«Μαμά, θα μας δείξουν και τον Ερμή;», ρώτησε με περισσή χαρά το αγοράκι μέσα στο ασανσέρ που ανέβαινε στον δεύτερο όροφο του Μουσείου Ακρόπολης. Το 8χρονο αγόρι, που με δεκάδες άλλα παιδιά, γονείς, συγγενείς και φίλους κατέκλυσαν το Μουσείο της Ακρόπολης σήμερα, ανήμερα της εθνικής επετείου, είχε πολλούς λόγους να είναι χαρούμενο: Δεν είχε σχολείο λόγω αργίας, η μέρα ήταν όμορφη γι’ αυτό και η επίσκεψη δεν χρειαζόταν να ακυρωθεί και, το κυριότερο, θα είχε μια μοναδική εμπειρία να διηγηθεί την επόμενη μέρα στους συμμαθητές του.

Στον δεύτερο όροφο, στον εξώστη με θέα στην Αρχαϊκή Αίθουσα του Μουσείου Ακρόπολης, που φέτος γιόρτασε την 28η Οκτωβρίου με μια δράση για παιδιά και ελεύθερη είσοδο για όλους, οι αρχαιολόγοι – φροντιστές είχαν πιάσει δουλειά. Σε μαλακά στρώματα και μαξιλάρια που είχαν στρωθεί στο πάτωμα, παιδιά προσχολικής ηλικίας, αλλά και του Δημοτικού, άκουγαν ιστορίες για αρχαίους μύθους που συνόδευαν τα ζώα της αρχαιότητας. Ζώα που όλα γνώριζαν, όπως το άλογο, το δελφίνι, το ζαρκάδι, τον ρινόκερο, τον σκαντζόχοιρο, την αλεπού και την αρκούδα, αλλά και για μυθικά όντα, όπως η Μέδουσα και οι Σφίγγες.

«Τι γινόταν όταν η Μέδουσα κοίταγε στα μάτια κάποιον;», ρώτησε ο αρχαιολόγος που φρόντιζε να κρατά το ενδιαφέρον των παιδιών ζωντανό με τις ερωτήσεις του. Ακόμα κι αν η σωστή απάντηση δόθηκε τελικά από τον αφηγητή, η αστεία φατσούλα που αποτυπώθηκε αμέσως μετά, δύσκολα θα σχηματιζόταν από κάποιον μεγαλύτερο. Με ορθάνοιχτα μάτια και ανοιχτό στόμα ένα κοριτσάκι «πέτρωσε» μπροστά στα μάτια των συνομηλίκων του, που κάποια έσπευσαν να μιμηθούν, δείχνοντας τι θα πάθαινε αν κάποιος αντίκριζε ξαφνικά το μυθικό ον.

Οι ιστορίες δεν είχαν τελειωμό στα «πηγαδάκια» που συνεχώς άλλαζαν με μικρές και μικρότερες παρουσίες. «Ποια πλάσματα του νερού ήταν φίλοι με τους ανθρώπους, πολλούς από τους οποίους έσωζαν από την άγρια θάλασσα;». Σε αντίθεση με την περίπτωση της Μέδουσας, εδώ η απάντηση ήρθε με ευκολία από τα στόματα των μικρών θεατών: Το δελφίνι! «Που ήταν και το αγαπημένο ζώο του Απόλλωνα», έκανε τη σύνδεση ο αρχαιολόγος που συντόνιζε αυτή την ιδιότυπη και ξεχωριστή ξενάγηση. «Τι χρώμα έχει η θάλασσα; Μπλε», απάντησαν επίσης με μια φωνή, παίρνοντας όμως την απάντηση ότι για τους αρχαίους η θάλασσα είχε το χρώμα του κρασιού. Γι’ αυτό και στόλιζαν τα αγγεία τους με πλάσματα της θάλασσας. «Έτσι όταν έπιναν κρασί, τα έβλεπαν να ‘κολυμπούν’. Κάποιοι μάλιστα έχουν σχεδιάσει και τους φυσητήρες των δελφινιών, τόσο πολύ τα είχαν παρατηρήσει», έλεγε η αρχαιολόγος που ζωντάνευε τη διήγησή της με σχετικές εικόνες τις οποίες έδειχνε στα παιδιά μέσα από τάμπλετ. Όπως εξάλλου έκαναν και οι υπόλοιποι αρχαιολόγοι – φροντιστές του Μουσείου.

Η ζωγραφική ήταν η επόμενη στάση. Καρτελίτσες με εικόνες (και πληροφορίες) από ζώα και μυθικά πλάσματα περίμεναν τα παιδιά σε άλλο «πηγαδάκι» για να τις μεταφέρουν με μπογιές σε αυτοκόλλητα πλαίσια. Δώρο τους, οι ίδιες οι ζωγραφιές που μαζί με τις αρχικές εικόνες και τα πολύχρωμα κορδελάκια που μοιράζονταν, μπορούσαν να στολίσουν παιδικά δωμάτια. Η πορεία της αναζήτησης μύθων και πλασμάτων ανάμεσα στα εκθέματα του Μουσείου ήταν και το τελευταίο στάδιο της δράσης. Όποιοι από τους μικρούς επισκέπτες ήθελαν, με ή χωρίς τα συνοδευτικά φυλλάδια που μοιράζονταν στην είσοδο του Μουσείου, δεν είχαν παρά να ψάξουν, παρέα με τους δικούς τους, τα εκθέματα που θύμιζαν τις ιστορίες και τους μύθους από τις διηγήσεις που είχαν μόλις ακούσει.