Πότε θα πάρω σύνταξη; Το ερώτημα αυτό μένει στις μέρες μας αναπάντητο και απασχολεί σχεδόν το σύνολο των εργαζομένων της χώρας.
Ένας από τους κυριότερους λόγους που εργαζόμαστε, πέρα από την καθημερινή μας διαβίωση είναι για να εξασφαλίσουμε ένα αξιοπρεπές μέλλον όταν συνταξιοδοτηθούμε. Τι γίνεται όμως όταν αυτό το σενάριο μοιάζει αμφίβολο εξαιτίας των προβλημάτων που αντιμετωπίζει η χώρα, όπως το δημογραφικό και η δύσκολη οικονομική κατάσταση;
Καθημερινά παρατηρούμε ολοένα και περισσότερους συνταξιούχους να δυσκολεύονται να εξασφαλίσουν τα προς το ζην και τις συντάξεις να μειώνονται εξαιτίας των συνεχών περικοπών. Οι γονείς και οι παπούδες μας αναγκάζονται να προσαρμόζουν την καθημερινότητά τους και να μειώνουν συνεχώς τα έξοδα τους. Οι ανάγκες τους βρίσκονται πλέον σε δεύτερο πλάνο ενώ ακόμη και η ελληνική νοοτροπία της σύνταξης της γιαγιάς που βοηθά την οικογένεια περιορίζεται.
Αλλά και για όσους ανήκουν στο εργατικό δυναμικό η αβεβαιότητα που κυριαρχεί στο χώρο εργασίας και το ασταθές οικονομικό περιβάλλον της χώρας δημιουργεί άγχος και ανασφάλεια για την επόμενη μέρα. Πόσοι δεν έχουν αναλογιστεί τι θα γίνει όταν σε κάποιες δεκαετίες κληθούμε να βγούμε στη σύνταξη; Και ποιος μπορεί να εγγυηθεί ότι δε θα βρεθούμε σε οικονομικό αδιέξοδο εξαιτίας του γόρδιου δεσμού του συνταξιοδοτικού συστήματος της χώρας;
Παρόλα αυτά τα καθημερινά προβλήματα απομυζούν το χρόνο και την ενέργεια μας και το θέμα της σύνταξης μπαίνει συνήθως στο… συρτάρι. Η αναβλητικότητα όμως είναι ο χειρότερος εχθρός καθώς στην προσπάθεια να εξασφαλίσουμε ένα ικανοποιητικό επίπεδο ζωής σήμερα, αμελούμε το αύριο.
Παράλληλα, η αναποτελεσματικότητα του συνταξιοδοτικού συστήματος έχει κορυφωθεί στις μέρες μας εξαιτίας τριών σημαντικών προβλημάτων που αντιμετωπίζει η χώρα. Το πρόβλημα της υπογεννητικότητας αποτελεί αρχικά ένα από τα μεγαλύτερα εθνικά μας προβλήματα. Η αύξηση του προσδόκιμου ζωής και η μείωση των γεννήσεων αναπόφευκτα οδηγεί στη μείωση του πληθυσμού.
Πολλά ελληνικά νοικοκυριά μετρούν στις μέρες μας και από ένα μετανάστη. Όλοι μας έχουμε και από ένα γνωστό, φίλο ή ακόμη και μέλος της οικογένειας μας που έχει φύγει στο εξωτερικό αναζητώντας ένα καλύτερο μέλλον. Όσοι έχουν μείνει στη χώρα έρχονται αντιμέτωποι με το 23,5% της ανεργίας που «δένει τα χέρια» κυρίως στους νέους. Και για όσους καταφέρουν να βρουν δουλειά, η αύξηση της μερικής απασχόλησης συμπαρασύρει προς τα κάτω το μέσο μισθό των ιδιωτικών υπαλλήλων και κατά επέκταση τις ασφαλιστικές εισφορές τους.
Η καθημερινή αναζήτηση ενός μεροκάματου από πολλούς Έλληνες οδηγεί ακόμη στην άνθηση της αδήλωτης εργασίας που αποτελεί μεγάλο αγκάθι για την οικονομία και τα ασφαλιστικά ταμεία. Ιδιαίτερα το καλοκαίρι η ύπαρξη μεγάλου τουριστικού ρεύματος συνοδεύεται από «μαύρη εργασία» και εργαζόμενους που είναι «αόρατοι» για το σύστημα κοινωνικής ασφάλισης.
Τέλος η ανεξέλεγκτη φοροδιαφυγή συνεχίζει να οργιάζει με άμεσο θύμα τα δημόσια ταμεία που στερούνται πολυπόθητα έσοδα. Εύκολα αντιλαμβάνεται κανείς ότι η σημερινή εικόνα των συντάξεων είναι μια ένδειξη των προσδοκιών που πρέπει να έχει για το μέλλον.
Ένα μέλλον που προβλέπεται δυσοίωνο τόσο για τους εργαζομένους όσο και για τους συνταξιούχους. Τι μπορούμε να κάνουμε λοιπόν για να μη βρεθούμε προ εκπλήξεως;
Ένας μεθοδικός σχεδιασμός από τώρα είναι η καλύτερη λύση για ένα εξασφαλισμένο μέλλον που θα μας προσφέρει τη σταθερότητα, τη σιγουριά και την ασφάλεια που χρειαζόμαστε για να λειτουργούμε ελεύθερα σήμερα.
Η ιδιωτική ασφάλιση παρέχει στους ασφαλισμένους τη δυνατότητα να λαμβάνουν εγγυημένα τη σύνταξή τους από τη στιγμή που συνταξιοδοτούνται είτε για ένα ορισμένο χρονικό διάστημα, είτε με ισόβια σύνταξη. Στην πρώτη περίπτωση το ποσό της εγγυημένης σύνταξης επηρεάζεται σημαντικά από τα έτη ασφάλισης, δηλαδή όσο μεγαλύτερη διάρκεια σε έτη έχει το πρόγραμμα, τόσο μεγαλύτερο είναι το ποσό της εγγυημένης σύνταξης που θα λάβει ο ασφαλισμένος. Στη δεύτερη περίπτωση το ποσό της σύνταξης επηρεάζεται σημαντικά από την ηλικία της συνταξιοδότησης.
