είχε προχωρήσει σε αποκαλύψεις, καταγγέλλοντας πρακτικές μεγάλης ελβετικής τράπεζας και είχε προσφύγει και στην ελβετική δικαιοσύνη, δίνοντας μάλιστα και στοιχεία πελατών στα νησιά Κέιμαν, προκειμένου να ερευνηθούν για φοροδιαφυγή, με αποτέλεσμα ο ίδιος να διωχθεί, να φυλακιστεί για κάποιο διάστημα και να του επιβληθεί και πρόστιμο ύψους 350.000 ελβετικών φράγκων για την πράξη του.
Ο κ. Έλμερ κατήγγειλε ότι τα δικαστικά συστήματα χωρών που αποκομίζουν κέρδη από τέτοιες πρακτικές, στην πραγματικότητα αποφεύγουν με διάφορες προφάσεις να μπουν στη διερεύνηση στοιχείων που τους δίνουν οι whistle blowers (στη δική του περίπτωση εστίασαν στην νομιμότητα, ή μη, της απόκτησης των στοιχείων), γιατί όπως είπε «κανείς δε θέλει να σκοτώσει την «χρυσή» αγελάδα», ενώ από την άλλη αυστηροποιούν τις ποινές για τους whistle blowers.
Σημείωσε, ότι σε όλο τον κόσμο «οι φορολογικοί παράδεισοι είναι ογδόντα όταν όλες οι χώρες είναι περίπου διακόσιες», σύμφωνα με το Αθηναϊκό Πρακτορείο Ειδήσεων. Υπογράμμισε ότι παγκοσμίως, μεγάλες τράπεζες και πολυεθνικές εταιρίες διατηρούν σε σημαντικό ποσοστό θυγατρικές εταιρίες σε αυτούς τους φορολογικούς παραδείσους για προφανείς λόγους. Πρόσθεσε, ότι ακόμη και ισχυρές χώρες δεν μπορούν να έχουν πρόσβαση σε στοιχεία, φέρνοντας ως παράδειγμα, τις ΗΠΑ που ζήτησαν πιεστικά στοιχεία από την Ελβετία για πενήντα χιλιάδες καταθέτες, αλλά τελικά τους δόθηκαν μόνο για τεσσεράμισι χιλιάδες.
«Το ζήτημα είναι πολιτικό και νομικό» είπε ο κ. Έλμερ, υπογραμμίζοντας ότι ο ίδιος, όπως και πολλοί άλλοι, ανέλαβε ένα μεγάλο προσωπικό ρίσκο για να προχωρήσει στις αποκαλύψεις. Τόνισε, ότι εάν δεν υπάρξει μεγαλύτερη πολιτική πίεση κι εάν δεν αλλάξει η νομοθεσία θα συνεχίζονται οι ίδιες πρακτικές. Υπογράμμισε, ότι πρέπει οι χώρες που πλήττονται από τέτοιες πρακτικές έχουν συμφέρον να πιέσουν ώστε να θεσμοθετηθεί το να είναι ονομαστικές οι καταθέσεις σε φορολογικούς παραδείσους και όχι όπως συμβαίνει σήμερα ανώνυμες, μέσω ιδρυμάτων, δικηγορικών εταιριών, παρένθετων, κ.α. και επίσης να καλύπτονται νομικά όσοι παρέχουν πληροφορίες που οδηγούν σε αποκάλυψη οικονομικών, ή άλλων εγκλημάτων, με γνώμονα την προστασία του δημοσίου συμφέροντος.
«Στην ουσία, στη Ευρώπη, κανένας από τους whistle blowers δεν προστατεύεται πραγματικά, όταν πηγαίνεις ενάντια στο σύστημα συνήθως κινδυνεύεις, θα πρέπει όμως να προστατεύονται γιατί δίνουν πληροφορίες δημοσίου συμφέροντος», είπε ο κ. Έλμερ.
