Θανάσιμα δυστυχήματα του μηχανοκίνητου αθλητισμού

Ο μηχανοκίνητος αθλητισμός είναι ένα από τα ακριβότερα και πιο θεαματικά σπορ του πλανήτη.

Οι αγώνες ταχύτητας αυτοκινήτων -που μας ενδιαφέρουν εδώ- συναρπάζουν τα πλήθη, με τη Φόρμουλα 1 να παραμένει το πλέον δημοφιλές είδος ράλι παγκοσμίως, την ώρα που στις ΗΠΑ βασιλεύει ακόμα το NASCAR.

Από τις απαρχές του ως ολυμπιακή διοργάνωση το 1900 μέχρι και τη σύγχρονη εποχή των ασύλληπτων ταχυτήτων, το ράλι αυτοκινήτου έχει επικρατήσει στις συνειδήσεις μας ως άθλημα γεμάτο πάθος και συγκίνηση, με προσηλωμένους οδηγούς και ακόμα πιο «τρελαμένους» οπαδούς.

Κι αυτό το αχαλίνωτο πάθος για αδρεναλίνη είναι που προκαλεί τα τραγικά δυστυχήματα, με τον κόσμο να αποσβολώνεται στη θέα τους.

Ας δούμε λοιπόν 10 μοιραία δυστυχήματα που στέρησαν τη ζωή σε φημισμένους οδηγούς, φέρνοντας το απρόσμενο, το τραγικό και το σοκαριστικό στην επικράτεια του μηχανοκίνητου αθλητισμού…

Scott Kalitta – NHRA

Ένας από τους πλέον κορυφαίους οδηγούς στην ιστορία του αμερικανικού drag racing, ο Scott Kalitta είχε στεφθεί δύο φορές πρωταθλητής στην καριέρα του. Κατά τη διάρκεια διοργάνωσης στο Oldbridge Township Raceway Park του New Jersey ωστόσο, η μηχανή του οχήματός του εξερράγη, με τα αλεξίπτωτα να μην ανοίγουν και το αμάξι να προσκρούει στον τσιμεντένιο τοίχο με ταχύτητα 480 χλμ/ώρα (300 μίλια/ώρα). Ως αντίδραση στον θάνατο του σπουδαίου ραλίστα, η NHRA θα έπαιρνε αυστηρότερα μέτρα ασφαλείας…

Bruce McLaren – Φόρμουλα 1

Παρά το γεγονός ότι δεν είχε στεφθεί ποτέ πρωταθλητής της Φόρμουλα 1, ο Νεοζηλανδός ήταν καταπληκτικός οδηγός. Στους 100 αγώνες της καριέρας του, ο McLaren μετρούσε 4 νίκες και ανέβηκε στο βάθρο των νικητών 27 φορές. Ίδρυσε κατόπιν την εταιρία Bruce McLaren Motor Racing Ltd. το 1963, μια ομάδα που υπάρχει μέχρι και σήμερα, ως Team McLaren πλέον. Ο δαιμόνιος ραλίστας σκοτώθηκε το 1970, όταν το μονοθέσιό του συνετρίβη στη βρετανική πίστα Goodwood Circuit κατά τη διάρκεια των δοκιμαστικών. Όσο για τη φίρμα του, τη McLaren Racing, θα γινόταν ξακουστή, απολαμβάνοντας εκπληκτικές νίκες και επιτυχίες στη Φόρμουλα 1 στα επόμενα χρόνια…

Roland Ratzenberger – Φόρμουλα 1

Ο τραγικός χαμός του Ratzenberger έμελλε να επισκιαστεί από τον θάνατο του Ayrton Senna την επόμενη μέρα. Ο Roland Ratzenberger σκοτώθηκε στην Ίμολα το 1994 κατά τη διάρκεια των προκριματικών, με το μονοθέσιό του να έχει ήδη υποστεί βλάβη στον προηγούμενο γύρο και τον Ratzenberger να τα δίνει όλα για να εξασφαλίσει καλή θέση στην εκκίνηση της κούρσας. Το φτερό θα αποκολληθεί εντελώς από το μονοθέσιο και θα το κάνει να χτυπήσει στον προστατευτικό τοίχο με ταχύτητα 315 χλμ/ώρα…

