Δεν είναι η πρώτη φορά που ο Nick Cave επισκέπτεται την Αθήνα, αλλά κάθε φορά είναι μια νέα εμπειρία για το ελληνικό κοινό, καθώς ο Αυστραλός καλλιτέχνης, μαζί με το συγκρότημά του, τους The Bad Seeds, έχει μια ιδιαίτερη ικανότητα να… μαγεύει τα πλήθη. Κάτι τέτοιο συνέβη και χθες, στο κατάμεστο από κόσμο Κλειστό Παλαιού Φαλήρου (Tae Kwon Do).

Και αυτή η συναυλία του Nick Cave θα μείνει αξέχαστη στους φαν του, παρόλο που το σκηνικό ήταν κάτι παραπάνω από γνώριμο, καθώς ήταν σαν να μην είχε περάσει ούτε μέρα από τότε που αυτή η ευκίνητη φιγούρα, η βαθιά και γεμάτη πάθος φωνή, η ίδια εκρηκτικότητα είχαν σαγηνεύσει το ελληνικό κοινό. Μοναδική διαφορά, ίσως, ότι αυτή η συναυλία βασίστηκε λίγο παραπάνω στο συναίσθημα, όπως αποτυπώθηκε από κάποιες πιο ήσυχες μουσικές στιγμές.

Τραγούδια γεμάτα ένταση, πάθος, αλλά και μπαλάντες εναλλάσσονταν από έναν Nick Cave ορεξάτο, ευαίσθητο και ευγενικό. «Ευχαριστώ Αθήνα», εξάλλου, ήταν οι δυο λέξεις που επαναλάμβανε συχνά τόσο στα αγγλικά όσο και στα ελληνικά.

Η συναυλία ξεκίνησε γύρω στις 21:45, με τραγούδια από το τελευταίο του άλμπουμ «Skeleton Tree», όπως τα «Antrocene», «Jesus Alone» και το υπέροχο «Magneto». Σύμφωνα με το Αθηναϊκό πρακτορείο Ειδήσεων, που μεταφέρει το setlist, η συνέχεια αφιερώθηκε σε παλαιότερα άλμπουμ, όπως το «Push the sky away», από το οποίο ακούστηκαν, μεταξύ άλλων, το «Higgs Boson Blues» και το «Jubilee Street», με το οποίο η θερμοκρασία ανέβηκε στα ύψη.

Ανάλογες ήταν οι αντιδράσεις και στο «From Her to Eternity», στο «Into my Arms», στο «Mercy Seat» σε… πειραγμένη εκτέλεση και στο «Tupelo». Άλλωστε, οι αφορμές για να ξεσηκωθεί ο κόσμος ήταν πολλές… Κάποια στιγμή ακούστηκε το όνομά του στα ελληνικά, «Νίκος», και ζήτησε από το κοινό να το επαναλάβει. Δεν χρειάστηκε να το πει δεύτερη φορά. Χιλιάδες θεατές άρχισαν να το φωνάζουν και ο Κέιβ φάνηκε να το ευχαριστιέται: «Είναι πολύ ωραίο», είπε στη γλώσσα του και χαμογέλασε.

Με τα «Girl in Amber» και «I need you», καθώς και με άλλα, το τελευταίο άλμπουμ του «επέστρεψε» στη σκηνή. Μια σκηνή η οποία εκτυλίχθηκε από τη μια άκρη στην άλλη, έχοντας συνεχώς για «συντροφιά» τα απλωμένα χέρια των θεατών. Στο μεταξύ, καθ’ όλη τη διάρκεια της συναυλίας, μεγάλες οθόνες δεξιά και αριστερά «έφερναν» τον ίδιο και τους μουσικούς του πιο κοντά, ειδικά προς τους απομακρυσμένους θεατές, ενώ μαυρόασπρες προβολές πλαισίωναν το πίσω μέρος της σκηνής, δίνοντας μια όμορφη ατμόσφαιρα.

Αν και οι εκρηκτικές στιγμές δεν ήταν λίγες κατά τη διάρκεια της συναυλίας, που κράτησε συνολικά δυόμιση ώρες, αυτό που πραγματικά απογείωσε τη βραδιά ήταν το τέλος. Δηλαδή, στο ανκόρ όταν ο Nick Cave τραγούδησε το «The Wheeping Song», κατέβηκε στην αρένα και περπάτησε ανάμεσα στον κόσμο που τον αποθέωνε, ειδικά όταν στάθηκε στη μια πλευρά και «καθοδήγησε» το χειροκρότημα. Αλλά και όταν η σκηνή γέμισε από κόσμο, κυρίως νέα παιδιά, που προσκάλεσε ο ίδιος, συμμετέχοντας στα δυο τελευταία τραγούδια: Το «σκληρό» «Stagger Lee» και το αιθέριο «Keep the sky away», που έκλεισαν μια βραδιά όπου όλα τα συναισθήματα ήταν παρόντα.