Αφού ξεπέρασε μια σειρά από προβλήματα, ο Έλληνας οδοιπόρος ξεκίνησε για το δεύτερο μέρος του ταξιδιού των 80 ημερών.
Οι καθυστερήσεις υποχρέωσαν σε αναθεώρηση της διαδρομής που και πάλι περιλαμβάνει τη διάσχιση της Νοτίου Αμερικής από Νότο σε Βορά και πάλι πίσω στην πρωτεύουσα της Αργεντινής.
Ο Κώστας Μητσάκης έστειλε στο newsbeast.gr την πρώτη ανταπόκριση αφότου άφησε πίσω του το Buenos Ayres. Την σαγηνευτική και πλανεύτρα μητρόπολη, που αποτέλεσε και την εκκίνηση για το ταξίδι των 25 ημερών που απομένουν.
«Φτάνοντας στο Μπουένος Αϊρες, γνώριζα πως ο χρόνος, κάθε άλλο παρά σύμμαχός μου ήταν. Για τον χρονικό ορίζοντα των 80 ημερών έπρεπε πλέον να επανασχεδιάσω την διαδρομή μου στην Νότια Αμερική και να την προσαρμόσω στα στενά χρονικά όρια που διέθετα. Είχα χάσει πολύτιμες ημέρες περιμένοντας την μοτοσυκλέτα να έρθει στην Αργεντινή.
Για τις 25 ημέρες που υπολείπονταν, η κόκκινη γραμμή του χάρτη που χρειάστηκε και πάλι να χαράξω ξεκινούσε από το Μπουένος Αϊρες με κατεύθυνση τον μακρινό βορά της χώρας και στάση στους καταρράχτες Iguazu (στα σύνορα Αργεντινής-Βραζιλίας-Παραγουάης).
Επόμενος προορισμός θα είναι η Βραζιλία, με σταθμούς τις πόλεις Sao Paulo και Rio de Janeiro. Ένα μικρό πέρασμα κατόπιν μέσα από την Ουραγουάη θα προηγηθεί πριν την επιστροφή ξανά στην πρωτεύουσα της Αργεντινής. Συνολική απόσταση 6000 χλμ. Όχι και άσχημα…
Το Μπουένος Αϊρες δεν μου ήταν άγνωστο. Το είχα επισκεφθεί πριν από 12 χρόνια όταν επιχειρούσα την διάσχιση της αμερικανικής ηπείρου, ταξιδεύοντας με την μοτοσυκλέτα μου από την Παταγονία ως την Αλάσκα. Τότε -όπως και τώρα- το «Παρίσι» της Λατινικής Αμερικής αποτέλεσε την αφετηρία του δίτροχου οδοιπορικού στην αμερικανική ήπειρο.
Όταν είχα πρωτογνώρισα το Μπουένος Αϊρες, το είχα ταυτίσει στην μνήμη μου με μια …γυναίκα, η οποία είχε μεγάλα μελαγχολικά μάτια, παριζιάνικη φινέτσα και ακαταμάχητο αισθησιασμό. Μια γυναίκα ερωτεύσιμη, γεμάτη πάθος για τη ζωή, που χόρευε καταπληκτικό τάνγκο, σιγοτραγουδούσε αργεντίνικες μελωδίες, πανηγύριζε σε ποδοσφαιρικά γήπεδα και διασκέδαζε ξέφρενα κάθε βράδυ.
Κάπως έτσι είχα φανταστεί λοιπόν το Μπουένος Αϊρες, την πιο ζωντανή, κοσμοπολίτικη και ευρωπαϊκή μητρόπολη της Νότιας Αμερικής. Ένα αστικό και πληθυσμιακό ”ψηφιδωτό” στην αντίπερα όχθη του Ατλαντικού, που αρχιτεκτονικά μου θύμιζε ταυτόχρονα το Παρίσι, τη Ρώμη, τη Μαδρίτη και τη Νέα Υόρκη.
Ζωντανές συνοικίες, γκράφιτι και χρώματα παντού, υπαίθριες αγορές, ουρανοξύστες, πολυάριθμες γκαλερί, χορευτές τάνγκο στη μέση του δρόμου, ντόπιοι με έντονο (σαν μεσογειακό) ταμπεραμέντο, αυθόρμητα χαμόγελα, γαστρονομική πανδαισία, νυχτερινή ζωή, παραδοσιακά καφέ…
Όλα αυτά, “τυλιγμένα” με μια γλυκιά αίσθηση διάχυτου ρομαντισμού και μελαγχολίας, αποτελούσαν τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά της πόλης των «Καλών Αέρηδων» (όπως ετυμολογικά σημαίνει το Μπουένος Αϊρες), τα οποία και “αποκρυπτογράφησα” κατά την παραμονή μου εδώ.
Μετά από 9 ημέρες οδηγικής απραξίας, η πρώτη μέρα on the road μου φάνηκε πραγματικά βουνό. Για να αντικρίσω το υδάτινο υπερθέαμα των καταρραχτών Iguazu χρειάστηκε να οδηγήσω για δυο μέρες μέσα σ’ ένα εκνευριστικά επίπεδο τοπίο.
Μοναδική μου συντροφιά στα 1250 χλμ. της διαδρομής αποτέλεσαν κάποιοι διάσπαρτοι οικισμοί και κωμοπόλεις – την τιμητική τους είχαν φυσικά τα απέραντα αγροκτήματα με τα χιλιάδες βοειδή. Η αναμενόμενη διαφοροποίηση στην τοπική χλωρίδα σημειώθηκε ωστόσο μόλις 300-350 χλμ. πριν στους καταρράχτες – μια υποτροπική βλάστηση ανέλαβε πλέον πρωταγωνιστικό ρόλο.
Οι καταρράχτες Iguazu εντοπίζονται ακριβώς στα σύνορα Αργεντινής- Βραζιλίας- Παραγουάης. Από τους 275 καταρράχτες που υπάρχουν εδώ, το 85% βρίσκεται στο έδαφος της Αργεντινής, όπου και στρατοπέδευσα. Για δυο μέρες απόλαυσα ένα σούπερ υδάτινο θέαμα, που αντιπροσωπεύει ένα από τα πιο θαυμαστά φυσικά φαινόμενα στον πλανήτη. Και μετά τους καταρράχτες, σειρά είχε η Βραζιλία να υποδεχτεί την πορτοκαλί μοτοσυκλέτα με τον μοναχικό ταξιδιώτη…».