Joe Weatherly – NASCAR

Ο μεγάλος «πλακατζής» του πρωταθλήματος NASCAR ήταν ταυτόχρονα και δεινός οδηγός. Ο Joe Weatherly είχε κερδίσει 25 κούρσες και είχε πάρει διαδοχικά πρωταθλήματα στη 12χρονη καριέρα του στο NASCAR. Ο πρωταθλητής εκείνα τα χρόνια Weatherly θα σκοτωνόταν το 1964 στη Riverside International Raceway, κατά τον 5ο αγώνα της σεζόν. Το αυτοκίνητό του χτύπησε στον τοίχο, με τον Weatherly να σκοτώνεται επιτόπου. Ο θάνατός του θα οδηγούσε στην εισαγωγή των προστατευτικών διχτυών στα παράθυρα, με τον ίδιο να μετατρέπεται στον μόνο οδηγό που σκοτώθηκε υπερασπιζόμενος τον τίτλο του…

Eddie Sachs – Indianapolis 500

Ιδιαίτερα γνωστός από τη φράση του «Αν δεν μπορείς να κερδίσεις, γίνε θεαματικός», ο Eddie Sachs κέρδισε μπόλικες νίκες σε μια σειρά διαφορετικών διοργανώσεων του αμερικανικού μηχανοκίνητου αθλητισμού, συμμετέχοντας στην περίφημη Indianapolis 500 πολυάριθμες φορές. Ο Sachs σκοτώθηκε όταν το όχημά του συγκρούστηκε με το αυτοκίνητο του Dave MacDonald και τυλίχτηκε στις φλόγες κατά τον δεύτερο γύρο της Indianapolis 500 του 1964. Παρά το γεγονός ότι ανασύρθηκε από το αμάξι με ελαφρά εγκαύματα, ο Sachs θα πέθαινε λίγο αργότερα. Το τραγικό δυστύχημα θα οδηγούσε μάλιστα στο τέλος της εποχής της βενζίνης στην Indianapolis, όπου χρησιμοποιείται η μεθανόλη ήδη από το 1965…

Mark Donohue – Φόρμουλα 1 / NASCAR

Ο «πολύς» Mark Donohue είναι ιδιαίτερα γνωστός για τον άθλο του 1973 στο πρωτάθλημα Can-Am, όπου κέρδισε όλους τους αγώνες της σεζόν εκτός από έναν! Ο πολυβραβευμένος ραλίστας είχε συμμετέχει σε πολλαπλές μηχανοκίνητες διοργανώσεις, με θεαματικότατα πάντοτε αποτελέσματα. Ο Donohue πέθανε από ακατάσχετη αιμορραγία, μετά το δυστύχημα που είχε σε πίστα της Αυστρίας το 1975, κατά τη διάρκεια δοκιμαστικών…

Gilles Villeneuve – Φόρμουλα 1

Το «καμάρι» του καναδικού μηχανοκίνητου αθλητισμού είχε κάνει εντυπωσιακή είσοδο στον ιδιαίτερα απαιτητικό χώρο της Φόρμουλα 1: ο Villeneuve κατέκτησε το πρωτάθλημα του 1976 στην τοπική καναδική και αμερικανική Φόρμουλα, πριν του προσφερθεί μια θέση οδηγού στη McLaren το 1977 και στη Ferrari το 1978. Κατά τη διάρκεια της σύντομης καριέρας του, κατάφερε να πάρει 6 νίκες να τερματίσει δεύτερος στο πρωτάθλημα οδηγών. Ήταν το 1982 λοιπόν όταν ο Villeneuve ήταν στους προκαταρκτικούς γύρους του βελγικού Grand Prix, με το μονοθέσιό του να συγκρούεται με πιο αργό όχημα, εκτοξεύοντας το αμάξι του στον αέρα με ταχύτητα που υπολογίστηκε μεταξύ 190-220 χλμ/ώρα…

