Πριν 10 χρόνια, τον Ιούνιο του 2001, η Αργεντινή έγινε η χώρα που κατέγραψε τη μεγαλύτερη κρατική χρεοκοπία στην ιστορία. «Ακριβώς 10 χρόνια αργότερα, η Ελλάδα κινδυνεύει να καταγράψει νέο παγκόσμιο ρεκόρ στην κρατική χρεοκοπία», σχολιάζει ο αρθρογράφος Άλαν Μπίτυ στους Financial Times.
Οι ομοιότητες ανάμεσα στις δύο χώρες είναι εμφανής: άπληστη πολιτική ελίτ που αυτοτροφοδοτείται, χρόνια διαφθορά που εξασθενίζει την ανάπτυξη, δημοσιονομική ασωτία, κουλτούρα φοροδιαφυγής, αναφέρει στη συγκριτική του ανάλυση ο Άλαν Μπίτυ.
Εκτός, όμως, από τα χρόνια δομικά προβλήματα των δύο χωρών, το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο επιμένει σε μία αποδεδειγμένα λάθος τακτική. «Εκείνοι που χειρίζονται την ελληνική κρίση επαναλαμβάνουν τα όσα συνέβησαν στην Αργεντινή», αναφέρει το άρθρο.
Υπάρχει ένα σημαντικό κενό ανάμεσα «στα όσα υπέγραψαν οι έξυπνοι τεχνοκράτες και στα όσα συμβαίνουν στην πραγματικότητα», σχολιάζει με ειρωνική διάθεση ο αρθρογράφος. Η εφαρμογή των μέτρων λιτότητας απαιτεί όχι μόνο την ψήφιση τους από τη Βουλή, αλλά πολιτικό και διοικητικό σθένος στις καθημερινές μάχες με τους φοροφυγάδες, τα σπάταλα υπουργεία και τους δυσαρεστημένους δημοσίους υπαλλήλους.
Άλλο ένα κοινό σημείο με την Αργεντινή αποτελεί η εμμονή να βρεθεί λύση μέσω «βραχυπρόθεσμων ενέσεων ρευστότητας για την αντιμετώπιση μακροπρόθεσμων προβλημάτων φερεγγυότητας». Όπως ακριβώς έγινε και τον Αύγουστο του 2001 στην Αργεντινή, όπου τα swaps απάλλαξαν προσωρινά τους επενδυτές από τον κίνδυνο άμεσης χρεοκοπίας, αλλά διόγκωσαν το δημόσιο χρέος της χώρας. Κάτι παρόμοιο, προβλέπει και η γαλλική πρόταση μετακύλισης του χρέους.
Την ίδια στιγμή η ευρωζώνη αντέδρασε σπασμωδικά με διαφωνίες και καθυστερήσεις στην αντιμετώπιση του ελληνικού προβλήματος. Οι όποιες αποφάσεις πάρθηκαν άργησαν πολύ, με αποτέλεσμα να είναι αναποτελεσματικές. «Τα πισωγυρίσματα στις συζητήσεις για το ελληνικό σχέδιο, όμως, δεν είναι καλός οιωνός», παρατηρεί η βρετανική εφημερίδα.
Με αυτά και με αυτά η Ε.Ε. κινδυνεύει να δημιουργήσει την Αργεντινή του Αιγαίου.
