Μια καλή ταινία τρόμου εκτιμάται από πολλούς, καθώς τα ρίγη συγκίνησης και ανατριχίλας λειτουργούν πολλές φορές απελευθερωτικά για τον θεατή.
Μόνο εύκολη δεν είναι ωστόσο η παραγωγή ενός σοβαρού θρίλερ, καθώς συχνά πυκνά το εγχείρημα διολισθαίνει στην κωμωδία!
Κι έτσι αστεία τέρατα έχουν εμφανιστεί πάμπολλες φορές στο μεγάλο πανί, καταστρέφοντας μονομιάς τις τρομακτικές επιδιώξεις των δημιουργών. Και δεν μιλάμε φυσικά για παρωδίες που σκοπό έχουν να διακωμωδήσουν τον τρόμο, αλλά για πραγματικές σπλατεριές που πέρασαν ωστόσο στην κινηματογραφική ιστορία σαν τεράστιες αποτυχίες, καθώς τα πρόχειρα και κακοσχεδιασμένα τέρατα δεν μπόρεσαν να τρομάξουν ούτε παιδάκι…
Οι δαίμονες στο «The Edge of Hell/Rock N Roll Nightmare» (1987)
Μπορεί να εμφανίζονται για λίγα μόνο λεπτά στο τέλος της τρασιάς, οι δαίμονες κλέβουν όμως την παράσταση. Τρομακτικούς δεν τους λες, παρά το γεγονός ότι είναι τα τσιράκια του Σατανά και ένα δαύτα έχει ακόμα και αίμα στο στόμα…
Ο Ro-Man του «Robot Monster» (1953)
Τι θα λέγατε για εξωγήινο με κοστούμι γορίλα και σκάφανδρο βαθυδύτη; Αυτό είναι το πιο γελοίο Alien που έχει ποτέ εμφανιστεί στο μεγάλο πανί και με διαφορά…
Οι εξωγήινοι του «The Creeping Terror» (1964)
Το εξωγήινο τέρας από πεπιεσμένο χαρτί είναι τόσο αργό και δυσκίνητο που οι άνθρωποι πρέπει να το βοηθούν για να τους φάει! Ναι, να σκαρφαλώνουν στο στόμα του και να τρυπώνουν εθελοντικά στα σαγόνια του, για τέτοια επιτυχία μιλάμε…
Τα πουλιά του «Birdemic: Shock And Terror» (2010)
Ο Άλφρεντ Χίτσκοκ απέδειξε ότι τα πουλιά μπορούν να γίνουν πολύ τρομακτικά. Και μετά έρχεται η τρασιά του 2010 να σε κάνει να τα ξεχάσεις όλα. Ψεύτικα πουλιά, χωρίς καμιά προσπάθεια αληθοφάνειας, ακόμα χειρότερες επιθέσεις και το σενάριο να ακολουθεί το ίδιο μοτίβο της γελοιώδους ανυπαρξίας…
Το φονικό κρεβάτι του «Death Bed: The Bed That Eats» (1972)
Μπορεί στο γιαπωνέζικο «Hausu» (1977) να βλέπουμε ανθρωποφάγο πιάνο, στην ταινία-σταθμό καλτιάς του Τζέιμς Μπάρι το πράγμα γίνεται όμως ακόμα πιο γελοίο, καθώς ο κίνδυνος εδώ έρχεται από την ξάπλα. Το φοβερό της ιστορίας είναι τα πέντε χρόνια που χρειάστηκαν για να ολοκληρωθεί η ταινία, περιμένοντας προφανώς υπομονετικά να χωνέψει το κρεβάτι όσους είχε κατασπαράξει…
Η διαγαλαξιακή γαλοπούλα του «The Giant Claw» (1957)
Εδώ μιλάμε για τέρας που κάθε απόπειρα να γίνει τρομακτικό απέτυχε και απέτυχε παταγωδώς! Η Γη δέχεται επίθεση από ένα τεράστιο πτηνό (μεγάλο όσο ένα θωρηκτό, όπως μαθαίνουμε από το σενάριο) που πετάει σε υπερηχητικές ταχύτητες, αν και παραμένει λιγότερο τρομακτικό και από μύγα ακόμα…
Ο Κατακτητής του «It Conquered The World» (1956)
Ακόμα και ο Ρότζερ Κόρμαν δεν ξέφυγε από την κακοδαιμονία των ταινιών τρόμου της εποχής χαρίζοντάς μας ένα από τα πιο γελοία τέρατα που τόλμησαν να εμφανιστούν ποτέ στη σκοτεινή αίθουσα. Ο αξιαγάπητα κακός Κατακτητάκος το χαίρεται που είναι τόσο κακός (και αξιαγάπητος, πάντα)…
Οι Φονιάδες του «Killers from Space» (1954)
Μόλις για πέντε λεπτά παρουσιάζονται οι αυγουλομάτηδες εξωγήινοι στο πανί, αν και φτάνουν για να απολαύσουμε τα μάτια τους-μπαλάκια του πινγκ πονγκ!