Dale Earnhardt – NASCAR

Ο «Εκφοβιστής» ήταν από τις πλέον αμφιλεγόμενες προσωπικότητες στην ιστορία του NASCAR: όσοι τον λάτρευαν, τον λάτρευαν για το γεγονός ότι θα έκανε τα πάντα για να πάρει τη νίκη, ενώ όσοι τον μισούσαν, τον μισούσαν για τον ίδιο ακριβώς λόγο! Κι όμως, ο Earnhardt ήταν αναμφίβολα ένας από τους πλέον πετυχημένους και πολυνίκες οδηγούς του θεσμού, κερδίζοντας 76 κούρσες και 7 πρωταθλήματα κατά τη διάρκεια της πλέον απαιτητικής και ανταγωνιστικής περιόδου της διοργάνωσης. Το 2000 μάλιστα, σε ηλικία 49 ετών, ο Dale Earnhardt διέψευσε όσους καλούσαν σε απόσυρσή του γινόμενος και πάλι το φαβορί για την κατάκτηση του τίτλου του 2001. Στην ομάδα του, την Dale Earnhardt Inc., συμμετείχε μάλιστα ως οδηγός και ο γιος του, Dale Earnhardt Junior, καθώς και ο φίλος του Michael Waltrip. Οι Waltrip και Earnhardt γιος οδηγούσαν την κούρσα της Daytona 500 στον τελευταίο γύρο, όταν το αμάξι του τρίτου στην κατάταξη Earnhardt μπαμπά εκτράπηκε από την πορεία του και χτύπησε θανάσιμα στον τοίχο με 260 χλμ/ώρα. Κανείς δεν έχει χρησιμοποιήσει έκτοτε το Νούμερο 3 στο αυτοκίνητό του, τον αγαπημένο αριθμό του θρύλου του NASCAR…

Ayrton Senna – Φόρμουλα 1

Ψηφοφορία του 2009 μεταξύ 271 μελών της Φόρμουλα 1, περιλαμβανομένων πιλότων, πληρωμάτων και λοιπόν υπαλλήλων, αναγόρευσε τον Ayrton Senna ως τον κορυφαίο οδηγό στην ιστορία του θεσμού! Τρεις φορές παγκόσμιος πρωταθλητής, ο Senna είχε κερδίσει το Grand Prix του Μονακό έξι φορές, ενώ διατηρούσε το ρεκόρ για τις περισσότερες pole positions από το 1989-2006. Το 1994 δεν ήταν ωστόσο η χρονιά του: είχε ξεκινήσει «μουδιασμένα» το πρωτάθλημα και ήταν ήδη αρκετά πίσω στο πρωτάθλημα των οδηγών. Και ήταν στο Grand Prix του Σαν Μαρίνο, στην Ίμολα, με τα πνεύματα ήδη τεταμένα από τον θάνατο του Roland Ratzenberger την προηγούμενη μέρα, όταν το μονοθέσιό του θα τρακάρει στον τοίχο που θα του στερούσε τη ζωή με 220 χλμ/ώρα. Στο μονοθέσιο μάλιστα θα βρεθεί μια διπλωμένη αυστριακή σημαία, που σκόπευε να υψώσει ο Senna προς τιμή του εκλιπόντος Ratzenberger. Τρεις μέρες εθνικού πένθους στη Βραζιλία ακολούθησαν τον θάνατο του σπουδαίου «πιλότου», με 3 εκατομμύρια Βραζιλιάνους να μαζεύονται στους δρόμους για να αποδώσουν τιμές στον αδικοχαμένο ραλίστα…

Pierre Levegh (και 83 θεατές) – Le Mans

Ο Pierre Levegh, εργοστασιακός οδηγός της Mercedes-Benz, ακολουθούσε κατά πόδας τον οδηγό της πρώτης θέσης έπειτα από δύο ώρες στον 24ωρο αγώνα αντοχής του Le Mans του 1955. Αυτοκίνητο που κινούταν αργότερα τους έκλεισε τον δρόμο, μην αφήνοντας στον Levegh χρόνο αντίδρασης: η σύγκρουση ήταν αναπόφευκτη, με το αυτοκίνητο του Levegh να εκτοξεύεται στον αέρα με ταχύτητα 240 χλμ/ώρα. Τα φλεγόμενα συντρίμμια του οχήματος διασκορπίστηκαν στις θέσεις των θεατών, με 83 να χάνουν επιτόπου τη ζωή τους και άλλους 120 να τραυματίζονται. Η τραγωδία λίγο έλειψε να ακυρώσει τον θεσμό του Le Mans, με τη Mercedes-Benz να αποσύρεται από την ανταγωνιστική μηχανοκίνηση μέχρι τα μέσα της δεκαετίας του ’80 και τις κυβερνήσεις της Γερμανίας, της Γαλλίας, της Ελβετίας, της Ισπανίας και άλλων χωρών να απαγορεύουν μονομιάς όλους τους αγώνες ταχύτητας αυτοκινήτων. Πολυάριθμοι κανονισμοί ασφαλείας που θεωρούνται πλέον στάνταρ, όπως οι ζώνες ασφαλείας, εγκαινιάστηκαν μετά την τραγωδία του ’55…